Eén tegen Allen

Ik heb een idee voor een nieuw gezelschapsspel: “Eén tegen Allen”.

De bedoeling van het spel is zeer simpel: één speler, die meteen ook de spelleider is, moet het opnemen tegen alle andere spelers. Als hij hen kan verslaan, is hij de winnaar. Het aantal deelnemers aan het spel is niet beperkt. De regels van het spel zijn heel beknopt. Er is namelijk maar één spelregel, en die is dat de spelleider zelf de spelregels mag bepalen die hem het beste uitkomen. Met in kleine lettertjes nog deze toevoeging: de spelleider mag zijn eigen regels in de loop van het spel nog wijzigen, zo veel als hij wil. Zo kan hij bijvoorbeeld opeens beslissen dat een tegenspeler geen enkele zet meer mag doen. Of hij kan beslissen dat alles wat de vijand bekomen heeft, op slag van hem is. Of dat hij door geen enkele tegenpartij nog mag aangevallen worden. Hij mag ook zelf bepalen wanneer het spel afgelopen is, en wie het spel gewonnen heeft.

Ik moet eerlijk toegeven dat het idee eigenlijk niet van mij is. Het is van Vladimir Poetin. Hij beheerst het spel dan ook tot in de puntjes.

Zo heeft hij bijvoorbeeld de spelregel ingevoerd dat er geen “buitenlandse troepen” mogen mee vechten in Oekraïne. Maar zijn Russische troepen zijn, per definitie, “buitenlands”. Want ze vechten in Oekraïne, het buitenland dus. Dat hij daarmee zijn eigen spelregel overtreedt, mag alléén omdat hij de spelleider is en de regels bepaalt zoals hij dat wil.

Evengoed beschouwt hij het inzetten van een Oekraïens “vreemdelingenlegioen”, met vrijwilligers van overal ter wereld als een daad van “ongeoorloofde agressie” en hij zal die dus keihard viseren. Maar zélf ronselt hij huurlingen uit Tsjetsjenië (de rebellen waar zijn eigen troepen nog niet zo lang geleden tegen gevochten hebben) en uit Syrië (de gevreesde en onmenselijke IS-strijders). Opnieuw geldt zijn spelregel blijkbaar alléén voor de tegenstanders, niet voor hemzelf. Dat die hulptroepen voor Poetin alleen maar “kanonnenvoer” zijn, dat beseffen die huurlingen vermoedelijk zelf niet eens. Poetin begint namelijk een probleem te krijgen met zijn verhaal over “militaire oefeningen” als hij steeds meer van zijn soldaten in lijkzakken naar huis ziet komen. Hij krijgt dat aan de moeders van die gesneuvelde Russen niet meer uitgelegd. En daarom zoekt hij fanatieke leeghoofden die bereid zijn om zich te laten afschieten, en die toch door niemand zullen gemist worden.

Hetzelfde geldt ook voor militair materieel. Als het Westen Oekraïne zou voorzien van wapentuig, dan beschouwt Poetin dat als “een daad van agressie” vanwege de NAVO, en dreigt hij met allesvernietigende represailles. Maar ondertussen gaat hij wel zélf wapentuig afbedelen bij zijn Chinese vrienden, omdat zijn wapenvoorraden blijkbaar véél sneller slinken dan hij verwacht had.

Heel apart is ook zijn reactie op de Oekraïense oproep om een “no fly zone” boven hun land te handhaven in de hoop dat hiermee de Russische bombardementen op woonblokken en ziekenhuizen zullen stoppen. Voor Poetin is dat een “rode lijn” die niet mag overschreden worden: als NAVO-vliegtuigen zouden tussenkomen om het luchtruim van Oekraïne vrij te houden van alle vliegverkeer, dus ook van de Russische bommenwerpers, dan zou Poetin dat als een ontoelaatbare inmenging van de NAVO beschouwen. Er mogen onder geen enkel beding buitenlandse militaire vliegtuigen ingezet worden, en er mogen ook geen Russische vliegtuigen door de NAVO aangevallen worden. Dat zijn legermacht aan de oorlog begonnen is met het vernietigen van de Oekraïense luchtmacht, en dat zijn vliegtuigen eigenlijk het luchtruim van een ander land schenden, lijkt voor Poetin geen schending van de spelregels.

Enzovoort enzoverder.

Kortom: een fantastisch nieuw spel. Ik weet niet of u het spel “Risk” kent? Als dat bij ons in het gezin gespeeld werd, dan eindigde dat steevast in ruzie. Dit nieuw spel heeft als gegarandeerd resultaat een fikse ruzie tussen de “spelleider” en de andere spelers nog vóór het spel halfweg is.