Communicatie

Het is een jaarlijks weerkerend fenomeen: ouders die op het einde van het schooljaar beroep aantekenen tegen het B- of C-attest van hun kind. Het wordt trouwens van jaar tot jaar erger: de scholen krijgen meer en meer “klachten” binnen, en de ouders gaan ook steeds agressiever te werk. In veel gevallen wordt nu zelfs een dure advocaat ingeschakeld en wordt een juridische procedure opgestart; als het moet zelfs tot bij de Raad van State.

Ik zal niet zeggen dat de scholen altijd gelijk hebben; ik weet pertinent zeker dat de klassenraden zich soms schromelijk vergissen bij hun eindbeoordeling. Maar in de meeste gevallen hebben ze het wel bij het rechte eind, en hoe dan ook proberen ze altijd objectief en in eer en geweten een beslissing te vellen. Dat er zó veel ouders zijn die blijkbaar niet kunnen of willen accepteren dat hun kind gefaald heeft, is een teken des tijds: mensen die overtuigd zijn dat ze altijd hun zin krijgen, zeker als ze er voldoende geld tegenaan gooien, mensen die niet kunnen verdragen dat er op hen of op hun kinderen iets aan te merken zou zijn.

Die (overbodige) beroepsprocedures tegen het ongewenst negatief attest, vormen een extra belasting voor de scholen die het zo al moeilijk en lastig en zwaar genoeg hebben. Onder andere door het stijgend aantal “zorgkinderen” in de klassen. Die hebben extra ondersteuning nodig, en ook dat verhoogt de werkdruk bij het onderwijzend personeel. Net als bij de protesten tegen een B- of C-attest, stijgt ook het aantal “zorgkinderen” op de scholen spectaculair: het voorbije schooljaar zelfs met 20% vergeleken met twee jaren eerder. Maar net als bij de klachten over de attesten, zijn ook de “diagnoses” van die kinderen niet altijd even terecht. Veel te veel kinderen krijgen tegenwoordig al onmiddellijk een “etiket” opgeplakt als ze niet helemaal binnen de vastgestelde “normen” functioneren. Vooral het aantal kinderen dat het etiket “autistisch” krijgt, is spectaculair gestegen. Terwijl dat in veel gevallen niet correct is. We vertonen allemaal wel in mindere of meerdere mate autistische trekjes, maar als er voldoende geïnvesteerd wordt om uit te zoeken wat er écht met zo’n kind scheelt, blijkt nogal eens dat het niets met “autisme” te maken heeft, maar wel alles met een gebrek aan aandacht en een tekort aan tijd. Dat is uiteraard een vicieuze cirkel. Doordat er meer kinderen onterecht als “afwijkend” beschouwd worden, moet de school meer inspanningen leveren voor bijkomende zorgen. Waardoor er nog minder tijd overblijft om ontspannen en aandachtig met de kinderen bezig te zijn. Zodat hun problemen niet herkend worden en ze een “etiket” opgeplakt krijgen. Waardoor er nóg meer “zorgkinderen” zijn, enzovoort enzoverder.

Het gevolg van die enorme belasting en werkdruk is helaas dat sommige scholen en leerkrachten voor een stuk “blind” gaan varen: ze volgen strikt de regels en procedures, maar dan ook niet méér dan dat. En veel van die procedures omvatten enkel nog online communicatie naar de ouders en leerlingen toe. Communicatie die helaas niet aan komt bij ouders die “digibeet” zijn of die de taal niet begrijpen. En dan kan het soms weleens vreselijk fout lopen.

Zoals in dit “uit het leven gegrepen” verhaal (één van de vele voorbeelden) dat mij door Rika (die dagelijks met dit soort situaties geconfronteerd wordt omdat zij er haar levenswerk van gemaakt heeft om de hulpelozen te helpen) gesignaleerd werd.

Het gaat om een jongen die al een hele tijd niet goed meer in zijn vel zat, en ondermeer daardoor op school rebelleerde en zich “onhandelbaar” gedroeg. Dit schooljaar is het helemaal fout gelopen. De vader werd van het onaanvaardbaar gedrag van zijn (ondertussen 18-jarige) zoon op de hoogte gebracht via Smartschool. Helaas kan die vader met die digitale communicatie niet overweg, en was hij dus helemaal niet van de problemen op de hoogte. Want ook de zoon vertelde er thuis niets over. Omdat de vader niet reageerde en er geen beterschap kwam, heeft de school beslist om de jongen te schorsen. Dat werd via een aangetekend schrijven aan de vader gemeld. Maar de brief werd naar het verkeerde adres gestuurd, zodat de vader ook deze keer niet op de hoogte was. Het is pas op 24 juni, als het schooljaar al afgelopen was, dat de vader de aangetekende brief heeft gekregen, en tot zijn grote verbazing en verbijstering moest ontdekken hoe erg de problemen waren, en dat hij voor het volgende schooljaar een andere school zou mogen zoeken voor zijn zoon.

In de “goeie ouwe tijd”, vóór alles digitaal moest gebeuren, werd in zo’n geval de telefoon genomen en werd er tijdig met de ouders gepraat. Maar dat is nu niet meer het geval: nu moet alles online geregeld worden, en de communicatie verloopt alleen nog maar digitaal.

Ik heb het eerder al enkele keren aangehaald: wie in deze “moderne” wereld digibeet is, die valt compleet uit de boot en telt totaal niet meer mee.