Ik durf daar gerust
eerlijk voor uit komen: ik zou totaal niet geschikt zijn voor de job van “wereldleider”. Wereldleiders zijn mensen, mannen en vrouwen, met een diep inzicht
in de wereld om hen heen en in de gebeurtenissen rondom ons. Het zijn mannen en
vrouwen met een “visie”, met een “helikopterzicht”. Zij zien het “bredere plaatje”, zij denken verder dan
de korte termijn. Zij durven beslissingen te nemen voor “het algemeen belang”. Zij weten wát wanneer moet gedaan worden. Zij
kunnen en durven doen wat nodig is, ook als dat misschien minder leuk is. Zij
weten de impact van hun doen en laten perfect in te schatten. Mannen en vrouwen
als Alexander De Croo, Ursula von der Leyen, Charles Michel, Emmanuel Macron,
Mark Rutte, Joe Biden, … dat zijn mannen en vrouwen met het profiel van een
échte wereldleider. De beslissingen die zij nemen en de maatregelen die zij ons
opleggen, getuigen van heel veel lef en doorzicht. Het valt niet mee, vermoed
ik, om vooraf de impact van je beslissingen in te schatten. Ik zou het niet
gekund hebben. Zij wel: zij hebben allerlei sancties tegen Rusland
uitgevaardigd om de dictator Poetin
te straffen en te stoppen, en het was hen aan te zien dat ze perfect konden
voorspellen wat daar de gevolgen van zouden zijn.
En zie: de gevolgen zijn
er inderdaad.
Wij, in het Westen, de
(volgzame) bondgenoten van die wereldleiders, zijn in een diepe recessie getuimeld. En als het een
beetje tegen zit wordt het misschien zelfs even erg als honderd jaar geleden. De
aandelenbeurzen zijn alvast op weg naar een crash zoals bij de “grote depressie”. Wij zitten opgezadeld
met een torenhoge inflatie zoals we die niet meer gekend hadden sinds de
oliecrisis eind de jaren zeventig van de vorige eeuw. We worden geconfronteerd
met een nooit eerder geziene energiecrisis nu we de olie en het gas van de
Russen moeten missen. Een heel scala aan producten wordt schaars, en soms nog
nauwelijks te krijgen, en bijgevolg met de dag duurder. Voor heel veel mensen
wenkt de financiële afgrond. Kortom: onze geïnspireerde wereldleiders hebben
ons gezamenlijk diep in de miserie geduwd. Ik kan niet in de hoofden kijken van
die superslimme mannen en vrouwen, maar iets zegt me toch dat dit niet echt de
bedoeling was, dat dit niet kán zijn wat ze voor ogen hadden.
Evenmin trouwens als we
zien wat de impact van hun maatregelen is geweest voor Rusland zelf. Want Rusland
is er beter aan toe dan ooit tevoren. De handelsbalans van Rusland is nog nooit
zó positief geweest. Door, of eigenlijk dankzij, de sancties en boycots is de
waarde van de Russische export in de eerste helft van 2022 gestegen tot
ongeveer 320 miljard dollar. Vooral omdat de prijs van de olie en van het gas
de hoogte ingeschoten zijn als gevolg van de Westerse sancties. De invoer is
verminderd tot ongeveer 161 miljard dollar, omdat de Westerse landen niet meer
aan Rusland wilden leveren. Zodat de “handelsbalans”
in de eerste zes maanden van 2022 een nooit gezien overschot geboekt heeft van
bijna 159 miljard dollar. Wat in fel contrast is met de Westerse landen die
allemaal met een “negatieve”
handelsbalans worstelen. Zelfs Duitsland, de machtigste economie van Europa,
heeft dit jaar in de maand mei voor het eerst in meer dan dertig jaar een
tekort op de handelsbalans opgetekend.
Dat betekent uiteraard
niet dat de gewone Rus nu ook “slapend
rijk” wordt. Dat is, helaas, allesbehalve het geval. Want de gewone Rus,
die lijdt onder de tekorten als gevolg van die sancties, en die ziet zich, net
als wij, geconfronteerd met een snel stijgende levensduurte: in Rusland is de
inflatie al opgelopen tot meer dan 14%. Het lijkt er dus sterk op dat onze
wijze wereldleiders niet Rusland of Poetin hebben getroffen met hun maatregelen,
maar wel de Russische bevolking. En
iets zegt me dat ook dát niet de bedoeling kan geweest zijn.
Maar ik mag niet té
kritisch zijn: niet iedereen is slechter af met de gevolgen van de gedurfde
maatregelen. Er zijn er ook voor wie de Westerse leiders de best mogelijke
beslissingen genomen hebben. Dat zijn dan vooral de multinationale olie- en
gasbedrijven, en de energieproducenten. Vooral de Amerikaanse gasproducenten
profiteren maximaal. Hun gas is véél duurder dan het Russische gas, en dus waren
ze voor de Europese markt niet “competitief”.
Maar nu speelt de dure prijs van het Amerikaanse gas geen enkele rol meer en
hebben ze de poort naar de Europese industrie helemaal open gebroken. Met dank
aan de sancties, inderdaad.
Iets zegt me dat dit nu
net wél de bedoeling zou kunnen geweest zijn…
Reacties
Een reactie posten