De mooie Zomer is alweer voorbij

‘t Is weer voorbij die mooie zomer
Die zomer die begon zowat in mei
Ha, je dacht dat er geen einde aan kon komen
Maar voor je 't weet is heel die zomer alweer lang voorbij.

Ja, de zomer is nu écht wel voorbij. De dagen worden weer kil en nat. Vooral nat: het heeft in september zowat de hele tijd geregend. Soms een trieste druilregen, soms ware plensbuien. Ik vind het maar niets, eerlijk gezegd. Maar ik hoop dat de mensen nu content zullen zijn. Ze zijn immers al wekenlang aan het klagen geweest over de voorbije zomer.

Vooral in de media hebben we tijdens die lange stralende zomer elke dag opnieuw dat geweeklaag gehoord over die zomer die véél te warm, véél te droog, véél te zonnig was. Er werd dan steevast verwezen naar de zomer van 1976, toen het ook zo warm en zo droog geweest is. Ik heb zelf aan de zomer van 1976 nochtans de allerbeste en mooiste herinneringen: ik vond het een heerlijke en onvergetelijke zomer. Al had dat er misschien ook mee te maken dat het mijn laatste “schoolvakantie” was: na die zomer moest/mocht ik gaan werken. Maar volgens de media was de zomer van 1976 een catastrofale zomer. Net zoals die van 2022.

Ik ga niet beweren dat het bij momenten niet een beetje “té” was: de hitte, de droogte. Allemaal hadden we er af en toe last van, en moesten we er eens ons beklag over kunnen doen. En vooral de boeren zagen met lede ogen hoe hun oogst op het veld stond te verkommeren. Al moet ook dát niet overdreven worden. In het journaal werden ons beelden voorgeschoteld van uitgedroogde akkers, maar dat waren beelden van braakliggende gronden. En ja, de boeren deden hun beklag, maar dat doen boeren nu eenmaal altijd. Het was écht niet voor alle landbouwers een rampzomer. Voor velen was dit ideaal weer. En ze waren trouwens, zoals altijd, creatief genoeg om hun gewassen te irrigeren met water uit beken of riviertjes. Ook al mocht het “in principe” niet.

Maar hee: het was een prachtige zomer, toch? Jaar na jaar klagen we erover dat onze zomers “niet meer zijn als vroeger”. Jaar na jaar zeuren we over alweer een slechte zomer: te nat, te kil, te somber. En nu hebben we eindelijk nog eens een échte zomer gehad, en het was wéér niet goed.

Opnieuw, zoals altijd de laatste jaren, hebben de media ons het beeld opgedrongen dat zij ons wilden opdringen. En dat is vooral een somber en negatief beeld. Een beeld dat in ons onderbewustzijn blijft hangen, en zich gaat opstapelen bij de eerdere continue toevloed van negatieve beelden en donkere berichten. Beetje bij beetje zijn de media ons aan het hersenspoelen om van ons allemaal een “Kabouter Grumpy” te maken. Wat daar precies de bedoeling van is, ik weet het niet. Het resultaat is wel dat iedereen tegenwoordig mismoedig loopt en voortdurend aan het klagen en zagen is. Het zal trouwens geen twee weken duren eer men opnieuw loopt te zeuren over het weer: dat het te nat en te kil is.

Wat is dat toch met ons? Waarom kunnen wij niet eens gewoon tevreden zijn? Blij met wat we krijgen, blij met wat we hebben. Wie ogen heeft en ook eens verder kijkt dan de eigen straat, die zal ook wel zien hoe het in de rest van de wereld gesteld is. De hongersnood, de kindersterfte, de overstromingen, de (burger)oorlogen, het straatgeweld, de ellendige leefomstandigheden. En dan mag de vraag zeker gesteld worden: “Wat hebben wij te klagen?”

Maar ja… de media moeten iets blijven verzinnen om de aandacht te trekken, om kijkers en lezers aan te lokken. En dan blijkt geweeklaag nog altijd beter te verkopen dan een vrolijk of optimistisch bericht. We zouden nooit met datzelfde geduld elke dag naar het journaal gekeken of geluisterd hebben als ze ons telkens kwamen vertellen dat het alweer een stralend mooie dag geweest is. Maar elke dag een somber bericht over de ongekende droogte en de lage waterstand van de Rijn, dát is het soort nieuws dat ons kan blijven boeien.

En wij zijn stilaan collectief aan het verzuren.