Vergeet Covid-19 en het
Corona-virus. Er komt iets op ons af dat véél erger is: het LiKe-virus.
Probleem met dat virus is
dat de symptomen van de ziekte enigszins op die van Covid-19 lijken. Wat meteen impliceert dat je met je ziekte niet
bij de huisarts terecht kan. Mensen met Covid-symptomen zijn immers nog altijd
niet welkom in de wachtzaal bij de huisarts. je moet dus naar een
Covid-testcentrum, en een paar dagen later krijg je dan te horen dat je “negatief” bent. Wat je al wist, want je
had thuis een zelftest gedaan. Daar schiet je dus niets mee op, hee! Je
symptomen worden er niet beter op, en vanzelf lijkt dit niet te zullen over
gaan: misschien is er ondertussen ook al een bacteriële component aanwezig, en zou
je dus dringend antibiotica moeten krijgen. Maar het verhaal stopt hier wel
voor jou: je hebt nog altijd “Covid-symptomen”,
je mag nog altijd de wachtzaal niet binnen, je kan dus nog altijd geen diagnose
krijgen van wat er nu écht scheelt.
Of liever: ik kan nog
altijd geen remedie krijgen. Want wat er mij scheelt, dat weet ik: het LiKe-virus.
Ja, de symptomen lijken
wat op die van Covid. Maar dan in veelvoud.
Er is de koorts. Niet
extreem hoog, maar wel aanhoudend. En afmattend.
Er is de spierpijn, zoals
bij een griep. Die houdt je in de greep, zodat je er de hele tijd lamlendig bij
loopt. Zonder fut, zonder energie, zonder levenslust. Je bent alleen maar moe. Ontzettend
moe.
En dan zijn er ook de
plotse momenten dat het beven begint: je handen, je armen, je hele lichaam
begint oncontroleerbaar te beven. Dat is dan vooral ’s nachts, als je nog maar
eens op moet om te gaan plassen. Want ook dat veelvuldig plassen hoort er
blijkbaar bij. Dan zou je graag iets drinken, want je hebt dorst; je hebt
constant dorst, vandaar wellicht het vele plassen. Maar een beetje water ofzo
in een glas gieten, dat lukt dus niet: in je ene hand beeft het flesje
onophoudelijk, en in je andere hand kan je het glas niet stil houden.
Maar het ergste zijn de
slijmen die geproduceerd worden. Aan een ongezien tempo en in ongeziene
hoeveelheden. De enige manier om je te verplaatsen, is met een emmertje onder
je kin. Want het slijm loopt in gigantische hoeveelheden en onophoudelijk uit
je neus. Een groot deel van die slijm-overvloed loopt helaas ook je mond en je
keel in. En dát is wanneer de hel écht begint. Want die slijmen prikkelen je
keel, en dus probeer je die op te hoesten. Maar het stopt gewoon niet! Je kan
blijven hoesten, als een gek, de slijmen winnen het altijd. Het resultaat is
dat je constant blijft hoesten, dag en nacht. Zodat er van slapen totaal niets
in huis komt. Je brengt de hele nacht hoestend door, nadat je al de hele dag je
longen uit je lijf gehoest hebt. Dat gebrek aan slaap, dagen naeen, gaat zich
al gauw wreken. Je bent al zo moe door het venijnige virus, het wordt alleen
maar erger omdat je ook niet aan slaap toe komt. Die overproductieve slijmen
gaan zich ook nog eens opstapelen in je sinussen, zodat je er gratis een
barstende hoofdpijn bovenop krijgt.
En ja, dan is er nog de
schurende keelpijn. Door het voortdurend ophoesten van de slijmen voelt je keel
na één dag al aan alsof iemand je amandelen met schuurpapier heeft bewerkt. En
dat doet pijn! Dat doet véél pijn. Zelfs bij het snuiten, als je probeert om de
slijm-vloed kwijt te spelen, heb je keelpijn. Het gevolg is dat eten ook niet
meer lukt. Je krijgt alleen nog vloeistoffen binnen. Bij voorkeur warm, om de
keelpijn te verzachten. Of ijskoud, om de keelpijn te verdoven. Maar echt eten
lukt niet, de hele tijd niet. Het grote voordeel daarvan is wel dat je
weegschaal zienderogen vrolijker oogt: de kilo’s vliegen er werkelijk af. (Ik
overweeg trouwens een patent aan te vragen op een nieuw crash-dieet, gebaseerd
op een extract van het LiKe-virus:
een gewichtsverlies van 0,5 kg per dag gegarandeerd!)
Dat neemt niet weg dat ik
toch graag eens bij een huisarts op consultatie zou willen gaan en dat ik zou
willen dat die mij dan ook écht zou helpen in plaats van mij nog maar eens naar
een testcentrum te sturen. Trouwens: mijn laatste corona-besmetting was pas vier
maanden geleden, en mijn boosterprik is amper drie maanden oud. Volgens de
experten maakt mij dat “super-immuun”.
Dan zou je toch sowieso verwachten dat ik geen Corona heb, maar wel iets
anders. Of niet?
En dat “iets anders”, dat is dus het LiKe-virus. Een venijnig beestje.
Hoe loop je zoiets op?
Nee, het wordt niet door vleermuizen overgedragen, en het is niet in een
Chinees labo ontwikkeld. Het is iets wat van nature voor komt bij tweejarige
kleuters en dan doorgegeven wordt aan iedereen met wie die kleuters knuffelen
en nabijheid zoeken.
Misschien moeten we het
eerder het “knuffelvirus” noemen?
Ik ben trouwens niet de
enige die door dit, of een gelijkaardig, virus geplaagd wordt. Er is een ware “epidemie” aan de gang. En dat heeft
veel, zo niet alles, te maken met de voorbije Corona-periode. Vroeger in “pre-corona” tijden, liepen wij het hele
jaar door blootgesteld aan allerlei virussen die ons kwamen belagen. Zo konden
wij, beetje bij beetje, onze natuurlijke weerstand opbouwen tegen de aanvallen
van de wintervirussen. Nu hebben we ons twee jaar lang opgesloten in een
afgesloten serre. Onbereikbaar voor Corona én voor de andere virussen. We zijn
tere “kasplantjes” geworden, met zero
natuurlijke afweer. En daar profiteren virussen zoals LiKe gretig van…
Reacties
Een reactie posten