Aborigines

Ik zou heel graag eens een beetje reclame willen maken voor dit liedje. Zowel voor de tekst als voor de melodie, én voor de clip:

https://www.youtube.com/watch?v=3-wMbFntrTo

“The children came back
Back where their hearts grow strong, back where they all belong
The children came back
Back where they understand, back to their mother’s land
The children came back
Back where their hearts grow strong, back where they all belong
The children came back”

Daar hoort wellicht een woordje uitleg bij.

Zoals ik in een vroeger stukje al eens beschreven heb, waren (en zijn) de Australische “Aborigines” (of “Aboriginals” zoals ze vroeger genoemd werden) in hun geboorteland heel dikwijls echte tweede- of zelfs derderangsburgers. Op 31 december vorig jaar heb daarover ik in mijn stukje “Tweederangsburgers” het volgende geschreven: “Ze hebben nauwelijks toegang tot de arbeidsmarkt, en leven in structurele armoede, van generatie op generatie. Hun taal wordt verdrukt, en hun cultuur gemarginaliseerd. Hun levensverwachting ligt minstens 10 jaar lager dan die van de gemiddelde Australiër. Zoals bij de Indianen in Noord-Amerika vallen hun beperkte en dorre leefgebieden al te dikwijls in de grijperige handen van multinationals, bijvoorbeeld als er Uranium in de bodem te vinden is. En net als in Noord-Amerika werden de kinderen van Aboriginals in de eerste helft van de vorige eeuw bij hun gezin weg gehaald.”

Het is over dat laatste dat de song van de Australische rapper Briggs gaat.

Letterlijk zingt/rapt hij over een aantal mensen van inheemse afkomst die bijzonder succesvol (geweest) zijn. Zoals bijvoorbeeld de atlete Cathy Freeman, Olympisch 400 meter kampioene in 2000 en wereldkampioene in 1997 en 1999. Of één van de meest succesvolle zangers van Australië: Gurrumul Yunupingu, over wie ik al eens een stukje geschreven heb. Of Anthony Mundine, een nationale rugby-held en professioneel bokser. Of Patrick Mills, een gelauwerde NBA-basketbal ster. Maar eigenlijk gaat het vooral over “de eenheid van het inheemse Australië.” Het gaat erover dat er ondanks, of net door, de meest gruwelijke omstandigheden in het verleden nog steeds “een hartslag” is; dat er ondanks, of net door, de onvergeeflijke onrechtvaardigheden, nog steeds “een hartslag” is; dat er ondanks de bijna-genocide nog steeds “een hartslag” is: de "hartslag" van het oorspronkelijke Australische volk.

En die “gruwelijke omstandigheden”, die “onvergeeflijke onrechtvaardigheden”, die “bijna-genocide”, dat is de poging van de blanke kolonisator geweest om de kinderen van de Aboriginals “her op te voeden”. Zoals ook de Indianen in Noord-Amerika overkomen is. Of de zwarten in Afrika.

Het liedje is ook een soort vervolg op “Took the Children away”, van Archie Roach, uit 1990.

https://www.youtube.com/watch?v=R3FPc72ntY0

De tekst van dit liedje zegt eigenlijk alles:

“Taught them that and taught them this
And others taught them prejudice
Took the children away
The children away
Breaking their mother’s heart
Tearing us all apart
Took them away”

De man spreekt trouwens uit persoonlijke ervaring: op de leeftijd van twee of drie werden Roach en zijn zussen en broers, samen met de andere inheemse Australische kinderen van de “gestolen generaties”, door overheidsinstanties met geweld uit hun familie verwijderd en in een weeshuis geplaatst.

Door de onderwaardering van de Aborigines, die als “achterlijk” beschouwd werden, en een totaal onbegrip voor hun levensstijl, kwam vanaf de jaren 20 van de twintigste eeuw een beweging op gang die Aborigine-kinderen van hun ouders weghaalde en hen bij blanke pleeggezinnen onderbracht. Veel Aborigine-kinderen hebben op deze wijze het contact met hun familie verloren. Wat des te erger was omdat de familieband bij de Aborigines van immens groot belang is. De Aborigine-kinderen die op deze manier van hun familie werden weggenomen, worden ook wel the Stolen Generations (de “gestolen generaties”) genoemd. Het gaat om vele tienduizenden kinderen van Aborigine-afkomst. Een van de pijnlijke gevolgen voor die “gestolen generatie” was dat die kinderen/jongeren hun wortels verloren waren, en in het geheel geen houvast meer hadden. Wat resulteerde in excessief drankmisbruik onder de Aborigines in de reservaten die hen toegewezen werden. (Net zoals bij de Amerikaanse indianen, trouwens.) Die jongeren waren opgegroeid zonder enig moreel besef, en totaal verloren.

Maar begin deze eeuw is men dan toch stilaan tot andere inzichten gekomen. In 2007 bepaalde het Hooggerechtshof in Australië dat een van deze Aborigine-kinderen een bedrag van 300.000 Australische dollars moest krijgen, vanwege het feit dat het verkeerd was iemand van zijn Aborigine-familie weg te halen. En andere rechtszaken zouden volgen.

Op 13 februari 2008 bood de Australische regering officieel haar verontschuldigingen aan: “Voor de pijn, het lijden en het kwetsen van de gestolen generaties, hun nageslacht, achtergebleven families en gemeenschappen, verontschuldigen wij ons. Aan moeders en vaders, broers en zusters, voor het uiteenscheuren van families en gemeenschappen, verontschuldigen wij ons. En voor de onwaardige behandeling en vernedering van een trots volk met een trotse cultuur, verontschuldigen wij ons.”

 

Dit maakt het leed van die tienduizenden mensen en families niet goed, en het herstelt het kwaad niet dat aangericht werd. Maar het is toch iets. Het zal mij benieuwen wanneer in Amerika een president ooit eens de moed en de eerlijkheid zal hebben om het onrecht te erkennen dat daar aan de inheemse bevolking werd aangedaan.