Straffeloosheid

Justitieminister Van Quickenborne heeft onlangs vol trots aangekondigd dat de verstrengde strafwetgeving omtrent verkrachting en aanranding eindelijk gestemd was. Maar mag hij zich wel fier op de borst kloppen? Zolang de mentaliteit bij Justitie niet verandert, maakt een strengere wet niet erg veel uit. En die mentaliteit bij Justitie blijkt er nog altijd één te zijn van grote tolerantie tegenover mannen die zich schromelijk misdragen. Zodat er rond dit soort misdrijven nog altijd een sfeer van "straffeloosheid" blijft hangen.

Dat mocht Vlaanderens meest beroemde sexuologe Lotte Vanwezemael onlangs nog ondervinden. Zij had klacht ingediend wegens “elektronische belaging” tegen tientallen mannen die haar ongevraagd expliciet seksuele foto’s hadden gestuurd. Wat ze allerminst kon appreciëren en wat ze bijzonder onaangenaam en storend vond. Maar het Parket heeft beslist om haar klachten te seponeren: “De feiten in uw dossier werden onderzocht en ik heb beslist om het dossier af te handelen zonder strafvervolging.” Dit kwam bijzonder hard aan bij de jonge vrouw: “’Slachtoffers moeten sneller praten en klacht indienen.’ Bon, ik heb het gedaan. Tegen 50 individuele gevallen. En er is niets mee gedaan wegens ‘onvoldoende bewijs’. Waarom zouden we dan zelfs nog moeite doen? Ik ben boos.”

Helaas voor Lotte Vanwezemael en al haar lotgenotes: voor Justitie zijn dat soort misdrijven geen prioriteit. Behalve dan één enkele keer, weet u nog? De zaak Bart De Pauw. Die had zich misdragen door het sturen van seksueel getinte berichtjes aan vrouwen die daar op het moment zelf geen bezwaren tegen maakten. En die is door Justitie wél zwaar aangepakt. Of eerder: hij is vooral door de advocate van de vrouwen zwaar aangepakt en moreel vermoord. Haar argumentatie was, zo beweerde ze toch, dat zoiets misschien vrij onschuldig begint, maar dat als dit door de vingers gezien wordt, mannen de neiging vertonen steeds een stapje verder te gaan. Tot ze overgaan tot fysieke agressie en zelfs verkrachting. En dat is uiteraard volkomen ontoelaatbaar!

De gewiekste advocate in kwestie was Christine Mussche. Maar zie: diezelfde advocate die eerder al furieus tegen de “misdadiger” Bart De Pauw tekeer is gegaan en nu ook optreedt voor de slachtoffers van het grensoverschrijdend gedrag door theatermaker Jan Fabre, toont zich nu opeens bijzonder lankmoedig tegenover een dader van wie zij de verdediging heeft opgenomen. Want die dader is een jonge man, en och god: “Hij is een doodgewone jongen die verschrikkelijke feiten heeft gepleegd. Het is geen excuus, maar hij was zwaar onder invloed van drank die ochtend. Daardoor had hij een black-out, waardoor hij zich niet bewust was van zijn daden. Hoe erg de feiten ook zijn, hij verdient gezien zijn jonge leeftijd een tweede kans in de maatschappij.”

Wat heeft die arme jongeman uitgespookt? Hij heeft een zwangere vrouw brutaal en met geweld verkracht! Nog niet zo lang geleden heeft advocaat Mussche nog gepleit tegen de uroloog Coolsaet omdat die van zijn beroep geprofiteerd had om talloze vrouwen ongewenst aan te raken. Ontoelaatbaar van de dokter, maar er kwam geen echt “geweld” aan te pas. Wat nu, bij die zwangere vrouw wél het geval was: de jonge man heeft haar van haar fiets gesleurd en daarna verkracht. Dat het Openbaar Ministerie maar vier jaar cel vordert, waarvan dan nog één jaar voorwaardelijk, vind ik sowieso al schandalig. Hij zou al een zware straf moeten krijgen alléén al wegens grof geweld tegen een zwangere vrouw, waarbij hij het leven van haar ongeboren kind in gevaar heeft gebracht. Maar mevrouw Mussche vindt dat allemaal nog veel te streng: de student is nog jong en verdient een tweede kans. Hoe hypocriet kan een advocaat wel zijn? Hoe hypocriet mág een advocaat wel zijn? De advocaat van het slachtoffer heeft het als volgt verwoord: “In de media roepen om strenge straffen tegen Bart De Pauw, omdat die berichtjes had gestuurd naar iemand waar hij een relatie mee heeft gehad. Maar voor iemand die een zwangere dame van haar fiets sleurt, bepotelt en verkracht, durft men de probatie-opschorting vragen. Onbegrijpelijk en choquerend voor de slachtoffers.”

Natuurlijk verdient de jongen géén tweede kans! De verkrachte vrouw heeft ook geen tweede kans gekregen. Zij is getekend en gekwetst voor het leven. Verkrachte vrouwen krijgen nooit “een tweede kans”. Zij zijn veroordeeld tot een levenslang trauma. In zoverre zelfs dat ze daar soms nooit mee in het reine raken en mentaal zó erg lijden dat ze het leven niet meer aankunnen. Zo is er onlangs een bericht verschenen van een vrouw die vijf jaar na een gruwelijke verkrachting én zware mishandeling zó zwaar psychisch (en fysiek) lijdt dat ze euthanasie aangevraagd heeft. Als ze effectief tot euthanasie zal over gaan, dan is ze in feite door haar verkrachter vermoord.

Dus nee, een verkrachter verdient geen tweede kans. Méér zelfs: als zijn slachtoffer ook achteraf nog verdere nadelige gevolgen van zijn daden ondervindt, dan zou de verkrachter ook daarvoor moeten gestraft worden.