“Want als de bom valt
Dan lig ik in mijn nette pak
Diploma's en mijn checks op zak
Mijn polis en mijn woordenschat
Onder de flatgebouwen van de stad.”
https://www.youtube.com/watch?v=Jw9i0bu7PyQ
Ik heb het in deze blog
al enkele keren gehad over mijn vrees dat Vladimir
Poetin op een kwade dag weleens zou kunnen besluiten om “de bom” te gebruiken. Met al wat dat zou
kunnen teweeg brengen voor de mensheid.
Nu, na zijn “annexatie-toespraak” eind september, is
het volgens mij niet meer de vraag of
hij de bom zal inzetten, dan wel wanneer.
Want dát hij zijn toevlucht zal nemen tot het inzetten van een “tactisch nucleair wapen” lijkt voor mij
een zekerheid. Het feit alleen al dat hij zich nu al, tijdens zijn speech,
tegen de verwachte verwijten heeft ingedekt, betekent volgens mij zelfs dat hij
voor zichzelf al beslist heeft om een (klein) atoomwapen in te zetten. In zijn
speech verwees hij immers naar de atoombommen die de Amerikanen op het einde
van de Tweede Wereldoorlog op Japanse steden hebben gedropt. Hij had het over
een “precedent”. Hiermee heeft hij
vooraf al de kritiek weerlegd dat Rusland dan toch als eerste grootmacht naar
kernwapens zou grijpen. Want Rusland zal niet het eerste land zijn dat een
kernwapen inzet in een oorlog, aangezien de Amerikanen dat 77 jaar geleden al
gedaan hebben. Wie met een beschuldigende vinger zal wijzen, het Westen dus,
zal onmiddellijk van repliek gediend worden. Dat hij zijn “morele verdediging” nu al opgebouwd heeft, kan alleen maar
betekenen dat hij nu al weet dat die verdediging nodig zal zijn.
Ik moet toegeven dat hij
met zijn idee om die vier bezette Oekraïense provincies te annexeren, en de
bijhorende speech, blijk heeft gegeven van een duivelse genialiteit. (Ik heb
heel lang geleden al aangegeven dat Vladimir Poetin een erg gevaarlijk man is.)
Daarmee heeft hij voor zichzelf twee heel ambetante problemen ineens opgelost.
Al heeft hij zich daarmee ook in een situatie gewrongen van waaruit hij niet
meer kan terugkrabbelen. Helaas!
Het eerste probleem waarmee
hij al lang zat, was zijn bewering, bij de start van de “militaire operatie”, dat die nodig was om Rusland te beschermen
tegen aanvallen vanuit het Westen, en dan in het bijzonder vanuit Oekraïne.
Zelfs zijn meest trouwe aanhangers hadden de grootste moeite om dat verhaal te
slikken, want het was wel voor iedereen duidelijk dat niet Oekraïne de
aanvaller was, maar wel Rusland. Oekraïne probeerde alleen het eigen
grondgebied te verdedigen. Maar nu ligt de situatie anders: Oekraïne probeert
bezette gebieden te heroveren, maar die zijn nu, in Poetin’s logica, Russisch grondgebied. Elke aanval van
het Oekraïense leger tegen Russische troepen in de bezette gebieden kan Poetin
nu wél “een aanval tegen Rusland”
noemen. En niemand kan hem tegenspreken.
Het tweede probleem had
te maken met de steun van de eigen bevolking. Zolang de oorlog min of meer “voorspoedig” verliep, dat wil zeggen:
zolang het Russisch leger meer terrein kon veroveren, kon Poetin volstaan met
het “gewone” leger. De Russische
bevolking had op dat moment niet bijster veel interesse in die “militaire operatie”. Maar toen de kansen
gingen keren en Poetin zich verplicht zag over te gaan tot mobilisatie van
burgers, voelde de bevolking zich opeens wél betrokken. En onvermijdelijk kwam
de kritiek dat Russische jonge mannen opgeroepen werden om te gaan vechten in
een oorlog die zij niet gewild hadden, in een oorlog die door Rusland was
uitgelokt met de bedoeling Oekraïne te bezetten. Poetin zag de steun en
sympathie zienderogen afkalven. Ook dat probleem is nu opgelost, want als de
Oekraïense troepen proberen om de bezette gebieden te heroveren, kan Poetin
zonder blozen volhouden dat het Oekraïense leger, en dus “het Westen”, Rusland aanvalt: ze vechten immers op “Russisch” grondgebied na de annexatie.
Hiermee is de teneur in Rusland compleet omgeslagen: dit is niet langer een
zinloze oorlog tegen een ander land, dit is nu een oorlog om het eigen Vader-
of Moederland te verdedigen. En dan zijn de Russen wél bereid om offers te
brengen, om hun zonen op te offeren.
Poetin heeft vroeger al
meermaals de bedreiging uitgesproken dat hij het Russisch grondgebied “met alle
mogelijke middelen” zou verdedigen. Niemand hoefde daar echt wakker van te
liggen, want niemand zou het in zijn hoofd halen het Russisch grondgebied aan
te vallen. Oekraïne had al genoeg kopzorgen om niet al te veel van het eigen
grondgebied te verliezen. Maar de pijnlijke consequentie van die annexatie is
nu wel dat het grondgebied dat Oekraïne probeert te heroveren, in de logica van
Poetin, “Russisch” grondgebied is. Grondgebied
dat hij “met alle mogelijke middelen”
zal verdedigen. Als het Oekraïense leger nu nog overwinningen blijft boeken en
het Russisch leger blijft terugdringen, dan rest Poetin geen andere keuze dan
zijn dreigement uit te voeren.
En nu het er bovendien
alle schijn van heeft dat Oekraïne achter de aanval op de Krim-brug zat, dan
komt die fatale stap nóg dichterbij. Want in de ogen van Poetin heeft Oekraïne
nu zelfs een “terreuraanval”
uitgevoerd op Russisch grondgebied. (Dat Poetin spreekt over “terreur” is behoorlijk cynisch als je
bedenkt dat zijn leger al de hele tijd civiele doelwitten bestookt.)
Ik neem aan dat het om
een licht “tactisch” nucleair wapen
zal gaan. Iets dat niet meteen de hele wereld zal verwoesten, maar dat wél
zwaar genoeg zal zijn om indruk te maken en Oekraïne op de knieën te dwingen.
Ik vermoed dat Poetin nu al de kaart van Oekraïne aan het bestuderen is om te
zien welke stad hij zal vernietigen. Wellicht zal dat eerder een stad in het
Westen van Oekraïne worden, zo ver weg van de Russische grens als maar mogelijk
is. In de hoop dat wij hier in Europa in de brokken zullen delen. Het zal ons
leren Tsaar Vladimir te dwarsbomen!
Reacties
Een reactie posten