Bezuinigen

Zoals zowat alle Vlamingen zien ook wij ons verplicht om te “bezuinigen” door de energiecrisis.

Daarom heb ik alvast besloten om onze verwarming af te zetten, want ook de accumulatieverwarming kost stukken van mensen tegenwoordig. Vanaf midden maart al gedaan ermee. In de hoop dat het lentezonnetje ons huis voldoende zal opwarmen. En anders kunnen we ’s avonds altijd een dekentje over onze oude leden spreiden om warm te blijven. Hopelijk staat ons geen al te guur voorjaarsweer te wachten in april. Gelukkig hebben we nog de directe elektrische verwarming. Die kunnen we altijd nog op zetten als het écht nodig zou zijn. En die verwarming is gratis want de elektriciteit komt van de zonnepanelen. (De VREG zou steigeren als ze dit zouden lezen…)

Daarom ook laat ik mijn auto de laatste maanden veel meer thuis. Die staat al een jaar bijna de hele tijd werkloos op onze oprit. (Zonde van het gespendeerde geld, eigenlijk!) Als het enigszins kan, ga ik te voet. Meer dan vroeger nog. Ook vóór de crisis ging ik te voet naar de bakker of naar de apotheek in de buurt. Maar nu doe ik bijna alles te voet. Ook als het iets verder weg is. Naar het bankkantoor bijvoorbeeld, of naar de post, of naar het ziekenfonds. Ik ben zelfs te voet naar de NKO-arts geweest, zo’n 2,5 km ver. Ik zou ook met de fiets kunnen gaan, maar met mijn Ménière durf ik niet goed meer. Ik wil liever niet riskeren een aanval van draaiduizeligheid te krijgen terwijl ik aan het fietsen ben.

Ik geef toe dat de dure brandstof niet de enige reden is. Ik doe het ook voor mijn conditie, en (meer nog) voor mijn alsmaar verder uitdijende lijn en voor mijn strenge weegschaal. Maar misschien doe ik het nog meest van al omwille van mijn stappenteller. Die is altijd zó vriendelijk en attent voor mij, het leek me maar vanzelfsprekend dat ik hem ook af en toe eens een pleziertje zou doen. En reken maar dat ik hem blij gemaakt heb: hij jubelt het de voorbije weken bijna elke dag uit van contentement.

Onlangs moest ik naar de garage voor het jaarlijks onderhoud van de auto. Die was al een paar weken aan het klagen en zagen dat het tijd was voor het “periodiek onderhoud”. Ik heb dat een tijd uitgesteld omdat ik er gewoon geen zin in had. En ook wel omdat ik er door mijn zuinige aanpak belachelijk weinig kilometers mee gereden heb. Maar mijn auto is van het vasthoudende soort: hij geeft niet af en blijft mij lastig vallen over de noodzaak van een onderhoud zodra ik hem start. En dus heb ik een afspraak gemaakt.

Ik heb het eens gecheckt op Google-Maps: 6,8 km te voet van bij ons thuis. Dat is vrij ver, maar het is goed te doen. Ik heb al verder gestapt dan dat. Al moest ik die hele afstand nadien wel nog een keer afleggen terug naar huis.

Ik dus met gezwinde stap naar de garage, in de lentezon. Na goed anderhalf uur was ik er al.

“Of ik de papieren van de auto bij had?” vroegen ze aan de receptie. 

Niet direct, nee: die liggen in de auto.

“Geen probleem, meneer. En waar staat de auto geparkeerd?”

Ja, thuis nog, hee. Want ik was te voet gekomen!

Dat bleek dus geen goed idee geweest te zijn. Ik mocht onverrichterzake terug naar huis keren en diezelfde 6,8 km in omgekeerde richting afleggen.

Bezuinigen omwille van de energiecrisis… Allemaal goed en wel, maar er zijn grenzen.

De volgende keer zal ik het toch wat slimmer aanpakken: ik ga met de bus!