Ik zal het maar eerlijk
toegeven: ik ben géén fan van Wouter Beke.
Nooit geweest, eigenlijk.
En al helemaal niet sinds
de vorming van de huidige Vlaamse regering. Wouter Beke was toen nog
partijvoorzitter van de CD&V, en mocht dus beslissen wie een zitje zou
krijgen in de nieuw te vormen Vlaamse regering. Tot ieders verbazing gaf hij
zichzelf de post van Minister van Welzijn.
Zoiets was nog nooit eerder vertoond: een partijvoorzitter die zichzelf een
minister-post toekent. De bedoeling van voorzitter Beke was duidelijk: hij wou
zichzelf de gelegenheid geven om te “scoren”
en om populair te worden bij de mensen. En het departement van “Welzijn” is daar uiterst geschikt voor.
Het gaat niet om droge begrotingscijfers waar niemand in geïnteresseerd is. Of
om strenge milieumaatregelen waar niemand gelukkig mee is: de boeren niet, die
zich aangevallen voelen, en de milieubewegingen niet, voor wie het nooit ver
genoeg gaat. Het gaat ook niet om de cultuursector waar ze altijd klagen over
te weinig middelen. Of over Mobiliteit, waar er eerder sprake is van “immobiliteit”. Nee, hij koos voor
zichzelf het departement Welzijn omdat het om de “zachte” sector gaat, en als minister kan je dan pronken met de vele
honderden miljoenen die je hebt mogen uitdelen aan de zorgbehoevenden, de
gehandicapten, de ouderenzorg, enzovoort. Dan kan je als minister op de foto
met één of ander oudje dat dolblij is met zijn corona-prik, of met de ouders
van een gehandicapt kind die eindelijk krijgen waar ze recht op hebben, of met
de vrijwilligers in een vaccinatiecentrum.
Wouter Beke is in mijn ogen een
onvervalste opportunist, die heel goed wist hoe hij persoonlijk succes kon
boeken en zijn ego kon (laten) strelen. En daar is hij dan ook helemaal voor
gegaan. Helaas voor hem is dat niet echt gelopen zoals hij het zich voorgesteld
had. In de Woonzorgcentra, waar hij ook verantwoordelijk voor was, sloop
Covid-19 stiekem binnen en richtte er een heuse slachtpartij aan (althans
volgens de officiële versie). Dat Wouter Beke daar niet veel tegen had kunnen
beginnen, was van geen tel: de ravage werd hem aangerekend, alsof hij
hoogstpersoonlijk het virus had binnen gesmokkeld. En recent was er dat voorval
in een kinderopvang te Mariakerke, waar door toedoen van een hysterische man
die niet met kinderen kon omgaan, een baby gestorven is. En wéér was Wouter
Beke kop van jut, hoewel de oorzaak van alle ellende eerder bij Kind & Gezin te zoeken is, waar ze
meer begaan zijn met de puntjes en komma’s van het reglement dan met een
kritische screening van diegenen die de kindjes moeten opvangen. Nee, Wouter
Beke heeft het in de voorbije 30 maanden niet getroffen.
Ik vind hem ook een
zielig mannetje. Bij elk interview toonde hij zich “het grote slachtoffer”, en zijn persconferentie waarbij hij zijn
ontslag heeft aangekondigd, was het toppunt van “zieligheid”. Hoe hij daar minutenlang zijn eigen verwezenlijkingen
stond op te lijsten en zichzelf stond te bejubelen: pijnlijk en kinderachtig.
Wie krijgt het in zijn hoofd om naar zichzelf met bloemetjes te strooien?
Niemand, toch?
Dus: nee, ik mag de man
niet. En ik vind niet dat hij het erg goed gedaan heeft als minister. Hij was
wellicht beter partijvoorzitter gebleven, want zijn opvolger heeft het helemaal
verknald. Maar mijn oordeel is natuurlijk volkomen subjectief. En dat mag: ik
mag mijn subjectieve mening hebben. Zoals iedereen, behalve de pers en de
media. De media, in elk geval de klassieke media, moeten objectief en
onbevooroordeeld berichten. Zij moeten de feiten weergeven en er eventueel
duiding bij geven. Maar zij mogen iemand niet afbreken en de grond in boren
omdat ze hem of haar niet mogen. En dát hebben ze bij Wouter Beke wél gedaan.
Hij heeft dat aangeklaagd in zijn afscheidsspeech, en hij had volkomen gelijk.
Dat de sociale media hem afgeschilderd hebben als een onbekwame idioot, dat
hoort er, jammer genoeg, nu eenmaal bij. Maar de klassieke media, die hadden
hem fair moeten beoordelen, en dat hebben ze niet gedaan. Ze hebben zijn “verwezenlijkingen” geminimaliseerd of
zelfs genegeerd, en zijn fouten of vergissingen of tekortkomingen opgeblazen en
uitvergroot.
Hoe ik ook zélf over
Wouter Beke moge denken, hij verdiende nog altijd om fair behandeld te worden.
En dáár hebben de media, en dan in het bijzonder de politieke redactie van de
VRT, zwaar bij gefaald. Het leek er bij momenten zelfs sterk op dat ze een
persoonlijke vete met de geplaagde minister aan het uitvechten waren.
Ik heb het al dikwijls
geschreven, en ik blijf het herhalen: het gif van de sociale media heeft
ondertussen ook al de klassieke media bezoedeld. Kritische, maar eerlijke en
objectieve, berichtgeving bestaat al lang niet meer. Alles draait om spektakel
en sensatie, en als daar iemand voor moet opgeofferd worden, dan is het maar
zo. Onze moderne maatschappij is uiteindelijk niet beter dan het publiek in een
Romeinse arena: we willen allemaal bloed zien…
Reacties
Een reactie posten