Schaarste

Zal ik eens een voorspelling wagen omtrent “het woord van het jaar 2022” dat eind dit jaar zal verkozen worden? Het zal “oekraïneschaarste” zijn. Zonder twijfel.

Bent u het dagelijks verhaaltje over de stijgende levensduurte ondertussen ook al kotsbeu geraakt? De winkelkar, de energie en de verwarming, de benzine en diesel, enzovoort enzoverder. Alles wordt alsmaar duurder. En de uitleg is altijd: “Het komt door de oorlog in Oekraïne!” Want daardoor worden de grondstoffen schaarser, en bijgevolg wordt alles duurder. Als u het mij vraagt: met een hele grote korrel zout te nemen! Of zijn we al vergeten dat sommige zaken, zoals de elektriciteit en de verwarming, al spectaculair duurder geworden waren vóór die fameuze oorlog. Toen kwam het door Corona. Het zal mij trouwens benieuwen in hoeverre de prijzen weer zullen zakken als die oorlog eenmaal voorbij zal zijn. Ik snap niet dat men ons keer op keer diezelfde blaasjes wijs maakt, en tóch van ons verwacht dat we dat blijven geloven.

Dat tarweproducten schaars, en dus duur, worden, daar wil ik nog voor een deel in mee gaan. Al lijken de voorziene en verwachte prijsstijgingen er toch vér over. Een gewoon groot brood kost binnenkort 3,00 euro, terwijl dat een paar maanden geleden nog 2,40 euro was en de prijs nog maar pas enkele weken geleden naar 2,70 euro gestegen was. Maar ook producten die niet afhangen van de tarwe-voorraden, zijn schrikwekkend duurder geworden, en de prijzen blijven stijgen. Zonnebloemolie, bijvoorbeeld. Of boter. We spreken ook hier over prijsstijgingen met 30%. En nu mag het wel zo zijn dat Oekraïne en Rusland een belangrijk aandeel hebben (of hadden) in de wereldwijde productie van graan, ze waren toch niet de enigen? Er zijn toch nog landen waar tarwe en andere graansoorten gekweekt wordt? (Nee, bij ons niet zo veel meer, want de landbouw werd bij ons doodgeknepen door de natuur- en klimaat-lobby’s.) En waarom alle andere voedingsmiddelen ook zo veel duurder worden, is mij helemaal een raadsel. “Door de oorlog in Oekraïne!”

Nog gekker wordt de uitleg vanuit de bouwsector: alle grondstoffen voor de bouw worden schaarser, en dus duurder. En dan kunnen de producenten en verkopers van bouwmaterialen niet anders dan die meerprijs door te rekenen. Aan de klanten. En aan de aannemers en bouwfirma’s, die dat op hun beurt in de eindfactuur verrekenen. Voor zover ik weet is tarwe nochtans geen grondstof voor bouwmaterialen. En toch: “Sommige isolatiematerialen zijn al 50 procent duurder geworden en het einde lijkt nog niet in zicht.” Waarom dat zo is? Geen idee. Daar wordt geen verklaring voor gegeven. Het is nu eenmaal zo. “Door de oorlog in Oekraïne!”

Helemaal te gek is het dreigend tekort aan bierflesjes. Bij onze Belgische brouwers, maar ook in de buurlanden, zoals in Duitsland. Niet alleen worden de flesjes blijkbaar duurder (omdat de prijs van glas gestegen is?), de flesjes worden ook niet meer voldoende toegeleverd aan de brouwers. Hoe dat komt? “Door de oorlog in Oekraïne!” Het moet zijn dat Oekraïne marktleider was in de productie van bierflesjes.

Er dreigt trouwens ook een tekort aan onze eigenste “Cent Wafers”. Dat is een Belgisch product, maar de productie ervan was gedelokaliseerd (zoals een groot deel van onze industriële productie): die worden in Oekraïne gemaakt. Nu stokt de productie en levering van “Cent Wafers”, zodat ook dit een “schaars”, en bijgevolg duurder, product geworden is.

En zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Ik hoef de afrekening van mijn wekelijkse winkelkar maar te bekijken. Zélfs de waarborg van de plooiboxen bij “Collect & Go” is opeens 17% duurder geworden. “Door de oorlog in Oekraïne!”

Ik weet niet wat u erover denkt, maar mij lijkt het dat Oekraïne “het land van melk en honing” moet geweest zijn, vóór de oorlog. Zowat alles wat wij nodig hebben, lijkt van daar te komen. De landbouwers telen er zowat alle denkbare noodzakelijke voedingsstoffen, in immense hoeveelheden waar de hele wereld mee bevoorraad werd. De Oekraïense bodem levert grondstoffen voor elke denkbare industrie. En de Oekraïense fabrieken produceren materiaal waar de hele wereld nood aan heeft. Oekraïne moet vóór de oorlog ongetwijfeld het “Aards Paradijs” geweest zijn: de bodem is nergens anders zo vruchtbaar én nergens elders zó gul met bodemrijkdommen.

Dan is het niet te verwonderen dat Vladimir Poetin er zijn begerig oog heeft laten op vallen…