Ik lees in een rapport
van het kenniscentrum RoSa
(Kenniscentrum rond Gender en Feminisme): “Over
de hele wereld zijn naar schatting al zo’n 200 miljoen vrouwen en meisjes
genitaal verminkt. Drie miljoen anderen lopen jaarlijks het risico deze
praktijk te ondergaan. In de meeste landen wordt
besnijdenis vooral toegepast op meisjes onder de vijf jaar. Elke minuut
worden 7 meisjes besneden. Tegen 2030 lopen 68 miljoen meisjes het risico
op genitale verminking als deze tendens zich doorzet.”
En ook nog: “Volgens UNICEF
trouwen elk jaar twaalf miljoen meisjes voor ze meerderjarig zijn. Dagelijks
krijgen bijna 33.000 meisjes jonger dan achttien jaar te horen dat ze moeten
trouwen. Dat zijn 23 meisjes per minuut. Eén op de vijf gehuwde meisjes is getrouwd
voor haar achttiende verjaardag. Veel van hen zijn niet ouder dan twaalf jaar
en zelfs huwelijken van meisjes jonger dan acht jaar oud komen voor. Als er
niets tegen kindhuwelijken wordt gedaan, zal door de groei van de
wereldbevolking het aantal vrouwen dat als kind is getrouwd, stijgen van 650
miljoen in 2018 naar 1.2 miljard in 2050.”
Dan vraag ik me toch
opnieuw af waarom de luidruchtige strijders voor vrouwenrechten zich over deze
kwesties zó weinig laten horen?
Als het gaat over “overlast” door flirterige sms’jes bij
succesvolle vrouwen die zich dat gewillig lieten welgevallen zolang het hun
carrière kon dienen maar die daar achteraf bij nader inzien niet van gediend
waren, dan hoor je de voorvecht(st)ers van vrouwenrechten op de eerste rij. Ze
zijn ook niet van het televisiescherm weg te slaan en ze krijgen van de media
alle aandacht die ze wensen. Maar de meisjes en vrouwen die het slachtoffer
zijn of waren van genitale verminking of van een gearrangeerd kinderhuwelijk,
die tellen blijkbaar niet mee. Zij worden nauwelijks gehoord. Over hen wordt
nauwelijks gepraat. Voor hen komen de feministen niet op, en de #MeToo beweging al helemaal niet.
Dat Bart De Pauw met zijn
stommiteiten serieus over de schreef is gegaan, daar is iedereen het over eens.
En dat het goed is om daar de nodige ruchtbaarheid aan te schenken om aan
iedereen duidelijk te maken dat zoiets niet kan, daar kan ik wel in komen. Maar
waarom blijft het dan zo stil rond de gruwelijke verminking van jonge meisjes?
En waarom heeft Justitie wél de middelen vrij gemaakt voor een jarenlang
onderzoek in de Zaak De Pauw, maar
wil of kan men geen middelen inzetten om die folterpraktijken uit te roeien? (Of
om, om iets anders te noemen, de gruwel van verkrachtingen tegen te gaan?)
En nochtans… Wat zou er
erger zijn? Een lading ambetante en vervelende sms’jes van Bart De Pauw? Dan
wel op je tiende verkocht te worden aan een oudere man om zijn slavin en de moeder
van zijn kinderen te worden? Of ook: als klein meisje “van onder” kapot gesneden te worden, zonder te begrijpen waarom dat
gebeurt, en daar levenslang de pijnlijke gevolgen van te moeten dragen?
Dit was een retorische
vraag. Ieder weldenkend mens zal het antwoord wel kennen. En tóch wordt het
probleem van genitale verminking en kinderhuwelijken doodgezwegen. En tóch gaat
alle misbaar, en alle energie van zij die “opkomen
voor de vrouw”, naar die vrouwen die al bij al weinig te klagen hebben.
“Maar dat is allemaal ver van ons bed” zal u zeggen. “Het is een probleem van achterlijke culturen
in ontwikkelingslanden.”
Niet dus: het is ook een
Europees probleem, het is ook ons
probleem. In België zijn er naar schatting meer dan 17.000 meisjes en vrouwen
besneden en lopen zowat 8.600 meisjes het risico om de ingreep te ondergaan. En Plan International signaleert
ook: “Tussen 2010 en 2013 zijn bij de
politie 56 klachten neergelegd die verband houden met een gedwongen
huwelijk. In 2013 alléén werden in Brussel minstens 10 gedwongen
kindhuwelijken gemeld. In datzelfde jaar werden in Bergen 9 gedwongen
huwelijken vastgesteld en in Gent was er melding van minstens 5 gedwongen
huwelijken. Ook in andere grote steden wordt er melding gemaakt van
gedwongen (kind)huwelijken.”
De gruwelen doen zich dus
ook bij ons voor. Elke dag. Maar niemand lijkt zich daar bijzonder druk om te
maken. De media niet, de politici niet, de #MeToo-roepers niet, de “feministen” niet…
Reacties
Een reactie posten