Angst of Domheid ?

De nieuwe machthebbers in Afghanistan, de Taliban, hadden bij de machtsovername, vorig jaar, hoopvolle woorden uitgesproken over de positie van de vrouw in het land. (Vermoedelijk vooral om de Westerse grootmachten gunstig te stemmen, want het geteisterde land heeft heel veel geld nodig voor de heropbouw.) In tegenstelling tot hun vorige passage aan de macht, vóór de lange oorlog met de Amerikanen, zou de vrouw deze keer een plaats krijgen in de samenleving. Want ook zij, de Taliban geestelijken, waren tot de logische conclusie gekomen dat ze de vrouw een stem en een taak moesten geven in hun land als ze het ooit weer tot bloei wilden laten komen.

Maar helaas… Ondertussen is gebleken dat het niet meer dan loze beloftes en holle woorden waren. Er blijkt weinig of niets veranderd te zijn vergeleken met twintig of vijfentwintig jaar geleden. Zo hebben ze onlangs, tegen eerdere voornemens in, beslist meisjes toch niet toe te laten tot het secundair onderwijs. Meisjes mogen naar school gaan tot ze twaalf jaar zijn, en dan is het gedaan. Terug naar de keuken, naar de “veilige beslotenheid” van hun eigen huis. Weg uit het openbare leven.

En dan vraag ik me toch af: “Waarom?” Waarom willen ze de vrouwen beletten zich te ontwikkelen, terwijl ze zelf ook heel moeten beseffen dat dit de groei en heropbouw en ontwikkeling van het land alleen maar ten goede kan komen? Waar zijn ze bang voor? Dat de vrouwen te slim zouden worden en het hypocriet religieus extremisme van hun leiders zouden doorzien? Of misschien dat het zien van al die vrouwen in het openbaar de hoofden van alle mannen op hol zou brengen?

Of zou het toch niet uit angst voor de vrouw zijn dat ze hen willen opsluiten en onwetend houden? Misschien is het gewoon uit domheid? Misschien zijn die Taliban geestelijken te dom om te beseffen dat ze op die manier hun land de kansen ontzeggen om weer te bloeien. Misschien zijn ze jammer genoeg blijven hangen in het verre verleden, toen de Islam nog een godsdienst leek te zijn waarin de vrouw een ondergeschikte rol had en vooral verborgen moest blijven.

Dit gezegd zijnde… De katholieke kerk, of in elk geval haar leiders, is al bij al niet zó veel wijzer in haar omgang met vrouwen. In de katholieke kerk is er ook nog altijd geen plaats voor de vrouw als het er écht op aan komt. Vrouwen zijn nog altijd niet toegelaten tot het priesterambt, en de (mannelijke) priesters mogen absoluut niet trouwen. (En wat te denken over de houding van de katholieke kerk tegenover abortus? Er zijn landen, in Zuid-Amerika, waar een 11-jarig meisje dat door haar oom verkracht werd, geen abortus mag krijgen onder druk van de conservatieve katholieke bisschoppen.)

En ook hierbij vraag ik me af: “Waarom?” Waarom houdt de katholieke kerk vast aan achterhaalde ideeën omtrent de plaats van de vrouw in de kerk en in de maatschappij? Zeker niet omdat dit zo door Christus voorgeschreven werd, want dit standpunt dateert pas van de late Middeleeuwen. Ook bij de katholieke kerk gaat het dus vermoedelijk om angst voor de macht of de invloed van de vrouw. Om een domme macho reflex waarbij mannen liever “de baas spelen”.

Ik vermoed dat de ene gemeenschappelijke factor, het enige dat de geestelijke leiders van de Taliban en de katholieke kardinalen gemeen hebben, is dat het in de beide gevallen gaat om extreem conservatieve, seniele stokoude mannen. Oude knarren die blijven hangen zijn in het verleden. Die nog altijd denken dat zij, en zij alléén, het “sterke geslacht” zijn en dat vrouwen enkel dienen om kinderen ter wereld te brengen.

Misschien zouden ze samen eens een cursus kunnen volgen over de rol en de betekenis en de kracht van de vrouw? De Taliban en de katholieke kardinalen bijeen in een klaslokaal… Het zou eens iets anders zijn, en misschien zouden ze van elkaar nog iets kunnen leren?