Ik geef toe dat ik
dikwijls, en tot vervelens toe, op diezelfde nagel klop: “het moreel verval van de hedendaagse jeugd.”
Ik weet wel dat er heel
veel jonge mensen rondlopen met het hart op de juiste plaats, met een
edelmoedige ingesteldheid, met respect voor de menselijke waarden. Maar over hen
berichten de media niet; de media berichten alléén over datgene en diegenen
waar sensatie bij te rapen is. Het zou dus kunnen dat ik, zoals velen onder
ons, een vertekend beeld heb van de jongeren van vandaag. Het kan natuurlijk
aan mijn leeftijd liggen: als oudere mens heb ik sowieso minder begrip en
geduld voor de fouten van de jongeren, hoewel ik heel zeker zelf ook fouten en
stommiteiten heb begaan als tiener. Ik herinner me dat ons vader op oudere
leeftijd ook heel erg streng was voor de jeugd.
Maar toch voel ik mijn
hart bang ineen krimpen als ik weer eens, voor de zoveelste keer, een
gruwelverhaal te horen en te lezen krijg waarbij tieners een erg bedenkelijke
rol spelen. Zoals onlangs in Brugge, waar vier jongeren een man zwaar
toegetakeld hebben en voor dood hebben laten liggen. De feiten hebben zich op
een zaterdagnacht afgespeeld: vier tieners die, onder invloed van alcohol en/of
drugs, het leuk (?) vonden om fietsers lastig te vallen, en die daarna een man
in elkaar hebben geslagen die hen op hun gedrag durfde aan te spreken.
Ik heb het om te beginnen
al erg moeilijk met het tijdstip van het gebeuren: zaterdagnacht of zondag in
de vroege ochtend. We spreken over kinderen van 15 tot 17 jaar. Die moeten de
zaterdagnacht helemaal niet op straat rondlopen. Die moeten thuis zijn, bij hun
ouders, en in hun bed. Wat deden die tieners op dat moment op straat? Hoe kon
het dat die ’s nachts nog rond dwaalden? Vinden de ouders van die kinderen het
dan okee dat zij de zaterdagnacht op straat rondscharrelen terwijl ze in bed
zouden moeten liggen? De jongste van de bende was amper vijftien jaar!
En ik heb het moeilijk
met het “excuus” dat zij onder
invloed van drank en/of drugs zouden gehandeld hebben. Meester Christine Mussche zou ongetwijfeld
pleiten dat de jongeren “een black-out
hadden door de alcohol” en “niet
wisten wat ze deden”, en dat ze dus met toegeeflijkheid moeten beoordeeld
worden. Maar ik vind dat alleen maar nóg meer verontrustend. Waar kwam de drank
vandaan? Waar kwamen de drugs vandaan? Is het voor een vijftien- of
zestienjarige dan zó gemakkelijk om aan drank en aan drugs te raken? En hoe
moet dat dan later met die jongens, als ze nu al een drank- en/of drugsprobleem
hebben?
Maar blijkbaar kan dat
allemaal in de tolerante samenleving van tegenwoordig. Het kan blijkbaar dat
kinderen ’s nachts op straat rondhangen, en het kan blijkbaar dat zij zich ruim
van drank en drugs voorzien. Wat zegt dat over hun opvoeding? Dat de opvoeders,
de ouders in de eerste plaats, maar ook de school, gefaald hebben. Dat de
moderne opvoedingsstijl gedoemd is om te falen. En dan hebben we het niet enkel
over deze vier jongens, maar over een gehele generatie die naar de “kloten” wordt geholpen door de hedendaagse
opvattingen over hoe je jongeren moet opvoeden.
In de tijd toen onze
ouders nog jong waren, werd een strikt “autoritaire”
opvoedingsstijl gehuldigd: de kinderen moesten gewoon doen wat door hun ouders
en opvoeders opgelegd werd. Zonder zich vragen te stellen, en zonder te
protesteren. Ook wij werden nog grotendeels zo opgevoed, zij het minder hard en
minder hardhandig. Die tijd is al lang voorbij. De moderne pedagogen pleiten
voor een “democratische”
opvoedingsstijl, waarbij de ouders hun regels onderbouwen met argumenten, en ze
met hun kinderen “overleggen”. Helaas
vraagt zo’n opvoedingsstijl heel veel tijd en energie. Tijd en energie die veel
jonge ouders helemaal niet hebben. Zodat ze al heel gauw vervallen in een
eerder “permissieve” opvoedingsstijl:
ze geven hun kind bijna altijd zijn/haar zin, en stellen zelf heel weinig
eisen. En in veel gevallen draait het zelfs uit op een “verwaarlozende” opvoedingsstijl: ze stellen helemaal geen regels
meer, en het kind mag het allemaal zelf uitzoeken.
Niet alle ouders zijn zo,
gelukkig maar. Maar meer en meer gaat het die richting uit omdat de ouders na
de zware en veeleisende dagtaak ook nood hebben aan een beetje “Me Time” en dan blijft er voor de
opvoeding van de kinderen eigenlijk geen tijd en energie meer over. Als dan
bovendien ook in de scholen vooral een “tolerante”
opvoedingsstijl gehanteerd wordt, waarbij het voornaamste doel is dat de
kinderen zich “goed” voelen, dan
loopt het helaas compleet verkeerd af.
Dan krijg je een
generatie tieners die geen normbesef meer hebben, geen discipline meer, geen
remmingen meer. Dan krijg je “ongelukken”
zoals dit in Brugge. Eén van de vele, jammer genoeg…
Reacties
Een reactie posten