Diagnose

Oproep vooraf:

Tot mijn verdriet blijft het aantal “volgers” van mijn blog nog altijd beperkt tot 13 trouwe fans. Dat zou dan impliceren dat mijn blog maar door dertien mensen gelezen wordt. En dat is ontmoedigend weinig, gezien de moeite en energie en tijd die ik erin steek. Ik heb een sterk vermoeden dat ik (veel) méér dan dertien lezers heb, maar ik heb er geen idee van hoe veel dat er dan wel écht zouden zijn.

Vandaar nog eens een oproep aan alle lezers om zich als “volger” kenbaar te maken, zodat ik een beter idee heb van mijn werkelijke lezersschare. Dat mag gerust onder een “pseudoniem” zijn als je niet direct publiekelijk aan mijn blog wil gelieerd worden…

Na hard aandringen van de mensen die om mij geven, ben ik toch naar een Neus-, Keel- en Oorspecialist gestapt. (Met neusmondmasker op. Wat nogal contradictorisch is, achteraf bekeken…)  Ook al vindt mijn huisarts dat compleet overbodig en nutteloos. De NKO-arts heeft mij al meteen doorverwezen naar het AZ Jan Palfijn in Gent voor uitgebreide gehoortesten en (vooral) voor testen van mijn evenwichtsorgaan.

Ik ben er met een heel klein hartje naartoe gegaan na de waarschuwingen die ik van de dokter had meegekregen. Ze had mij aangeraden vooraf zeker niet te eten omdat de kans bestond dat ik misselijk zou worden en mijn ontbijt misschien zou uitkotsen. Ook had ze mij gevraagd of iemand mij na de testen zou kunnen komen ophalen, omdat ik misschien zó draaierig zou zijn dat ik voor enkele uren niet meer in staat zou zijn om te rijden. Ik was dus op het ergste voorbereid. Maar het is allemaal heel erg meegevallen. Al is het toch een akelig gevoel als ze een minuut lang warm water in je oor spuiten, eerst rechts en daarna links, terwijl je ogen afgedekt zijn. Of als je zonder iets te zien in een draaistoel rondgezwierd wordt.

Ondertussen ben ik al opnieuw op consultatie geweest om de resultaten van de testen te bespreken. En dat was héél positief. Wat wil zeggen: er is geen enkele fysieke oorzaak te vinden voor mijn aanvallen van draaiduizeligheid. Er is geen aanwijzing voor een eventuele tumor, er zijn geen defecten in de hersenbanen die het evenwicht sturen, en mijn evenwichtsorgaan is ongeschonden.

Ik heb begrepen dat men eigenlijk geen testen uitvoert om Ménière te detecteren of te bevestigen. Want dat kan niet: Ménière heeft geen detecteerbare fysieke symptomen, toch niet tussen de aanvallen in. Men kan uit een test niet onomstotelijk afleiden dat iemand Ménière heeft. Men kan wél door die testen alle andere mogelijke oorzaken van de symptomen uitsluiten. De “diagnose” van Ménière is dus eerder een “negatieve” diagnose: “Als alle andere mogelijke diagnoses uitgesloten kunnen worden, dan moet het wel Ménière zijn.”

Blijkbaar kan er wel nog een bijkomende test uitgevoerd worden, een soort hersenscan met contrastvloeistof en dat soort viezigheden. Als mijn symptomen erger zouden worden, dan zal dat wel de volgende stap moeten zijn. Maar voorlopig stopt het voor mij wel. Ik houd me vast aan de positieve boodschap van de NKO-arts: “Er is geen enkele reden tot ongerustheid.”

Wat minder “positief” was, maar totaal niet onverwacht, was de sterke achteruitgang van mijn gehoor, links. Ik was me daar tot voor enkele maanden eigenlijk totaal niet van bewust. En ook nu is er in het dagelijks leven geen échte aanwijzing dat ik “doof” zou zijn. Ik kan elk gesprek volgen en ik heb niet werkelijk de indruk dat ik sommige dingen niet meer hoor. Maar ik had enige tijd geleden wel al ontdekt dat ik opeens véél minder hoorde als ik mijn rechteroor afdek. Eigenlijk had ik het al vroeger moeten beseffen, toen ik tot de conclusie gekomen was dat het linkse van mijn bluetooth oortjes defect moest zijn omdat daar nauwelijks muziek uit kwam…

Het blijkt serieus te zijn: gemiddeld, over alle frequenties heen, zo’n 75 decibel gehoorverlies. Wat dus betekent dat ik met mijn linkeroor niets kan horen wat zachter klinkt dan 75 decibel (zoals bijvoorbeeld een stofzuiger). Dat wordt gecatalogeerd als “ernstig slechthorend”: “Kun je geluiden pas waarnemen bij een sterkte van 60 tot 90 decibel, dan behoor je tot de ernstig slechthorenden. Je kunt dan groepsgesprekken nauwelijks volgen en alleen hard uitgesproken woorden verstaan. Je hebt hoortoestellen nodig om te kunnen horen.”

Of ik dan een voorschrift wou voor een hoorapparaat? Ik heb vriendelijk bedankt. Voorlopig lijkt mij dat niet nodig. Het grote voordeel van mijn gehoorverlies aan die ene kant is natuurlijk dat ik er altijd voor kan zorgen dat ik diegenen die ik niet wens te horen systematisch aan mij linkerkant houd.

Vandaar vermoedelijk de uitdrukking “iemand links laten liggen”?