Vermoedelijk onze Beurt?

Soms, dikwijls zelfs, heb ik het enge gevoel dat wij hier op Aarde niets meer dan pionnetjes zijn in een galactische strijd tussen rivaliserende machten. Een soort bordspel dat door hogere wezens in de kosmos gespeeld wordt, en waarbij onze planeet hun speelbord is.

Tot nu heeft de speler die het continent Europa controleert, eigenlijk ongelooflijk veel geluk had: dit werelddeel kent al 75 jaar een relatief stabiele vrede en over het algemeen een aanvaardbaar niveau van welvaart. Degene die met Afrika of met Azië speelt, heeft veel minder geluk gehad de voorbije tientallen jaren. De beide continenten zijn zowat constant geteisterd geweest door oorlogen en ander geweld. Door uitbuiting ook. Door droogte, door andere natuurrampen, door ontbering en ziektes, door hongersnood. Het was niet fijn om de speler te zijn die Afrika of Azië moest besturen. Er was weinig plezier aan te beleven, het was en is allemaal doffe ellende. Zuid-Amerika was en is er al niet veel beter aan toe: revoluties, militaire staatsgrepen, dictators, mensen die opeens spoorloos verdwijnen en vermoord blijken, drugskartels en drugsoorlogen, natuurrampen, droogtes, mislukte oogsten, hongersnood. Nee, ook Zuid-Amerika is niet het paradijs dat de kosmische speler op het oog had. Noord-Amerika is al bij al misschien nog wel het continent dat het dichtst bij het verhoopte “Eden” komt. Althans toch voor de blanke bevolking. Al hebben ook zij hun deel van het natuurgeweld te verduren: aardbevingen, bosbranden, overstromingen, orkanen en tornado’s. En al zal de inheemse bevolking, of wat er nog van rest, vermoedelijk minder gelukkig zijn met de loop der gebeurtenissen.

Maar Europa is na 1945 relatief goed gespaard gebleven van ernstige rampen of catastrofes. En ook van extreem geweld. Afgezien dan van de akkefietjes omwille van het Baskenland of omwille van Noord-Ierland. Of in het voormalige Joegoslavië.

Aan dat “geluk” lijkt nu helaas een einde gekomen te zijn. Zo gaat dat nu eenmaal bij een spel: je geluk blijft nooit duren, en op een fataal moment is het jouw beurt om de klappen te incasseren. De machtige kosmische spelers spelen verbeten hun spel, en ze vinden het maar fair dat niet altijd dezelfde spelers een “Algemeen Fonds”-kaart mogen trekken.

En incasseren zullen wij. Wat we nu zien gebeuren, met de stijgende voedsel- en energie- en brandstoprijzen, dat is nog maar het begin. Beetje bij beetje zal onze welvaartstaat verbrokkelen. Ons vangnet van de sociale zekerheid zal scheuren onder de veel te zware last. Onze winkelrekken zullen leegvallen, en wat er overblijft, zal voorbehouden zijn aan wie het nog kan betalen. Oorlog en nietsontziend geweld, ontbering, armoede, angst, … Het wordt allemaal ons deel vanaf nu.

Tot de kansen in het spel weer zullen keren. Binnen 75 jaar ofzo.

Tenzij, wie weet, de kansen nooit meer zullen keren? Het zou best wel eens kunnen dat de kosmische spelers in het heelal zó fel tekeer gaan dat ze alles in de vernieling spelen. En dan is het vermoedelijk gedaan met ons. Het lijkt misschien een onmogelijk doembeeld, maar het is niet eens zó ver gezocht.

Ik neem aan dat de kosmische machten dan gewoon dit spel in de vuilnisbak zullen kieperen, en ergens anders aan een nieuw spel zullen beginnen. Er zijn genoeg planeten in het universum waar ze hun pionnetjes tegen elkaar kunnen laten strijden.