De rechtszaak tussen Amber Heard en Johnny Depp is afgelopen. Het zou een beetje overdreven zijn te
zeggen dat dit “het proces van de eeuw”
was, maar het was in elk geval het meest “gehypet”
proces ooit. Via alle mogelijke, sociale en andere, media werd het proces door
miljoenen op-sensatie-beluste mensen van nabij gevolgd. Dikwijls bijna “van op de eerste rij” als het ware. Het
grappige is wel dat de (klassieke) media heel zware bedenkingen hebben bij de
intensieve “mediatisering” van het
proces… terwijl het nét door de massale media-aandacht is dat het zo’n
spektakelstuk geworden is. Het volledige proces is trouwens integraal en live
op tv uitgezonden, als een soort “pulp”-versie
van “Big Brother”. Miljoenen mensen
hebben likkebaardend kunnen “genieten”
van de sappige en vooral pijnlijke details omtrent het mislukte huwelijk van de
beide sterren.
Dan vraag ik me toch af:
“Hoeveel lager kan de mensheid nog zinken?”
Voor wie het proces niet
gevolgd heeft: Johnny Depp heeft gewonnen. Of liever: Amber Heard heeft de
rechtszaak verloren.
Ik kan me niet uitspreken
over de schuld of onschuld van de beide partijen. Ik heb het proces niet
gevolgd, en ik weet niet wat er in dat huishouden écht gebeurd is. Wat ik wél
weet, is dat het begonnen is met een klacht wegens “laster en eerroof” vanwege Johnny Depp tegen zijn ex, nadat zij in
een krant of tijdschrift een opiniestuk had geschreven over het geweld binnen
het huwelijk, waar zijn het slachtoffer van geweest was (of: “zou geweest zijn”). Het moet gezegd dat
zij in dat opiniestuk géén namen genoemd heeft. Ze heeft dus géén
beschuldigingen geuit naar Johnny Depp, ze heeft hem zelfs niet eens vernoemd.
Dan is het in mijn visie bijzonder merkwaardig dat zij dan veroordeeld wordt
wegens “smaad”, aangezien ze niemand
in het bijzonder beschuldigd heeft. Als Johnny Depp zichzelf niets te verwijten
had, dan zou hij zich door dat opiniestuk ook niet aangesproken gevoeld hebben,
denk ik dan. Dat hij zich wél geviseerd voelde, doet mij vermoeden dat hij wel
degelijk boter op het hoofd had en niet zo onschuldig was als de uitspraak van
de rechtszaak laat vermoeden. Wat trouwens, merkwaardig genoeg, voor een deel
ook door de jury bevestigd werd. Want, hoewel daar in alle talen over gezwegen
wordt: ook hij moet haar een (weliswaar) “beperkte”
schadevergoeding betalen.
Ik kan me dus niet van de
indruk ontdoen dat dit niet helemaal een “eerlijk”
proces geweest is. Hij heeft gewonnen omdat hij betere advocaten had. En
vermoedelijk ook omdat hij een betere acteur is. Zij heeft haar verdriet en
pijn er wellicht net iets té dik opgelegd, waardoor ze niet echt geloofwaardig
meer over kwam. Denk ik. Maar de uitkomst van dit proces heeft volgens mij ook
heel veel te maken met de huidige republikeinse cultuur in de Verenigde Staten.
Meer en meer worden de rechten die de vrouwen in de voorbije decennia verworven
hadden, weer beperkt of gewoon afgenomen. Denk maar aan de abortuswetgeving die
in verschillende staten alsmaar strenger wordt, en zelfs bij het Federaal Hooggerechtshof onder vuur komt
te liggen. Het lijkt mij dat de machocultuur die sinds Donald Trump weer opgang
maakt in de USA, ook de jury in dit proces parten heeft gespeeld.
Ja, Johnny Depp heeft “gewonnen”, ook al krijgt hij bijlange
niet de schadevergoeding die hij geëist had omdat het opiniestuk zijn carrière
en zijn reputatie zou geschaad hebben. Hij had 50 miljoen dollar gevraagd, hij
heeft er “maar” 15 miljoen gekregen.
Waarvan, naar ik vermoed, een groot deel naar zijn advocaten zal gaan.
Voor ons, Europeanen,
zijn dergelijke bedragen gewoon “hallucinant”.
Velen van ons moeten 500 jaar werken, of daaromtrent, om ooit zo’n bedrag bij
elkaar te krijgen. Maar in Amerika is dat blijkbaar “normaal”. Een vrouw heeft ooit 417 miljoen dollar schadevergoeding
gekregen van farma reus Johnson &
Johnson nadat ze beweerd had eierstokkanker gekregen te hebben door het dagelijks
gebruik van babypoeder in haar onderbroek. En enkele jaren geleden heeft het
tabaksbedrijf “Reynolds Tobacco” een
schadeclaim van 23,6 miljard dollar te slikken gekregen vanwege de weduwe van
een man, een kettingroker, die aan longkanker gestorven was.
In Europa bestaat die
extreme “claim”-cultuur gelukkig nog
niet. Al kan het soms ook bij ons de spuigaten uitlopen. De heer Marc Van
Damme, “trage wegen activist”, heeft
in 2020 een schadevergoeding van 1,65 miljoen euro gekregen van de gemeente
Aarschot (in een minnelijke schikking, want volgens de rechtbank had hij recht
op 4,7 miljoen) omdat de ”trage wegen”
in de stad niet goed onderhouden waren…
Een mens zou zich gaan
afvragen: “Hoe idioot moet je wel zijn om
je brood te willen verdienen door te werken?” Terwijl je blijkbaar
dégoutant veel geld kan verdienen door de ene of de andere een proces aan te
smeren en een schadevergoeding te eisen.
Wordt
vervolgd…
Reacties
Een reactie posten