The Power of Love

Omdat mijn vriendin/collega en ik allebei erg in popmuziek geïnteresseerd waren, ging het in onze lunch- of koffiebabbels op het werk af en toe wel eens over een zanger of een liedje waar de ene of de andere dan wat extra weetjes over had.

Zo hadden we het op een keer eens over “The Power of Love”. Ik was ervan overtuigd dat de versie van Céline Dion de originele versie was, maar mijn vriendin hield vol dat het nummer eerder al was uitgebracht door Jennifer Rush. Ik moet eerlijk toegeven dat ik Jennifer Rush zelfs niet eens kende. En dus ook niet haar versie van “The Power of Love”. Maar inderdaad: Jennifer Rush had het nummer al in 1984 uitgebracht. Meer zelfs: zij had het nummer mee geschreven. De versie van Céline Dion is er pas in 1993 gekomen.

Die “power ballad” is door meerdere mensen op plaat gezet, blijkbaar. Onder andere ook door Laura Branigan (in 1987), heb ik later ontdekt. Al bij al verschillen die drie versies niet eens zó erg van elkaar. Dit zijn ze, oordeel zelf.

https://www.youtube.com/watch?v=b_zHQ6kFuQ0

https://www.youtube.com/watch?v=ZvGWZm34Ct8

https://www.youtube.com/watch?v=Y8HOfcYWZoo

Hoewel ik een fan ben van Céline Dion, moet ik toegeven dat het origineel van Jennifer Rush toch nét iets “krachtiger” is, meer ontroerend ook. En dan is de vraag: “Waarom is de versie van Céline Dion een immense wereldhit geworden, en de andere versies veel minder?” Of misschien is de vraag eerder: “Waarom is Céline Dion een mega-ster geworden en zijn Jennifer Rush en Laura Branigan ondertussen al lang in de vergetelheid verzeild?”

Laura Branigan heeft wel nog enkele hitjes gescoord. Onder andere met haar vertolking van “Gloria” en met de wondermooie maar intrieste Engelstalige versie van “Ti Amo”, maar haar succes is toch beperkt gebleven tot een schare trouwe fans. Ze is trouwens ook veel te vroeg gestorven: in 2004, op 52-jarige leeftijd, aan een hersenbloeding. Ook Jennifer Rush heeft nooit een superster-status bereikt. Afgezien van “The Power of Love” heeft ze weinig grote successen op haar naam staan.

En dan is de vraag inderdaad: “De beide zangeressen waren ongetwijfeld even talentvol als Céline Dion, en ze hadden ook allebei een gelijkaardige fenomenale stem, maar tóch zijn ze weg gedeemsterd terwijl de ster van Céline Dion blijft schitteren. Hoe komt dat?”

Het antwoord is vermoedelijk: “Puur geluk.” Het is een kwestie van op het juiste moment op de juiste mensen te botsen, het is misschien ook een kwestie van de juiste “connecties”. Hoe je het ook draait of keert, “geluk” speelt een belangrijke rol is ons leven. Sommigen hebben het “geluk” geboren te worden in een gegoed gezin, anderen groeien op in armoede en ontbering. Zélf hebben we daar geen verdienste aan, het is louter toeval. Wat eigenlijk helemaal niet fair is.

Dat doet mij denken aan J.K. Rowling en haar mega-succes met de Harry Potter boeken. Zij had haar boek al bij talloze uitgeverijen aangeboden, maar elke keer tevergeefs: het boek paste niet in de filosofie van de uitgeverij, of het werd simpelweg niet goed genoeg bevonden door de man/vrouw die nieuw aangeboden boeken moest beoordelen. Het is puur toeval dat iemand het manuscript eens voor de fun meenam naar huis, in een privé initiatief, als huislectuur. En die was zó enthousiast dat hij/zij zijn/haar bazen ervan kon overtuigen om het boek toch een kans te geven. Met het gekende resultaat.

Ik hoop dus stilletjes dat ergens iemand in een uitgeverij per toeval de moeite zal nemen mijn sprookjesbundel over Prinses Liese eens door te lezen en dat het boek op die manier toch ooit een kans zal krijgen. Wat voorlopig helaas niet wil lukken…