Dat de fiets langzaam
maar zeker zijn plaats opeist in het moderne verkeer, is onloochenbaar. Het is
vermoedelijk een trend die onomkeerbaar is. Niet alleen omwille van de
mobiliteitsvoordelen, zeker in de stad, maar ook uit kostenoverwegingen: een
auto wordt stilaan onbetaalbaar, zowel in aankoop als in de dagelijkse kosten.
Het gevolg van die
toenemende “fiets-dominantie” is wel
dat veel fietsers zich stilaan als “koning
van het verkeer” gaan beschouwen. Ze permitteren zich alles en laveren met
een stuitende arrogantie door en over de straten, waarbij ze niets of niemand
ontzien: de andere (tragere) fietsers niet, de voetgangers niet, de
automobilisten niet.
Die fiets-arrogantie is trouwens de belangrijkste reden geweest voor de
stad Hasselt om het centrum, binnen
de kleine ring, om te vormen tot één groot “woonerf”,
waarbinnen een maximum snelheid van 20 km/u geldt. Ook, en vooral, voor
fietsers. In de hoop dat de voetgangers in de binnenstad dan toch een beetje
veiliger zullen zijn, en minder het slachtoffer van een agressieve
snel-fietser. De vraag daarbij is wel: “Hoe
kan je als fietser weten hoe snel je rijdt?” Wie een elektrische fiets
heeft, die kan dat monitoren, maar wie met een doodgewone stadsfiets rond
peddelt, hoe kan die zijn/haar snelheid meten? Of zal iedereen in Hasselt
voortaan verplicht een fiets-gps moeten aanschaffen, en kom je alleen nog de
stad binnen als je een snelheidsmeter op je stuur gemonteerd hebt? Het zal mij
benieuwen. En hoe veilig zal je dan nog aan het fietsen zijn als je voortdurend
die snelheidsmeter in het oog moet houden?
Want dát is natuurlijk
hét grote probleem met de moderne fietser of fietsster: dat die te dikwijls
nauwelijks oog heeft voor zijn/haar omgeving, laat staan voor het andere
verkeer. Al te veel fietsers rijden rond terwijl ze naar hun gsm aan het kijken
zijn: TikTok of Instagram, vermoedelijk. En bijna altijd met oordopjes in, om
de grappige pointes van het filmpje niet te missen. Let wel, de moderne fietser
zondigt wel tegen méér regels. Met als resultaat dat er vorig jaar, in 2021,
meer dan 12.000 boetes voor een fietser werden uitgeschreven. Dat gaat dan
vooral over het ontbreken, of niet gebruiken, van een fietsverlichting,
waardoor veel fietsers in het donker zo goed als onzichtbaar zijn. En over het
negeren van verkeerslichten door fietsers die denken dat de verkeersregels niet
voor hen gelden. En uiteraard over het gebruik van de gsm terwijl men rijdt, en
het (bijhorende) gebruik van oordopjes waarmee je het geluid van het andere
verkeer buiten sluit.
Het is natuurlijk waar
dat je niet noodzakelijk op je gsm moet bezig zijn om afgeleid te worden als
fietser. Ik spreek uit ervaring.
We moeten hiervoor
terugkeren naar het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw. Misschien zal
het u verbazen, maar we hadden ook toen erg warme en zelfs zwoele zomers. Ik
vermoed dat de klimaatverandering al bezig was, ook al bestond het woord nog
niet. In die prachtige zomerse dagen gingen wij heel dikwijls, bijna dagelijks,
fietsen met een aantal vriendjes, jongens uit de buurt. Het was de periode van
de Ronde van Frankrijk, en de hele
namiddag waren we onderweg om onze versie van een rit uit “de Tour” af te haspelen. Ik was de jongste van het groepje,
misschien 13 of 14, en onze fietstochtjes waren best wel pittig. We deden zo
veel mogelijk “bergen” aan in de
omstreken van Marke: de “Pauvre Leute”,
de “Sint-Annaberg” aan het Don Bosco college,
“Bellegemberg”, … We zochten ze uit
om onze dagelijkse rit zo uitdagend mogelijk te maken.
En op één van die tochten
is het een beetje fout gelopen. We waren aan het fietsen, maar werden belaagd
door hele zwermen dondervliegjes, “onweersbeestjes”.
(Zoals gezegd: ook toen kenden we zwoele zomerdagen.) Ik was danig in de weer
om die van mijn kleren en armen en benen weg te vegen, want ik vond die vies en
vervelend. En zo kwam het dat ik niet gezien had dat het fietspad opeens
ophield. Wat in Vlaanderen bizar genoeg wel meer het geval is, meestal op een
gemeentegrens. Op het einde van het fietspad stond een paaltje, en daar ben ik
pardoen op gevlamd. De lichamelijke schade bleek gelukkig nog redelijk mee te
vallen: kneuzingen en schrammen. Zoals het een echte fietser betaamt, ben ik na
korte tijd weer op mijn fiets geklommen, nadat ik mijn stuur min of meer had rechtgezet
en de ergste bloedvlekken wat had proper geveegd.
Bij dezen dus een
waarschuwing aan jonge fietsers. Houdt je aandacht altijd en in alle
omstandigheden op de weg. Laat je niet afleiden door je gsm! Of door je
snelheidsmeter. Of door de dondervliegjes…
Reacties
Een reactie posten