Ik voel me er erg
ongelukkig bij, sinds ik zo goed als helemaal gestopt ben met bidden. (Zie mijn
blog van 3 maart: “Ik ben een Christen.”)
Maar waarom zou ik nog
bidden? God luistert toch niet. Niet naar mij in elk geval. En dat kan ik nog
enigszins begrijpen. Want waarom zou Hij zich bezig houden met mijn pietluttige
zorgen? Hoewel… klinkt het tijdens de misvieringen niet: “Spreek en ik zal gezond worden”? Niet dus: Hij maakt ons niet
zomaar gezond omdat we dat mooi vragen. Maar wat erger is: Hij luistert ook
niet naar de jammerklachten van deze wereld. Hij komt niet tussen om het geweld
en het leed te stoppen. Nu niet, bij deze oorlog. Maar eerder ook al niet.
Nooit, eigenlijk. Hij heeft, althans volgens de verhalen in het Oude Testament,
alleen maar zélf voor méér oorlog en geweld en ziekte en ellende gezorgd…
Vroeger gebeurde het
regelmatig dat ik het “Onze Vader”
bad. Maar nu raak ik maar halfweg meer, en dan komen de bedenkingen al. “Onze Vader die in de hemel zijt. Uw naam
worde geheiligd. Uw rijk kome. Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel.”
Onze “vader” lijkt Hij niet te zijn. Toch in
elk geval geen zorgzame vader. Welke “vader”
laat al die ellende op zijn kinderen los? Welke “vader” kijkt passief toe hoe zijn kinderen afzien en elkaar de
duvel aanbinden? Ik kan me totaal niet voorstellen dat een “vader” dit alles zo maar zou laten
gebeuren zonder in te grijpen.
En wat nu allemaal op de
Aarde aan het gebeuren is, wat al eeuwenlang aan het gebeuren is, dat kan toch
Zijn “wil” niet zijn die “geschiedt”! Of wel? Als dit écht zijn “wil” zou zijn, zoals die in de hemel
moet “geschieden”, dan wil ik liever
uit die hemel weg blijven. Want als het een beetje lijkt op hoe het er op Aarde
aan toe gaat, dan lijkt het meer op een “hel”.
Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?
Zijn “rijk” lijkt trouwens ook niet direct te
komen. Zelfs al zijn we daar al 2000 jaar om aan het bidden. Wel integendeel,
vermoed ik: we drijven alsmaar verder weg van “zijn rijk”. Wat voor zin heeft al dat bidden dan gehad?
Kortom: waar sta ik dan
met mijn smeekbeden naar “onze vader”?
Het haalt allemaal bitter weinig uit, hee!
Nochtans geloof ik wél in
een “scheppende kracht”. Ik kan me
niet voorstellen dat de natuur zoals die er nu uit ziet, het resultaat is van
puur toevallige chromosoom-wijzigingen. Als je ziet hoe complex alle levende
wezens, bloemen en planten, de dieren, de mens, in elkaar zitten, dan kan je
niet anders dan geloven dat “een hoger
wezen” hier de hand moet in gehad hebben. Dit kan allemaal niet zomaar
toevallig, willekeurig ontstaan en gegroeid zijn.
Of als je ziet hoe veel
schoonheid er toch wel is in deze wereld. In de natuur: de vogels, de bloemen,
de vlinders, … En ja: ook bij de mens. Want er zijn écht toch wel nog heel veel
mooie mensen op deze planeet. Warme mensen, gulle mensen, liefdevolle mensen,
enthousiaste mensen.
Ondanks mijn donkere blik
op deze wereld, zie ik die schoonheid wel. En dan denk ik: “Misschien is er dan toch een god?”
Reacties
Een reactie posten