Avondgepieker

Ik heb al heel lang de gewoonte om pas enige tijd na mijn vrouw naar bed te gaan. En dat puur uit “praktische” redenen. Feit is immers dat ik in dat bed altijd minstens anderhalf uur lig te woelen en te wriemelen en draaien en keren. Als ik eerder zou gaan slapen dan mijn vrouw, dan vindt zij mij daar later nog altijd fervent keren en rommelen, en dan raakt ook zij langs geen kanten in slaap. En evenzo als we samen naar bed zouden gaan. Mijn vrouw is een goede slaper, en is meestal binnen het kwartier vertrokken naar dromenland. Maar als ik naast haar lig te draaien en keren, onophoudelijk, uren lang, dan blijft ook voor haar de poort naar dromenland gesloten. En dus wacht ik altijd nog een tijdje om naar bed te gaan, tot ik er zeker van kan zijn dat zij al slaapt.

Want dán kan al mijn gewoel geen kwaad meer. Mijn vrouw slaapt namelijk overal doorheen. Ook al presteer ik het om honderd keer van mijn rug op mijn linkerzij te keren en weer terug op de rug, en dan op de rechterzij, en weer op de rug, enzovoort… het stoort haar niet, eens ze slaapt. Ze merkt daar niets van. Ook als ik tien keer per nacht moet opstaan omdat mijn been ambetant is, of omdat ik geen adem heb, of omdat ik dorst heb, of omdat ik naar het toilet moet: zij slaapt daar gewoon doorheen. Als ik een hele nacht lig te hoesten en te niezen en te snuiten? Kan allemaal geen kwaad. Eens zij slaapt, slaapt zij. Er is niets wat haar wakker maakt. De volgende dag heeft ze totaal geen weet van mijn nachtelijk gewroet of gehoest, en denkt ze dat ik ook een goede nacht heb gehad…

Hoe dan ook: ik wacht ’s avonds dus tot mijn vrouw naar bed is, en ga pas een uurtje later ook slapen. En dan maak ik mezelf wijs dat die periode van “totale eenzaamheid” ideaal is om helemaal tot rust te komen. Om mijn hoofd leeg te maken en “zen” te worden, zodat ik ontspannen naar bed toe kan. Helaas… Mijn probleem is dat ik mijn hoofd nooit “leeg” krijg. De gedachten blijven in mijn hoofd rondmalen, een beetje zoals ik ook fysiek in bed lig te woelen. Het gepieker stopt nooit. Wel integendeel: hoe verder de avond vordert, hoe erger het gepieker wordt. Totaal zinloos gepieker, trouwens. Gepieker dat niets oplevert, dat mij op geen enkele manier helpt, dat totaal niets oplost. Gepieker ook, dikwijls, over dingen die zich totaal buiten mijn leefwereld afspelen, en waar ik dus sowieso helemaal geen vat op heb.

Gepieker over de oorlog in Oekraïne, bijvoorbeeld. Daar word ik de laatste weken erg door geplaagd. En over die Russische gek. Zinloos gepieker, natuurlijk, want ik kan die gek niet tot inkeer brengen, en al mijn gepieker zal geen vrede brengen. Of gepieker over onze aanstaande vakantieweek in Frankrijk: in plaats van ernaar uit te kijken en er al van te voren van te genieten, zit ik te piekeren over de lange autorit waar ik erg tegenop zie.

Gelukkig zijn er talloze websites die mij kunnen helpen. Websites met slaaptips, met voorschriften voor een gezonde “slaaphygiëne”. Websites over hoe je je hoofd kan leegmaken voor het slapen gaan. Zal ik eens iets zeggen? Allemaal flauwekul! Allemaal holle praatjes, esoterisch gezwans, lariekoek van (pseudo) psychologen.

Want wat lees je dan op zo’n site? “Leg je smartphone op tijd weg en lees geen mails meer.” Ik kom in het laatste anderhalf uur zelfs niet in de buurt van mijn smartphone! En trouwens: betekent dat dan dat er vroeger, vóór de smartphones, geen mensen met slaapproblemen waren? Dat heeft er dus niets mee te maken. “Denk aan leuke dingen.” Ja, graag. Maar mijn overactief brein begint dan connecties te leggen: van de leuke vakantie met het hele gezin naar de stresserende autorit doorheen Frankrijk. “Zorg voor een voorspelbaar avondritueel.” Mijn avondritueel is vermoedelijk al meer dan 20 jaar hetzelfde. En het eindigt steevast in gepieker. “Doe ontspanningsoefeningen.” Dat lijkt me wel wat. Ik ga een yogamatje op onze slaapkamer leggen, en terwijl mijn vrouw ligt te slapen oefen ik eerst nog enkele keren de “lotushouding” en sluit mijn dag af met een paar “zonnegroeten”.

Een mens zou op den duur alles willen proberen, niet?

Maar misschien zou ik gewoon dankbaar moeten zijn dat er nog iets is om over te piekeren? Als een gek zou besluiten om op de verkeerde knop te drukken, dan is er wellicht niets meer om wakker over te liggen?