Het lijkt er op dat mijn
Ménière een volgende fase is ingegaan.
Tot voor kort had ik
(alleen) last van sporadische, onvoorspelbare, aanvallen van draaiduizeligheid
en de bijhorende misselijkheid. Die aanvallen waren telkens bijzonder heftig,
en ik was er elke keer zowat een hele dag buiten strijd door: de aanval zelf
duurde al gauw een half uur tot een uur, en daarna was ik de volgende 24 uur
totaal uitgeput. Maar de aanvallen kwamen niet zo frequent opzetten. En sedert
ik die Bètahistine neem, had ik al in enkele maanden geen aanval meer gehad.
Maar sinds een paar weken
heb ik bijna chronisch last van “draaiduizeligheid”.
Zowat elke dag, nu al enkele weken lang, word ik door “draaiduizeligheid” overvallen. Op de meest onverwachte momenten,
zowel ’s nachts als overdag. Het duurt meestal maar een paar minuten, en ook de
misselijkheid gaat elke keer vrij vlug over. Maar ik heb het wel verschillende
keren op een dag, en het duurt nu al enkele weken.
Volgens “Dokter Google” (of in dit geval: www.duizeligheidscentrum.nl
) heb ik vermoedelijk last van “Positionele
Draaiduizeligheid” (PDD). Er bestaan blijkbaar twee “varianten”: “BPPD” (Benigne Paroxysmale Positie
Duizeligheid, ofwel “kortdurende
bewegingsafhankelijke duizeligheid”) en “PPPD”
(Persisterende Positionele Perceptie Duizeligheid). Ik hoop dat het “BPPD” is. “BPPD kenmerkt zich door acute
draaiduizeligheid die ontstaat bij bewegingen, bijvoorbeeld als u gaat liggen
en/of bij omdraaien in bed. De draaiduizeligheid is zeer heftig maar duurt
kort, gewoonlijk minder dan een minuut. De precieze oorzaak voor BPPD is nog
onbekend. Men vermoedt dat oorsteentjes in het binnenoor losraken en door
snelle positieverandering neerslaan op de zintuigcellen in het
evenwichtsorgaan. Dit leidt tot kortdurende overprikkeling van de zintuigcellen
en daarmee tot draaiduizeligheid. Het woord ‘benigne’ geeft aan dat het hier om
een goedaardige vorm van duizeligheid gaat, die binnen enkele weken tot maanden
spontaan kan verdwijnen.”
Maar ik vrees dus een
beetje dat het eerder om “PPPD” gaat.
“PPPD is een recentelijk vastgesteld ziektebeeld, waarbij meerdere
aandoeningen uit het verleden, zoals chronische subjectieve duizeligheid en
visuele vertigo zijn ondergebracht. De belangrijkste symptomen van PPPD zijn:
een constant deinend en onzeker gevoel, klachten van onbalans (zonder
draaiduizeligheid) gedurende minimaal 3 maanden. De klachten zijn wisselend
aanwezig, minimaal 15 dagen per maand. De meeste patiënten hebben alle dagen
last. De klachten nemen toe bij rechtop zitten of staan, alsook bij hoofd- en
lichaamsbewegingen, en bij het waarnemen van bewegende beelden. PPPD begint
vaak na een aanval van draaiduizeligheid (door een stoornis in het
evenwichtssysteem). De klachten kunnen
samen gaan met een aandoening van het evenwichtsorgaan zoals de ziekte van
Ménière. De oorzaak van PPPD is nog niet bekend. Er worden geen afwijkingen
gevonden bij aanvullend onderzoek, het lijkt erop dat de hersenen (als een
computer) echt goed functioneren, maar dat er een verkeerd programma is
geïnstalleerd.”
Ik vrees dat het PPPD is, omwille van dat "constant deinend en onzeker gevoel" en de "klachten van onbalans": als ik ga stappen, dan voel ik me op sommige momenten plotsklaps als een dronkelap die over straat zwalpt.
Omdat er net zoals bij
Ménière geen echte oorzaak bekend is, is er bijgevolg evenmin een afdoende
behandeling. Het komt er op aan er te “leren
mee leven”. Al valt dat niet altijd mee als je een paar keer per dag
misselijk loopt. En als je er niet meer toe kan komen om te doen wat je graag
doet.
Binnenkort heb ik een
nieuwe afspraak met de NKO-arts, dan zal ik (hopelijk) meer weten. Maar wat er
ook van zij: één van de meest vervelende “symptomen”
is wel dat ik het erg moeilijk heb om langere tijd op mijn laptop of pc te
werken. (Of om een boek te lezen.) Na een half uurtje, of minder zelfs, voel ik
de misselijkheid en duizeligheid opkomen. Wat dus als gevolg heeft dat ik er
niet echt meer toe kom om een uitgebreid blog-stukje te schrijven, zeker niet
als ik daarvoor één en ander moet opzoeken.
De kans is daarom heel
groot dat ik in de nabije toekomst veel minder aan mijn blog zal kunnen
bijdragen en dat ik regelmatig een pauze van enkele dagen zal moeten inlassen.
Omdat het mij gewoon niet lukt een nieuw stukje uit te schrijven.
Ik hoop dat mijn enkele
trouwe lezers mij dit niet ten kwade zullen duiden.
Reacties
Een reactie posten