Vervolg…
Er is toch iets wat ik
niet goed begrijp aan de fameuze “#MeToo”-hype.
De voorvechters van de #MeToo-beweging
ageren furieus tegen elke vorm van “ongewenste
intimiteiten”, zelfs al is het maar een misplaatste opmerking of een
puberaal sms’je. Maar over “partnergeweld”
wordt precies in alle talen gezwegen. Alsof dat niet zo erg is, alsof dat voor
de #MeToo-activisten helemaal geen
prioriteit is. Dat straalt trouwens af op de gehele samenleving: er is een nultolerantie
voor “ongewenste intimiteit”, maar
partnergeweld wordt nog altijd in grote mate getolereerd. Dat blijkt ook uit de
totaal verschillende uitkomst van processen rond “ongewenste intimiteiten” en die rond partnergeweld.
Het is een vrij recente
rage: het aanspannen van een proces wegens “ongewenste
intimiteiten”. En bijna altijd wordt dat proces gewonnen door de
aanklagers, de “slachtoffers”. En
bijna altijd krijgen zij een riante schadevergoeding toegekend. Wat mij een
beetje doet vermoeden dat nogal wat vermeende “slachtoffers” van de hype willen profiteren om gemakkelijk geld te
verdienen. Of om in de belangstelling te komen.
Nochtans valt de
aanklacht heel zelden écht te bewijzen, zeker als de feiten dateren van in een
ver verleden. Voorbeelden zijn er genoeg. Denken we maar aan de aanklacht tegen
de Britse Prins Andrew. Dat de man
geen doetje is, en meer dan één scheve schaats gereden heeft, dat valt niet te
ontkennen. Maar dat hij meer dan 20 jaar geleden Virginia Giuffre zou hebben misbruikt, toen die nog minderjarig
was, daar bestaat geen enkel bewijs voor. Er is alléén de verklaring van de
vrouw zelf. Die eerder al een gelijkaardige aanklacht had geformuleerd tegen Jeffrey Epstein, en daar een royale
schadevergoeding van een half miljoen dollar aan overgehouden had. De dame in
kwestie had daarop de smaak te pakken, en daagde ook Prins Andrew voor de rechtbank. En ook daar heeft zij een ruime
schadevergoeding aan verdiend.
Misschien zijn haar
aanklachten terecht? Misschien was zij inderdaad het slachtoffer van seksueel
misbruik. Maar de enige basis voor die aanklachten is haar verklaring. En dat
blijkt genoeg te zijn. Het werd en wordt in elk geval ernstig genomen. (En het
heeft haar geen windeieren gelegd…)
Dit in tegenstelling tot
de gevallen waarbij een vrouw klaagt over “partnergeweld”.
Dat wordt véél minder gemakkelijk geloofd of ernstig genomen. Zélfs als er “bewijzen” van bestaan onder de vorm van
geluidsopnames. En een vrouw die het aandurft om daar openlijk over te praten,
riskeert zélf een schadevergoeding te moeten betalen, eerder dan een
schadevergoeding te krijgen.
Dat heeft actrice Amber Heard pijnlijk mogen ervaren. Zij
had (in 2018 al) een “open brief”
geschreven in de krant “The Washington
Post” om partnergeweld aan te klagen en vrouwen op te roepen minder lang te
wachten om aan de alarmbel te trekken: “Ik
wil dat vrouwen die de moed hebben om over geweld te praten meer steun krijgen.
We zoeken mensen die met ons willen meewerken en die weten hoe deze
problematiek ons ter harte gaat. Laten we samenwerken om te eisen dat wetten en
regels en sociale normen veranderen en om de wanverhoudingen te herstellen die
nog altijd ons leven bepalen."
Ze sprak vanuit haar
eigen pijnlijke ervaringen, want blijkbaar had zij ook één en ander meegemaakt.
Maar ze waakte er wel voor niemand te beschuldigen, ze heeft in haar opiniestuk
geen namen genoemd. Het was ook niet haar bedoeling naar iemand specifiek te
wijzen, ze wilde alleen maar aangeven dat partnergeweld wel degelijk bestaat en
dat de pleger ervan daarmee zijn machtspositie wil benadrukken. Dat blijkt ook
uit de aanhef van haar “brief”: “Ik kreeg al op heel jonge leeftijd met
misbruik te maken. Er waren dingen die ik al vroeg wist. Ik wist dat mannen de
macht hebben - fysiek, sociaal en financieel - en dat veel instellingen die
machtsverhoudingen in stand houden. Ik wist dat al lang voor ik de woorden had
om erover te praten en ik wed dat u dat ook al jong geleerd hebt." En
ze wilde vooral oproepen om dat niet meer zomaar te accepteren: de slachtoffers
niet, de maatschappij niet.
Maar het is een andere
passage in dat opiniestuk dat haar de das heeft om gedaan: “Twee jaar geleden wilde ik, als publiek
figuur, opkomen voor slachtoffers van huiselijk geweld. Ik heb toen zelf
ervaren hoe onze cultuur staat tegenover vrouwen die voor zichzelf opkomen."
Het is haar helaas op een proces wegens “smaad”
te staan gekomen, waarbij ze opeens moest “bewijzen”
wat ze in haar open brief geschreven had. Ze moest bewijzen dat Johnny Depp,
die zich door het opiniestuk aangevallen voelde, dat “huiselijk geweld” tegenover haar gepleegd had. En blijkbaar vond de
jury haar “bewijzen” niet overtuigend
genoeg. Ook al waren haar “bewijzen”
véél concreter en reëler dan die van bijvoorbeeld Virginia Giuffre.
En dus moest Amber Heard
een schadevergoeding betalen in plaats van een schadevergoeding te krijgen.
Waarmee eigenlijk nét het bewijs geleverd werd van wat zij in haar “open brief” wou aanklagen, namelijk “over hoe macht werkt en hoe machtige mensen
beschermd worden door hun eigen incrowd.”
Reacties
Een reactie posten