Rode Kaart

Er zijn de laatste tijd in het Belgisch profvoetbal opvallend veel rode kaarten uitgedeeld aan spelers die een tegenstander een slag in het gezicht (zouden) gegeven hebben. Niet alleen zijn de geweldenaars onmiddellijk uit de wedstrijd verbannen, bovendien werden zij ook voor een aantal wedstrijden geschorst: hun ploeg moest het een tijdje zonder hen stellen.

Gewelddadig gedrag waarbij je een tegenstander in het gezicht slaat, is natuurlijk niet goed te praten. Maar niemand lijkt zich af te vragen waarom die voetballers, op zich soms heel brave en zachtaardige jongens, opeens naar een ander uithalen. Niemand lijkt de moeite te nemen om de aanleiding tot zo’n incident wat nader te bekijken. Terwijl dat toch niet zonder belang is? In de meeste gevallen gaat aan het fatale gebeuren een onophoudelijk getreiter vooraf, fysiek en psychologisch.

Het “slachtoffer” van de aanval heeft er zich heel dikwijls op toegelegd om de ander contant vast te pakken, tegen te houden, aan het truitje te trekken, zodat die geen enkele bewegingsvrijheid meer heeft. Stel je maar eens voor dat je bij elke actie die je als voetballer wil ondernemen, bij de arm vastgehouden wordt, of gewoon omkneld, zodat je geen kant uit kan. Of aan het shirt getrokken als je probeert weg te lopen. De meest zachtaardige persoon zou hier op den duur zijn/haar geduld bij verliezen. En de frustraties stapelen zich op. Want je kan daar dus totaal niets tegen beginnen. Het lijkt zo’n beetje standaard gedrag te zijn in het moderne voetbal: de ander zo veel mogelijk het spelen beletten. En niemand treedt daar tegen op. De vasthoudende tegenstander wordt ook niet bestraft. Het kan en mag blijkbaar allemaal. Hij/zij zorgt er uiteraard wel voor dat zijn/haar meest ingrijpende tussenkomsten niet direct in het zicht van de scheidsrechter gebeuren. De geviseerde speler moet het allemaal machteloos ondergaan, er is niets wat hij ertegen vermag. Inwendig moet hij na korte tijd gewoon beginnen “koken”.

Het gepest en getreiter kan natuurlijk nog subtieler: met woorden. Als je als voetballer constant beledigd wordt of als je tegenstander zich erop toe legt je familie en je naasten te beledigen of belachelijk te maken, dan duurt het vermoedelijk echt niet zó lang eer je compleet ontploft. (Herinner u het incident met Zinedine Zidane op de wereldbeker voetbal in 2006. Na voortdurend getreiter heeft hij op een bepaald moment zijn Italiaanse tegenstander een “kopstoot” in het gezicht gegeven.)

(Let wel: dat soort “onsportief” gedrag zie je niet alleen bij de spelers. Je ziet het ook, meer en meer, bij de toeschouwers en supporters. Fair-play en beschaafd gedrag is er niet meer bij. Zie maar naar het racistisch gejoel dat zwarte voetballers en trainers te horen krijgen. Of zelfs tennisspelers, zoals de Japanse Osaka onlangs mocht ervaren.)

Het stopt trouwens niet bij het uitlokken van een domme agressieve reactie door getreiter en anti-voetbal. Het “slachtoffer” van de aanslag doet dan altijd waar voetballers het best in zijn: een staaltje komedie van de bovenste plank. Geen enkele filmacteur is zó bedreven in het acteren als een profvoetballer. Het “slachtoffer” valt dus uiteraard ter plekke halfdood neer en ligt op de grond te kermen tot de aandacht van de scheidsrechter en de kijkers zich naar de aanvaller verplaatst hebben. Sommigen presteren het zelfs om even “bewusteloos” te zijn. (Een beer van een vent die “bewusteloos” geslagen wordt door een slag in het gezicht?) Dat helpt natuurlijk heel erg om de verontwaardiging tegenover de aanvaller nóg sterker op te wekken. En het helpt ook om de rechters te overtuigen achteraf een strengere straf uit te spreken.

Vandaar dat ik begin te vermoeden dat dit allemaal deel uitmaakt van de tactische spelletjes die op een voetbalveld gespeeld worden. Wat als het effectief de bedoeling zou zijn om een belangrijke speler van de tegenpartij zodanig op te fokken dat die in de fout gaat en daardoor meerdere wedstrijden niet meer mag meedoen? Het is een subtiele manier om de ploeg van die speler voor meerdere weken te verzwakken, zodat die ploeg minder goed gaat presteren en de kansen van je eigen ploeg in de competitie gaan stijgen. Het lijkt misschien vergezocht, maar het zou mij niet eens verbazen.

Niets kan mij eigenlijk nog verbazen in deze wereld van gehuichel en hypocrisie. Meer en meer krijg ik het gevoel dat “de leugen” de norm geworden is, de standaard in deze moderne tijden. Wie eerlijk is, wordt onder de voet gelopen en telt niet meer mee. “Eerlijk duurt het langst” hebben wij vroeger geleerd. Ik vrees dat dit tegenwoordig niet meer klopt. We leven in een keiharde wereld waar geen plaats meer is voor brave en eerlijke zielen.