Vreselijk ziek

Het is een ietwat “lugubere” logica, vermoed ik, te beweren dat de ene moord “minder erg” zou zijn dan de andere. Tenslotte is elk mensenleven even veel waard en even kostbaar. Iedereen is ergens wel de zoon of dochter of broer of zuster of vader of moeder van iemand. En toch…

Als een maffialid afgeknald wordt in een soort gangsteroorlog, dan raakt mij dat niet zo erg: “Hij heeft het al bij al voor een stuk zelf gezocht, niet?” Of als een zatlap tijdens een dronken caféruzie neergestoken wordt, dan denk ik: “Tja… die man had beter moeten weten.” Of als een jonge man door de politie neergeschoten wordt omdat hij een mes bovenhaalt bij een politiecontrole, dan is mijn eerste gedachte: “Hoe kan je zó stom zijn?”

Helemaal anders is het als een onschuldig en weerloos iemand vermoord wordt.

Een jonge vrouw, bijvoorbeeld, die door een psychopaat van de fiets gesleurd wordt en verkracht wordt en daarna gruwelijk vermoord. “Wat een zinloze verspilling van een mooi leven!” denk ik dan. En het maakt mij boos. Op de dader, maar ook op diegenen die dit mogelijk gemaakt hebben, want dit had, in veel gevallen, vermeden kunnen worden. Of een jonge vrouw die door een zieke narcist gefolterd en vermoord werd. Ja, die moorden vind ik “erger” dan de dood van een drugscrimineel.

Nog erger vind ik het als het gaat om een kind. Zoals nog niet zo heel lang geleden met de vierjarige kleuter Dean, die door een “vriend” van zijn moeder was meegenomen, en wat later vermoord werd. Wie weet wat de man het kind allemaal aangedaan heeft! En waarom? Hoe komt iemand er in godsnaam bij een kind te vermoorden? Welke zieke geest doet zoiets? Dat is totaal zinloos, en ook niet te begrijpen.

Het allerergst raakt het mij als een zieke pedofiel een klein kind meeneemt om te misbruiken en het dan als een “gebruikt voorwerp” ergens dumpt. Zoals onlangs in Nederland gebeurd is met de kleine Gino. Meegelokt op een voetbalpleintje, en enkele dagen later vermoord teruggevonden. Als ik dan lees en hoor dat de dader eerder al, als tiener, een veroordeling had opgelopen omdat hij in zijn puberteit “geëxperimenteerd” had met een kind, dan voel ik een grenzeloze woede opkomen. En onbegrip: “Hoe kan het dat zo iemand vrij rondloopt, en ongestoord kan rondhangen in de buurt van speelpleintjes of parkjes waar kinderen spelen? Speurend naar een volgend slachtoffer.” Zo iemand zou toch nooit meer vrij en zonder belemmeringen in de maatschappij mogen losgelaten worden? U zal zeggen: “Iedereen verdient een tweede kans!” Is dat zo? Bedenk dat de “tweede kans” voor die jonge man wél als gevolg heeft gehad dat een jongen van negen jaar geen enkele kans heeft gekregen om van zijn leven iets te maken. Moest er dan geen afweging gemaakt worden? Een kans voor een kleine onschuldige jongen, of een tweede kans voor een zieke crimineel? Want daar spreken we toch over! Ik begrijp niet hoe de psychologen en psychiaters die de jongen als tiener onderzocht en ondervraagd hebben na zijn gruweldaden met een klein kind, niet gezien hebben dat die tiener vreselijk ziek was, en is, in zijn hoofd. En dat hij nooit een gezond lid van de samenleving zou worden. Je hoeft heus geen universitaire studies gedaan hebben om dat te beseffen. Hoe kon het dan verantwoord worden dat hij tóch vrij mocht gaan en staan? Ik begrijp het niet.

Sommige mensen zijn gewoon zó ziek dat het voor iedereen beter is om hen voor altijd weg te sluiten uit de samenleving. Wie hen tóch de vrijheid gunt, in naam van die “tweede kans”, moet beseffen dat hij/zij mee verantwoordelijk is voor de daden van een vreselijk ziek individu. Of zou het dan toch zo zijn dat onze samenleving als geheel compleet verziekt is?