De Kampioenen

Grote verontwaardiging in onze pers naar aanleiding van het volgende bericht: “Popster Gülşen in de cel na grap over islamscholen.” Het gaat over een erg succesvolle Turkse zangeres, Gülşen Çolakoğlu, die zich nogal “controversieel” gedraagt, zowel in haar uitspraken als in haar podium-outfit. Ze had de fout begaan een grapje te maken over de Imam Hatip-scholen. Dat zijn islamitische onderwijsinstellingen waarin president Recep Tayyip Erdogan veel heeft geïnvesteerd. En dat is haar dus duidelijk niet in dank afgenomen door de Turkse president. Ze is gearresteerd wegens “het zaaien van haat en vijandigheid.”

Mensenrechten, vrijheid van meningsuiting, godsdienstvrijheid: allemaal verleden tijd in het Turkije van Tayyip Erdogan. Maar geen enkele van onze principiële Westerse leiders maakt daar tegenwoordig nog een punt van. Er is vroeger ooit een periode geweest dat Europa erg kritisch stond tegenover de dictatoriale neigingen van de Turkse president, zodat die het lidmaatschap van de Europese Unie wel op zijn buik kon schrijven. Maar dat is ondertussen allemaal onder tafel geveegd omdat we Turkije veel te hard nodig hebben in onze strijd tegen het Rusland van Vladimir Poetin. Dat Erdogan opportunistisch van twee walletjes blijft eten, nemen onze stoere leiders er dan maar bij. Je kan zeggen wat je wil over Erdogan, maar de man is een gewiekste sjacheraar: alles wat hem gevraagd wordt, heeft een prijs. Zweden en Finland lid van de NAVO? Okee, maar dan op zijn voorwaarden. Sancties tegen Rusland? Okee, maar dan volgens zijn interpretatie. Opvang van vluchtelingen uit Afrika? Okee, maar dan moet daar een grote financiële injectie tegenover staan. En altijd komt hij er mee weg. Niemand legt hem een strobreed in de weg, niemand durft hem te zeggen waar het op staat, niemand durft tegen hem in te gaan. Het lijkt misschien zo niet, maar volgens mij is Erdogan momenteel zowat de machtigste man op deze wereld.

En dus knijpen onze leiders een oogje dicht als de mensenrechten in Turkije met de voeten getreden worden. Of als iemand opgepakt wordt omdat hij/zij een grapje durft te maken dat bij de president slecht valt. Of als de elementaire Europese rechten beetje bij beetje beknot worden.

Maar misschien moeten wij niet zo hoog van de toren blazen als het gaat over de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid? Want ook bij ons is dat stilaan een kostbaar goed geworden. Meer en meer staan lichtgeraakte “woke” denkers met het boze vingertje te zwaaien en moet de schaar van de censuur boven gehaald worden.

Soms is het zó belachelijk dat het bijna grappig wordt. Zoals toen de VRT beslist heeft om een aantal afleveringen van “FC De Kampioenen” niet meer uit te zenden wegens “woke”-kritiek dat die afleveringen “stereotiep” of “racistisch” of “beledigend” waren. Je kan bedenkingen hebben bij de soms nogal hersenloze humor van de serie, maar “beledigend” of “racistisch” kan je dat alleen maar noemen als je van héél slechte wil bent. Helaas zijn het meer en meer de mensen “van slechte wil” die hun mening komen opdringen.

Helemaal té gek is de recente beslissing van een aantal Nederlandse en Duitse uitgeverijen om te stoppen met het drukken van de boeken van Karl May over “Winnetou”. Wegens “racistische stereotypen”. Als er iets is wat de verhalen over Winnetou en Old Shatterhand niet zijn, dan is het wel “racistisch” of “stereotiep”. Wel integendeel. Het beeld dat Karl May in zijn boeken schetst van de “native Americans” gaat nét helemaal tegen de toen gangbare typering in: hij schetst de “Indianen” evengoed als volwaardige, intelligente, edelmoedige mensen, geheel evenwaardig aan de blanken die zich toen nog superieur waanden.

Ja, het is héél erg gesteld met de vrijheid van meningsuiting in de dictatuur van Tayyip Erdogan. (Ook al doen onze Westerse leiders alsof ze dat niet merken.) Maar het is er helaas niet veel beter mee gesteld in de wurgende dictatuur van de progressieve “woke community”.