Aanslepende Vermoeidheid

Eén van de meest besproken effecten van een Covid-besmetting, was de extreme vermoeidheid die de patiënt voelt. Ook achteraf, soms zelfs nog maanden nadien.

Je zal mij niet horen zeggen dat dat allemaal een beetje overdreven zou zijn en helemaal niet zo erg. Verre van: ik geloof inderdaad dat die aanslepende vermoeidheid er is, en dat die een enorme impact kan hebben op het verdere leven van een slachtoffer. Ik heb het zelf meegemaakt. Niet na een Corona-besmetting, maar wél na een besmetting met een ander virus. Welk virus dat geweest is, en hoe veel mensen er ziek door geweest zijn? Geen idee: er werd niet getest op dat virus, en er werd niet geteld. Dat wordt nooit gedaan bij een virusinfectie. Behalve dan bij dat ene virus. (Waar, geheel toevallig, binnen de kortste keren een reeks peperdure vaccins voor beschikbaar waren…) Mijn virusinfectie ligt ondertussen al enkele maanden achter mij, en ik voel me nog altijd vreselijk  moe en zonder energie.

Maar ik heb het wel moeilijk met de extreme media-aandacht die er die voorbije twee jaar voor Corona en voor Covid geweest is. (Tot zélfs Corona voor de oorlog in Oekraïne moest wijken in het nieuws.) Zowat elke dag kregen we een stroom berichten over het verloop van de pandemie, en hoe ernstig die wel was, en hoe zwaar het wel is voor iemand die “Long Covid” heeft. Dat stoorde mij toch wel een beetje. Omdat er immers genoeg andere ziektes en kwalen zijn waardoor de mensen uitzonderlijk moe en zelfs volkomen uitgeput zijn. En waar nauwelijks over gerept wordt.

Ik voel het trouwens zelf ook wel: bij elke Ménière-aanval is het alsof alle energie uit mijn lijf gezogen wordt. Enkele maanden geleden heb ik in twee weken tijd een drietal keer prijs gehad, en elke keer was ik daarna zo slap als een vod. En dan mag ik nog niet eens klagen.

Mensen die lijden aan Multiple Sclerose bijvoorbeeld, of ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose), of aan een andere “degeneratieve spierziekte”, of Parkinsonpatiënten, die hebben het nog véél zwaarder te verduren. Bij hen duurt de lijdensweg geen weken of maanden, maar levenslang. Méér zelfs: die mensen hebben géén uitzicht op beterschap. Wel integendeel: het wordt alléén maar erger, ze worden elke dag zwakker, ze voelen zichzelf aftakelen en ze kunnen alsmaar minder. En de getroffen zieken weten dat ze er op een dag ook zullen aan bezwijken.

En ook kankerpatiënten worden bij hun behandeling, maar ook nog daarna, geplaagd door een niet-aflatende moeheid. Bij elke kuur tijdens een behandeling zijn kankerpatiënten zó ziek en afgemat dat ze zelfs amper kunnen recupereren tegen de dag van de volgende kuur. En heel dikwijls duurt het ook na de behandeling nog maanden of zelfs jaren eer zij de gevolgen van hun ziekte en de behandeling ervan te boven zijn gekomen.

Hoe erg “Long Covid” ook moge zijn, of Ménière, het is in niets te vergelijken met kanker of met een ziekte als MS of ALS. Maar over die mensen wordt er niet elke dag in het journaal bericht. Die mensen krijgen in het beste geval een paar keer aandacht per jaar, tijdens de week van “Kom op tegen kanker”. Maar verder is er zo goed als niemand die daar langer bij stil staat. Bij kanker niet, bij Multiple Sclerose al helemaal niet. 

En mensen die bijvoorbeeld lijden aan CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom) of aan “Fibromyalgie” worden, zeker hier in België, in veel gevallen zelfs niet eens ernstig genomen: het is “ingebeeld”. Dat staat toch wel in erg schril contrast met de extreme aandacht voor de gevolgen van “Long Covid”.