Relativeren

Ik word de laatste weken geplaagd door bijzonder sombere gedachten. Die mijn, sowieso al moeizame, slaap verstoren en mijn stemming drukken. De reden voor mijn somberheid is het voortdurend gepieker. Over van alles en nog wat. Dat het zinloos gepieker is, dat weet ik zelf ook wel, en mijn verstand zegt mij dat ik het dus evengoed achterwege kan laten. Maar op één of andere manier sluipt dat gepieker dan toch weer mijn overactieve geest binnen.

Gepieker over mijn bank waar ik al sinds mensenheugenis één van die 95% tevreden klanten van ben geweest. Gepieker omwille van onverwachte kosten die mij aangerekend werden voor een dienst die tot voor kort helemaal gratis was. En omwille van het uitblijven van een bevredigend antwoord als ik daar uitleg om vroeg. Gepieker ook omwille van de verhoopte juridische adviezen, van mijn bank, omtrent onze nalatenschapsplanning waar ik mij toch het hoofd begin over te breken omdat wij tenslotte niet meer zó jong zijn. Advies dat al een tijd geleden beloofd werd, maar dat er, alweer zonder enige uitleg, vooralsnog niet komt. Ik kan me er bij neerleggen als de dingen niet helemaal gaan zoals beloofd, maar ik loop er de muren van op als daar bij navraag geen uitleg voor gegeven wordt.

Vandaar ook mijn blijvend gepieker omtrent de eindafrekening van onze “droomkeuken”. Omdat de firma niet in staat bleek mij een afdoend en redelijk antwoord te geven, had ik Test-Aankoop ingeschakeld. Die hebben mij begin maart (!) laten weten dat hun advocaten mijn zaak verder zouden behartigen en dat ik daarom beter zelf geen contact meer zou zoeken met de keukenbouwer. Helaas: daarna alleen maar stilte. Stilte bij de keukenfirma, maar ook bij Test-Aankoop. En op mijn vraag of hun advocaten al iets bereikt hadden, krijg ik van Test-Aankoop ook al geen antwoord. Waardoor ik opnieuw, des te meer, de muren op loop en mijn gepieker stilaan oorverdovend wordt.

Zinloos gepieker ook of mijn “tolbadge” voor op de Franse tolwegen wel zal werken zoals verwacht: stel je voor dat ik aan zo’n tolpoort kom en de slagboom gaat niet open? Gepieker ook of de bedongen korting van het vakantieverblijf wel overeind zal blijven: stel je voor dat ik alsnog een flinke toeslag zal moeten betalen.

Gepieker over het gebrek aan reactie op mijn vraag naar offertes voor het (dringende) schilderwerk in huis. En gepieker over onze elektriciteitsfactuur en mijn zoektocht naar een meer efficiënte verwarming om die kosten te drukken.

Enzovoort enzoverder…

Maar toen ik onlangs nog eens een wandeling gemaakt heb, zag ik onze buurvrouw voor mij uit stappen: heel langzaam en heel moeizaam, met haar rollator. Want zij heeft heel zwaar onder meerdere kanker-aanvallen geleden, en is nog altijd niet helemaal genezen. (Ben je ooit “genezen” als het over kanker gaat?) En ik dacht: “Wat loop ik te klagen en te piekeren?” Ik zou blij en vrolijk en dankbaar moeten zijn. Want ik ben (relatief) gezond, ik heb nergens over te klagen en ik heb geen materiële zorgen. Hoe haal ik het in mijn hoofd om te lopen piekeren en met sombere gedachten rond te lopen? Ik zou me moeten schamen, want héél veel mensen zouden maar al te graag in mijn schoenen staan!

En dan denk ik eraan dat wij gezegend zijn met twee gezonde kinderen waar we ons geen zorgen over hoeven te maken. En er is ons prinsesje. Hoe veel meer kan een mens verwend worden door het leven? Wat kan een mens méér vragen of verwachten?

Dan komt het moment om al mijn gepieker en mijn zorgen eens ferm te relativeren. Het enige waar ik me écht zorgen over hoef te maken, is… mijn ongezonde aanleg tot gepieker.