Als je eens een klein
uurtje tijd zou vinden om gewoon te ontspannen, dan zou ik je zeker aanraden om
hier naar te luisteren en te kijken:
https://www.youtube.com/watch?v=SbqZ94QvxJs
En als je zo niet direct
wat vrije tijd hebt omdat je altijd maar druk-druk bezig moet zijn, dan zou ik
je aanbevelen om gewoon een uurtje vrij te maken. Want dit is echt wel de
moeite waard: een live-concert van Peter,
Paul & Mary, uit 1980.
Het is heel erg de moeite
waard, niet alleen omwille van de prachtige liedjes die ze brengen, maar ook
omwille van de sublieme harmonie van hun stemmen. En omdat het bij momenten
heel erg grappig is, zoals in het vierde nummer “Don’t go down the Quarry” (vanaf minuut 12:05). Of omdat het
enthousiasme van alle drie bijzonder aanstekelijk is, en omdat het heerlijk is
om te zien hoe zij zich ook zelf bijzonder amuseren. En ook omwille van de
ongegeneerde participatie van het publiek: vooral bij “Puff, the magic Dragon”, het tweede nummer van Deel 2 van het
optreden (vanaf minuut 24:36). Gewoon zalig!
Het zoetgevooisde trio is
vooral bekend omwille van de protestsongs die ze zongen. Liedjes met sterk
geëngageerde teksten. Van Bob Dylan,
van Pete Seeger, van henzelf ook. En
dan zie je bij hun optredens hoe het publiek met volle borst mee zingt. Zoals
in “Blowin’ in the Wind”, het vierde
nummer van Deel 2 (vanaf minuut 33:05).
De vraag die ik me
daarbij onwillekeurig stel, is: “Zouden
de mensen bij het mee zingen wel beseffen wat ze aan het zingen zijn? Zouden ze
nadenken over de tekst die ze aan het zingen zijn? Of zouden ze gewoon mee
zingen omdat het nu eenmaal een meezinger is?” Ik weet het eigenlijk niet. De
brave burgers die (misschien eerder per ongeluk) ook op het concert aanwezig
waren, en ook “If I had a hammer” mee
zongen, hadden wellicht niet helemaal door dat ze een protestsong aan het
zingen waren, een protest tegen hun eigen burgerlijke waarden…
Maar misschien is het
zelfs niet eens zó belangrijk dat iedereen overtuigd aan het zingen was?
Misschien is het al voldoende dat de liedjes gezongen werden, dat de teksten
gehoord werden?
De tijd van de “protestsongs” is al lang voorbij. Het
was vooral een fenomeen van de jaren zestig van de vorige eeuw. Vermoedelijk
voor een groot deel als reactie op de Vietnamoorlog, maar ook omwille van de
groeiende verontwaardiging tegenover het racisme in de Verenigde Staten. De
tijdsgeest was er toen duidelijk helemaal rijp voor: de jeugd was, over het
algemeen, bijzonder geëngageerd en strijdvaardig, en reageerde enthousiast op
de rage van protestsongs. Optredens van “protestzangers”
werden dan ook massaal bijgewoond. Zie maar op Woodstock, of op het “Isle of
Wight Festival” in 1969 en 1970.
Ik zie de jongeren, of de
mensen in het algemeen, niet meer in groten getale optrekken voor een concert
van een trio zoals Peter, Paul & Mary.
Drie stemmen, twee gitaren en een bas, dat was het. Tegenwoordig moet het hard
en luid zijn, en met een ferme beat. Zouden concertgangers, bijvoorbeeld op Rock Werchter, nu nog echt “luisteren” naar de teksten van de
liedjes? Of zou de participatie beperkt zijn tot wild opspringen en/of “headbangen”? Ik weet het niet. Ik weet
ook niet of de menigte op een popconcert dezer dagen nog gedreven zou worden
door engagement en protest tegen de gevestigde orde en alles wat in onze
samenleving fout loopt.
Toen kon dat in elk geval
wel nog, zo’n optreden van alleen maar drie harmonische stemmen en twee
gitaren. En of je nu al dan niet het protest en de verontwaardiging voelt
opborrelen bij het horen en zien van dit optreden, je kan en zal er in elk
geval van genieten.
Reacties
Een reactie posten