Is de Oorlog voorbij?

Zou de oorlog in Oekraïne voorbij zijn? Soms lijkt het er wel op.

Herinnert u zich de tragische en schrijnende beelden en reportages van enkele maanden geleden? De kapot geschoten flatgebouwen. Die zwangere vrouw die uit een gebombardeerd ziekenhuis weggevoerd werd. De lijken langs de straten in de dorpen waar de Russische soldaten hun wreedheden begaan hadden. De kilometerslange rijen vluchtelingen die het geweld in hun land probeerden te ontvluchten. De wanhopige oudere mannen en vrouwen die tussen het puin probeerden verder te overleven. De overbevolkte metrostations waar de bange mensen wekenlang in het ongewisse bleven. Elke dag kregen we in de journaals een beeld van de gruwel van die zinloze oorlog.

Die onthutsende beelden krijgen we nu al een hele tijd niet meer te zien. Het gaat nu over de hitte en de droogte en de bosbranden. Betekent dit dat die oorlog eindelijk voorbij is? Nee, hee. De oorlog woedt nog altijd met diezelfde zinloze wreedheid verder. Nog altijd sterven elke dag vele tientallen soldaten, in de beide kampen. Nog altijd worden huizen en flatgebouwen met raketten bestookt. Nog altijd leven de mensen er in angst en diepe ellende. Ja, de oorlog sleept zich nog altijd verder. Zinlozer dan ooit, want geen van beide partijen schiet er een meter mee op. De Oekraïners in elk geval niet, want anders hadden we de triomfalistische berichten wel gehoord op het nieuws.

Maar de media hebben er geen aandacht meer voor. Of toch in elk geval niet meer voor het immense leed van de mensen. Als we er nog iets over horen, dan gaat het over één of ander munitiedepot dat vernietigd werd. Of over die kerncentrale die pal op de frontlijn ligt en die de Russen als een “schild” gebruiken: zij kunnen van daaruit schieten zo veel ze willen en naar wie ze maar willen, maar omdat niemand een raket durft af te vuren op een kerncentrale, zijn ze zelf zo goed als ongenaakbaar.

Wat is dat toch met de media? Waarom bestoken ze ons een hele tijd met een lawine aan berichten over een onderwerp, zoals die oorlog, en laten ze het onderwerp enkele weken later zo goed als geheel links liggen? Het antwoord kennen we natuurlijk al langer: het draait allemaal rond het “sensatiegehalte” van een gebeurtenis. Zolang daar sensationele berichten over kunnen gemaakt worden, zolang de kijkcijfers kunnen opgekrikt worden, wordt het onderwerp “uitgemolken”. Maar zodra er geen sensatie meer te rapen valt, verdwijnt de gebeurtenis uit het nieuws en uit de aandacht. En dan moet een ander onderwerp gevonden worden dat spectaculaire beelden en reportages oplevert. Voor een tijdje toch.

Het ligt natuurlijk voor een groot deel aan ons, de kijkers. We zullen het niet graag toegeven, maar we zijn allemaal diep in ons hart een beetje “ramptoeristen”. We zijn verzot op spectaculaire beelden, op sensationele reportages, op hartverscheurende berichten. Maar we zijn dat ook bijzonder snel beu. De emoties blijven niet komen, de verontwaardiging blijft niet hangen, onze interesse is vluchtig. En dus haken wij na enige tijd weer af en moeten de media iets anders zoeken om onze aandacht te trekken en onze interesse opnieuw vast te krijgen… Voor even toch.

Nee, de oorlog is niet voorbij. De hongersnood in Afrika is niet voorbij. De ellende van de verdronken Waalse dorpjes is niet voorbij. Het verdriet van de ouders van vermoorde kinderen is niet voorbij. De zorgen van wie zijn/haar energierekening niet kan betalen, zijn niet voorbij. Maar onze aandacht is al lang weer afgedwaald naar iets anders, en dus spelen de media daarop in.

Uiteindelijk is het nu niet anders dan tweeduizend jaar geleden: het draait allemaal om “brood en spelen”.