Het zou zomaar eens kunnen...

Vervolg…

Hoe groot het arsenaal aan kernwapens van de verschillende grootmachten precies is, is vermoedelijk voor iedereen onbekend. Naar schatting hebben Rusland en Amerika elk een kleine 7000 kernwapens, waarvan er meer dan 1000 “direct operationeel” zijn. Dat het genoeg is om onze planeet tientallen keren totaal te vernietigen, lijdt geen twijfel. (Terwijl één keer al ruim voldoende zou zijn; die volgende keren doen er niet meer toe.)

Vreemd en ironisch genoeg is die indrukwekkende nucleaire kernmacht van de beide aartsvijanden, Amerika en Rusland, nu nét de “garantie” op wereldvrede. Het idee van de “wederzijdse afschrikking”: aangezien de beide kanten een quasi onbeperkte voorraad bezitten, zal de ene of andere partij er zich wel voor hoeden om ze te gebruiken, wetend dat de represailles onmiddellijk zouden volgen. Met “intrest”, waarna er met zekerheid een nieuwe tegenreactie zou volgen, nóg straffer. Enzovoort enzoverder, tot er niets meer overblijft. Geen enkel land zal het risico durven nemen zichzelf te laten vernietigen in een nietsontziende strijd waarbij er alléén verliezers kunnen zijn.

Hierdoor waren we er allemaal al bij al toch vrij gerust in: “Ja, er zijn veel kernwapens in de wereld, maar ze zullen toch nooit gebruikt worden.” Jammer genoeg is er nu een onberekenbare factor die onze rustige zekerheid overhoop haalt. Vandaag is er Poetin, en niemand weet hoe ver die zal durven of willen gaan. Of dat nu vanuit zijn eigen blinde waanzin komt, of omdat hij door de Amerikanen tot het uiterste gedreven wordt (zoals door Westerse beroeps-critici beweerd wordt), dat doet niet zo veel terzake. Feit is dat de mogelijkheid voor het eerst sinds de Cubacrisis reëel wordt dat het fout zal lopen. De fameuze “Doomsday Clock” (die aangeeft hoe dicht we staan bij een door de mens uitgelokte catastrofe) stond tot voor kort op “40 seconden vóór 12”, maar ik vermoed dat we ondertussen tot luttele seconden vóór 12 genaderd zijn.

Als Poetin inderdaad de fatale beslissing zal nemen, zal hij vermoedelijk kiezen voor een “tactisch kernwapen”: een klein bommetje, niet veel krachtiger dan 5 of 10 keer de bommen op Hiroshima en Nagasaki. Ergens op het grondgebied van Oekraïne, een land dat volgens Poetin toch geen reden van bestaan heeft. Op zich zal dat voor het grootste deel van de wereld nog wel meevallen, denk ik. In Oekraïne zelf helaas totaal niet. En afhankelijk van de wind, ook niet in Rusland of in Scandinavië. Of in West-Europa. Veel mensen zullen in elk geval in de brokken delen, zo veel is zeker.

Maar daarna?

Misschien reageert het Westen ook deze keer niet “echt”, en blijft het bij een ernstige veroordeling en nieuwe sancties. Misschien zou dat nog het beste zijn? Al zou het kunnen dat Poetin dat als een soort “vrijgeleide” ziet en dat hij het dan maar nog een keer doet. (De Amerikanen hebben indertijd ook twee keer gemogen, hee…) Maar het zou ook kunnen dat dit “de rode lijn” was die Poetin niet had mogen overschrijden, en dat er dan “proportionele maatregelen” volgen: een tactisch nucleair wapen op hun lanceerbasis ofzo. En dan zit het spel vermoedelijk helemaal op de wagen.

Het hele idee van de “wederzijdse nucleaire afschrikking” is erop gebaseerd dat niemand die eerste keer zou durven. Maar eens die eerste keer er tóch geweest is, dan valt het hele principe in duigen. Het is een beetje zoals bij een “Jenga Stapelspel” waarbij je om beurt een blokje uit de toren mag halen, en wie de toren doet invallen heeft verloren. Als Poetin inderdaad zijn noodscenario inzet, dan is het eerste blokje uit de toren al weg, en is het een kwestie van tijd eer het bouwsel ineen stuikt.

Weet je: niemand van ons heeft er ooit écht bij stil gestaan dat zoiets werkelijkheid zou kunnen worden. We hebben er altijd op vertrouwd dat de wederzijdse afschrikking zou werken en dat niemand zo stom zou zijn… Maar zoals het er nu voorstaat: het zou zomaar eens kunnen, niet? En dan zouden wij weleens de laatste generatie mensen op deze planeet kunnen zijn. Dan zouden onze kleinkinderen nooit opgroeien, nooit volwassen worden, nooit verliefd worden, nooit écht mogen leven.

Het is een vreselijke gedachte, maar het zou zomaar eens kunnen.

En dan rest ons alleen nog het beeld uit “Dr. Strangelove”:

https://www.youtube.com/watch?v=s4VlruVG81w