War on Drugs

Antwerpen lijkt dezer dagen een beetje op het Chicago van Al Capone in de jaren dertig van de vorige eeuw: bijna elke dag zijn er meldingen van schietincidenten of bomaanslagen. Let wel: er is al bij al in Antwerpen niet méér geweld dan in andere grote steden. In elk geval niet tegenover onschuldige burgers. Maar de media focussen graag op Antwerpen omwille van het grotere sensatiegehalte.

Heel veel mensen wijzen daarbij met een beschuldigende vinger naar burgemeester Bart De Wever, die te weinig zou doen om de drugscriminaliteit in zijn stad te bestrijden. Bart De Wever zelf wijst, uiteraard, met een boze vinger naar de federale regering, waar hij oppositie tegen voert, omdat die hem te weinig steun zou geven en de situatie in zijn stad niet ernstig lijkt te nemen. Zowel Bart De Wever als zijn tegenstanders zijn fout: noch de burgemeester zelf, noch de regering zijn tegen die drugscriminelen opgewassen. Het gaat om wereldwijd vertakte criminele bendes met gigantische financiële middelen. Die kan je niet bestrijden door ze in Antwerpen te bevechten, want Antwerpen is voor hen maar één van de vele fronten waar ze hun oorlog voeren. In Antwerpen kan je de symptomen proberen aan te pakken, maar het is water naar de zee dragen. Of “dweilen met de kraan open”, zoals de burgemeester het zelf formuleert. Zijn vastberaden “war on drugs” is sowieso gedoemd om te mislukken.

Nee, je kan de drugscriminaliteit niet aanpakken met geweld en repressie. Je moet de wortels van het kwaad uitroeien.

En dan komen de “progressieve” denkers met het lumineuze idee om drugs zoals cocaïne dan maar te legaliseren. Het idee sluimert al langer in de links-progressieve hoek. Vermoedelijk omdat daar veel cocaïnegebruikers tussen zitten. Maar nee dus: legalisering van een harddrug als cocaïne kan onmogelijk een goed idee zijn. Al was het maar om de verwoestende gezondheidseffecten van de drug. Cocaïne is erg belastend voor het hart, en kan dus ernstige hartritmestoornissen veroorzaken. Cocaïne veroorzaakt op den duur ook “waanvoorstellingen” en allerlei psychische klachten. Het is erg vreemd dat men zó hard wil inzetten op bijvoorbeeld tabakspreventie, maar tegelijk zou voorstellen om het gebruik van een gevaarlijke drug legaal te maken.

Hoe kan je die drugscriminaliteit dan wel bevechten? Eigenlijk is het simpel: de macht van de drugshandelaars ligt in het besef dat hun “product” bijzonder gewild is. Als er geen kopers zouden zijn, dan zouden ook geen drugs verkocht kunnen worden. En als er niets meer aan te verdienen is, dan stopt de hele handel vanzelf. Het antwoord op de vraag hoe je die drugscriminaliteit kan bevechten is even simpel als voor de hand liggend: als iedereen de drugs zou afzweren, dan is de oorlog gewonnen. Misschien is dat wel iets waar de cocaïne-snuivers die zo op Bart De wever staan te roepen, eens over zouden moeten nadenken: het zijn de gebruikers die de oorlog in stand houden. Elke keer als je een halve gram cocaïne snuift, lever je nieuwe munitie aan de drugscriminelen. Wie cocaïne gebruikt zou heel goed moeten beseffen dat hij/zij mee verantwoordelijk is voor al dat drugsgeweld. Advocaat Kris Luyckx formuleert het zo: “Als er geen vraag is, zal er geen aanbod zijn. Ik volg dit probleem al jaren op. Het stoort me dat de Antwerpse communicatie focust op de 1.000 dealers die jaarlijks gepakt worden. Maar de gemiddelde dealer heeft een klantenbestand van 200-300 mensen. Het gerecht wéét wie die mensen zijn, dus waarom pakken we hen niet aan?”

Het pijnlijke is, helaas, dat het drugsgebruik de laatste jaren alsmaar toeneemt in plaats van te verminderen. Vooral de jongeren lijken meer en meer naar cocaïne te grijpen. Diezelfde jongeren, wellicht, die zich “progressief” noemen en een voorstander zijn van het legaliseren van de drugs. Cocaïne heeft de laatste jaren heel sterk aan populariteit gewonnen. Vooral omdat het een imago heeft van een “onschuldige recreatieve drug”. Maar niets is minder waar: het spul is ontzettend verslavend, en eer je het weet, kan je niet meer zonder.

Zolang de drug aan populariteit blijft winnen, zal ook de strijd om de “consument” te veroveren bitser en gewelddadiger worden. Want er is ontzettend veel geld mee te verdienen, en velen zijn bereid om over lijken te gaan om hun deel van de koek op te eisen.