Berekening

Dat we erg moeilijke en zware tijden beleven, dat kan niemand ontkennen. En dan is het goed voor de moraal van de geteisterde bevolking dat onze ministers altijd klaar staan met een positieve boodschap om ons op te beuren. Onze eerste minister is daar erg sterk in. Met de regelmaat van een klok komt die ons herinneren aan de automatische indexering van onze lonen en uitkeringen, waardoor de stijgende levensduurte bij ons in België heel goed opgevangen wordt. Dit in tegenstelling tot al die andere landen waar de lonen niet stijgen en het leven voor de gewone mens wél véél duurder wordt. Dat die loonindexering in het allerbeste geval een extra 50 euro per maand betekent, en dat de energiekost met een veelvoud daarvan stijgt, is voor onze premier niet erg relevant. Ook onze financiënminister heeft een heel positieve boodschap voor ons: er komt een drastische fiscale hervorming aan die ons allemaal structureel zal helpen in onze strijd tegen deze energiecrisis. Dat die fiscale hervorming niet voor morgen is, en er vermoedelijk zelfs niet eens zal komen, en dat die een “modaal” gezin hooguit 500 euro per jaar zal opleveren, laat de minister liever onuitgesproken. De meest positieve boodschap komt van Egbert uit Merelbeke: “Laat ons gewoon allemaal zonnepanelen plaatsen, en dan hebben we geen last meer van de stijgende energiekost.” Dat je dan wel eerst de financiële middelen moet hebben om zonnepanelen te kunnen betalen, laat voorzitter Lachaert in het midden.

Dat het, mede dankzij de loonindexering, allemaal “best meevalt”, zal heel zeker wel kloppen voor onze ministers zelf: met hun inkomen voelen zij de duurdere energie nauwelijks. Een minister verdient ruwweg 10.500 euro netto per maand, en een parlementslid ongeveer 80.000 euro bruto per jaar. Wie als parlementslid ook nog eens een ministerpost krijgt, is dus gezegend met een riant inkomen. (Al zijn er hoe langer hoe meer ministers die niet eens in het parlement verkozen waren. Wat nogal vreemd is in een “democratie”: wij worden geregeerd door mannen en vrouwen voor wie niemand ooit heeft kunnen stemmen. Maar dit geheel terzijde.)

De heren en dames ministers leven helaas zó ver van de pijnlijke realiteit van het leven van de “gewone” man, dat ze niet meer weten wat die realiteit is. Misschien kunnen we het vlug eens narekenen voor hen.

Het “gemiddeld” maandloon van een man in Vlaanderen bedraagt om en bij 1900 euro. Dat is een “gemiddelde”: er zijn er die veel meer verdienen, er zijn er heel veel die minder verdienen. En een vrouw verdient sowieso gemiddeld minder. Daarmee moet hij/zij de volgende maandelijkse uitgaven bekostigen. Energie: om en bij 800 euro volgens de laatste prognoses. Huur of afbetaling van huis of appartement: ook al gauw 800 euro, of meer. Brandstof voor de auto: minstens 200 euro, en nog véél meer voor wie de pech heeft met de auto naar het werk te moeten omdat er geen deftig openbaar vervoer is. Andere vaste kosten, zoals water, verzekeringen, taksen allerhande, telecom: minstens 100 euro. Wat heb je dan nog over om te leven? Voor de dagelijkse boodschappen, dokter en medicijnen, kledij? Vooropgesteld dat je geen onverwachte kosten hebt. De berekening is rap gemaakt: 1900 min 800 min 800 min 200 min 100 = 0. Er blijft niets over. Zodat heel veel mensen met een “modaal” inkomen elke maand een stukje van hun moeizaam bijeen gesprokkeld spaargeld moeten afknagen om rond te komen. Wat, trouwens, zélfs voor wie over een beetje spaargeld beschikt, ook een eindig verhaal is. We zijn, jammer maar helaas, met z’n allen in sneltempo aan het verarmen.

Als dit nog een jaar langer blijft aanslepen, dan vallen we in het rijke Westen gezamenlijk in een diepe armoedecrisis. Een zware depressie, net zoals honderd jaar geleden. Wie zijn/haar geschiedenisles goed onthouden heeft, weet ongetwijfeld waar dat toen uiteindelijk op uit gedraaid is. En er is, met de hoogspanning die er nu heerst, heus heel weinig voor nodig om de lont weer in het kruitvat te steken.

Soms heb ik echt wel het gevoel dat we effectief honderd jaar in de tijd teruggekeerd zijn. En niet per ongeluk of ongewild, maar doelbewust. En zoals “Les Poppys” het in 1971 al zongen: “Non, non, rien n’a changé.” We blijven koppig diezelfde fouten maken.