Relaas van een vluchtelinge uit Oekraïne.
We
hadden een goed leven in Oekraïne, mijn man en ik, en onze twee dochtertjes.
Mijn man was advocaat, en ik was professor aan de universiteit in Kiev. We
verdienden goed onze boterham, en we hadden zelfs ons eigen appartement kunnen
kopen in een buitenwijk van de stad.
Maar
toen kwamen de Russen, totaal onverwacht, en zonder reden. En nu zijn we alles
kwijt. Mijn man werd opgeroepen in het leger, om ons land te verdedigen. En ik
ben met de twee kindjes naar Europa gevlucht. Of ons huis er nog is, dat weet
ik niet. Misschien hebben de Russen het met hun raketten in puin geschoten. Ze
schieten er alles kapot. Zomaar…
Vóór
mijn vlucht heb ik een groot deel van onze spaarcentjes afgehaald bij de bank,
zodat ik geld zou hebben om mijn verblijf in Europa te betalen en voor mijn
kindjes zou kunnen zorgen. Ik wil in Europa niet teren op de liefdadigheid van
de mensen, ik zou me daar niet goed bij voelen.
Ik
ben in België terecht gekomen met mijn kindjes. Ik heb me laten registreren, en
ik heb een woonplaats gekregen voor die eerste weken, waar ik gratis mag wonen.
Ik heb ook gevraagd of ik hier in België zou kunnen werken.
Jammer
genoeg kan ik hier met mijn spaarcentjes niets doen. In de winkels kennen ze
mijn grivna’s niet, en ze willen die niet accepteren. Ik zou ze moeten
omwisselen naar euro’s. Daarom ben ik naar een bankkantoor gestapt. Maar daar
vertelde de meneer aan het onthaal mij dat er geen loketten meer open zijn en
dat je een afspraak moet maken om iemand te spreken te krijgen. Dat heeft naar
het schijnt te maken met de digitalisering van de Belgische banken en met
kostenbesparingen. Alle bankverrichtingen moeten mobiel gebeuren of met de
computer, vertelden ze mij. Het was niet simpel om een afspraak te maken, want
mijn Frans is niet zo goed, en de man aan de telefoon verstond mij niet.
Gelukkig heeft iemand anders, een vrijwilliger die de vluchtelingen zoals wij
bij staat, voor mij een afspraak kunnen maken. En zo ben ik dan toch naar de
bank kunnen gaan waar een vriendelijke mevrouw mij ontvangen heeft.
Ik
vroeg of ik mijn grivna’s kon omwisselen voor euro’s, zodat ik daarmee naar de
winkel en zo zou kunnen gaan. Maar dat kon blijkbaar niet: de Europese banken
accepteren mijn grivna’s ook niet, omdat de waarde van de Oekraïense grivna’s
veel te snel naar beneden tuimelt, doordat mijn land in puin geschoten wordt en
omdat niemand weet hoe lang Oekraïne nog zal stand houden tegen de Russen. Als
de bank mijn grivna’s vandaag zou omwisselen, dan riskeren ze dat die binnen
een week zo goed als niets meer waard zijn. Geen enkele Europese bank wil dat
risico lopen, vertelde die mevrouw.
Ik
vroeg of ik dan tenminste een rekening kon openen en mijn grivna’s daar op
storten, zodat ik niet de hele tijd met al dat geld op zak moest
rondlopen. De vriendelijke mevrouw ging zien wat ze kon doen. Ze wilde alvast
wel een rekening openen, maar moest daar dan wel de officiële goedkeuring van
het hoofdkantoor bij krijgen. Want een rekening in UAH, dat hadden ze nog niet
eerder gehad.
Een
week later had ik nog niets van de bank gehoord. Aan de telefoon kon niemand
mij inlichtingen geven, en dus moest ik opnieuw een afspraak maken om zelf naar
de bank te stappen. Het was diezelfde vriendelijke mevrouw. Maar ze had slecht
nieuws voor mij: aangezien mijn centjes afkomstig zijn uit oorlogsgebied,
konden ze voor mij geen rekening openen om mijn grivna’s te storten. Dat had te
maken met het risico op witwaspraktijken en de regels omtrent verdachte
transacties. Omdat ik mijn geld meegenomen had uit Oekraïne, werd het door de
Belgische financiële toezichthouder als verdacht geld beschouwd, en mag de bank
dus ook geen rekening voor mij openen om dat geld op te storten. Zo verklaarde
de vriendelijke mevrouw met spijt in haar stem.
Ik
zou wel een leefloon krijgen van de Belgische staat, en daarvoor werd voor mij
een rekening geopend in EUR, waarmee ik hier al mijn betalingen kon doen. Ik
haatte het om te leven van een soort aalmoes, en daarom wilde ik zo vlug
mogelijk aan het werk. Ik had gelukkig mijn diploma’s uit Oekraïne meegebracht,
en ook de referenties van de universiteit waar ik gewerkt had. Maar ik kreeg te
horen dat mijn diploma’s hier niet erkend worden, en dat ik dus niet
gekwalificeerd was. Ik kon de week nadien wel als poetsvrouw beginnen bij een
poetsbureau…
Reacties
Een reactie posten