Alles wordt duurder

Hebt u die reportage ook gezien over de penibele situatie van onze Vlaamse melkveehouders? Niet alleen wordt het veevoeder alsmaar duurder, bovendien dreigen de oogsten van maïs, het wintervoedsel voor hun koeien, te mislukken als gevolg van de aanhoudende droogte. Ook beginnen hun koeien aan “hittestress” te leiden door de voortdurende hitte, zodat ze véél minder melk gaan “produceren”. Met als resultaat dat de melkprijs fors de hoogte in schiet, en dat wij onze melk in de winkel weldra véél duurder zullen moeten betalen.

Ik begrijp de melkveeboeren wel, en ik begrijp ook dat zij hun kosten moeten doorrekenen. Ze hebben het zo al moeilijk en lastig genoeg. Vergeten we niet dat ze ook nog eens een “stikstofdecreet” moeten verteren. Maar toch dacht ik bij die reportage: “Lap! Weeral iets dat duurder wordt. Het zoveelste in de rij…” Want ja, de aankondigingen van goederen, etenswaren, brandstoffen die duurder worden, blijven zich opstapelen in dit rampjaar 2022. Het brood wordt duurder door het tekort aan graan, wegens de oorlog in Oekraïne. De mazout wordt duurder, het gas wordt duurder, de benzine wordt duurder, wegens een grote schaarste… door de oorlog in Oekraïne (maar eigenlijk vooral door de winsthonger van de oliebedrijven en van speculanten). Zonnebloemolie, fietsen, auto’s, bouwmaterialen, … Je kan het zo gek niet bedenken: alles wordt duurder. Door de oorlog in Oekraïne. En/of omwille van de “corona-crisis”, dat is ook nog altijd een goed excuus.

De vraag die ik mij dan stel, net als u ongetwijfeld, is: “En zal alles dan weer goedkoper worden als die schaarste voorbij is? Zal de melk weer goedkoper worden als de koeien opnieuw meer melk geven?” Het antwoord kent u even goed als ik: “Helaas niet.” Ze hebben ons daar trouwens al expliciet op voorbereid in het journaal. Toen de verlossende aankondiging kwam dat Oekraïne eindelijk weer de kans had om graan uit te voeren, om de reusachtige voorraden weer te verschepen, kwam die vraag ook aan bod in een nieuwsreportage. Het antwoord was simpel: “Nee, zo werkt dat niet. Het is niet omdat het graan weer goedkoper zou worden, dat de consument dat onmiddellijk zal merken in de broodprijs. De prijs van ons brood wordt immers niet alléén door het graan bepaald, maar door nog heel veel andere factoren.” Ik kan dat begrijpen. Maar wat ik dan niet begrijp, is dat een prijsstijging van de tarwe wél onmiddellijk effect heeft op de broodprijs.

We hoeven ons dus geen illusies te maken. Zélfs als alles weer beter zal gaan, als de hittegolf achter de rug is en er weer voldoende regen gevallen is, als de oorlog voorbij is en de wereldhandel weer normaal zal verlopen, als er geen “schaarste” meer zal zijn, ook dan zal alles even duur blijven. Het leven, dat in de voorbije maanden spectaculair duurder geworden is, zal niet goedkoper worden.

Maar al bij al is het niet zó erg, heeft VRT-NWS ons voorgerekend: al bij al valt de stijging van de levensduurte nog mee. Ik vond de kop van het nieuwsitem op 15 juni heel “grappig”: “Ja, de prijzen stijgen fel, maar niet zo fel als de meesten denken.” Volgens een studie van het weekblad Knack overschatten wij de prijsstijgingen: “De voedingsprijzen zijn gemiddeld met 6 procent gestegen, maar de meesten denken dat dat veel duurder geworden is: bijna 10 procent denkt zelfs dat het meer dan de helft in prijs is gestegen. Dat is een enorme overschatting van de inflatie. We denken dat het nog veel erger is dan het vandaag is." We hebben met andere woorden helemaal geen reden om te klagen. En dan is er ook nog de automatische indexaanpassing van de lonen en uitkeringen. Niets aan de hand, dus. Hoe durven wij eigenlijk bedenkingen te maken over het leven dat duurder wordt?

Tja… Dat zal dan wel waar zijn, zeker? Behalve dan bijvoorbeeld voor mensen die heel ver met de auto naar hun werk moeten rijden en een steeds groter deel van hun inkomen zien verdampen in de brandstofkosten. Of voor de mensen die niet genieten van de indexaanpassingen. Of simpelweg voor iedereen die voorheen al moeite had om de eindjes aan elkaar te knopen en die nu geen andere uitweg meer ziet dan bij de voedselbank langs te gaan. Voor al die mensen, voor héél veel mensen is er wel degelijk wél iets aan de hand. Voor veel mensen is de stijgende levensduurte een catastrofe, een ramp. En dan is het toch wraakroepend, hoe je het ook draait of keert, dat stijgende grondstoffenprijzen zich onmiddellijk laten voelen, terwijl dalende grondstoffenprijzen blijkbaar weinig impact hebben…