Elijah

Mag ik mijn oud stokpaardje nog eens van stal halen? En daarmee bedoel ik het verbijsterende verschil in aandacht voor het onrecht dat de “zwarten” (of de mensen die afstammen van sub-Sahara volkeren) wordt aangedaan, tegenover de aandacht voor het lot van de inheemse bevolking van Amerika en van Australië. Ik heb daar al een aantal stukjes over geschreven. Zoals recent ook nog op 24 september. Of op 24 november 2020: het stukje “Redfacing” in mijn oude blog.

Let wel: ik begrijp dat het onrecht dat de “zwarten” (of hoe we ze in deze Woke-tijden ook moeten/mogen noemen) te verduren krijgen, aangeklaagd wordt. Ze worden, vooral in Noord-Amerika, maar ook in Europa, nog altijd te dikwijls achter gesteld en beledigd, en ze lijden véél meer dan de “blanken” (of “mensen van Kaukasische origine”) onder het (overdreven, nodeloos) geweld van politie en ordediensten.

Maar dat geldt evengoed, en zelfs nog méér, voor de afstammelingen van de oorspronkelijke inheemse bevolking in Amerika. Statistieken tonen aan dat er relatief gezien véél meer “Indianen” (of liever: “Native Americans”) het slachtoffer zijn van politiegeweld dan zwarten. Statistieken tonen aan dat de leefomstandigheden van de “gemiddelde Native American” véél slechter zijn dan die van de “zwarten”. Statistieken tonen aan dat de gemiddelde levensverwachting bij de Native Americans véél lager ligt dan bij de zwarten. Hetzelfde geldt trouwens voor de inheemse bevolking van Australië, de “Aboriginals”.

Maar je hoort of ziet nauwelijks iets over protestbewegingen van die inheemse volken. Er bestaat niet zoiets als “Red lives matter” of “Aborigine lives matter”. Hoe komt dat zo? Waarom slagen de “zwarten” er wel in om hun strijd onder de aandacht te brengen, en bijvoorbeeld de Indianen helemaal niet? Ik vermoed dat het te maken heeft met de heftigheid waarmee de aandacht getrokken wordt. De Indianen en Aboriginals “lijden in stilte” als het ware, zij ondergaan lijdzaam hun lot, terwijl de Zwarten zich luidkeels laten gelden. Denk ik. Maar er is meer aan de hand. het lijkt wel alsof de “blanken” (of liever: “de witte mensen”) in Europa of in Amerika of in Australië het idee hebben dat zij de “zwarten” in het verleden zwaar tekort gedaan hebben, en dat dit nu zou moeten goed gemaakt worden. Terwijl de blanken zich tegenover de Indianen en Aboriginals totaal niet “schuldig” voelen. Hoewel ze die volkeren in het verre verleden werkelijk schandalig behandeld hebben, en de aantallen van de oorspronkelijke bewoners letterlijk “gedecimeerd” hebben. De Zwarten spelen ook erg handig in op ons schuldgevoel omwille van de slavernij. Vooral dan in Amerika, maar ook in de gekoloniseerde gebieden van Afrika. Het is natuurlijk correct dat die slavernij er geweest is. (Al hebben de “zwarten” daar geen monopolie op. In het oude Egypte, bijvoorbeeld, met Afrikaanse heersers, werden de Joden, die blank waren, als slaaf gehouden.) Maar de Native Americans hadden het in Amerika véél zwaarder te verduren: die werden niet als slaaf gebruikt, die werden gewoon vermoord. Het is nog niet eens zó lang geleden dat de officiële Amerikaanse houding tegenover de Indianen heel simpel was: “De enige goede Indiaan is een dode Indiaan.”

Wat mij ook pijnlijk treft, is het verschil in aandacht tussen een incident dat een “zwarte” overkomt en een incident met een Aborigine in Australië. Ik denk bijvoorbeeld aan de dood van George Floyd, enkele jaren geleden. De hele wereld schreeuwde toen moord en brand. Terecht, want het bleek al gauw dat het ging om onnodig politiegeweld. De blanke, of liever: “witte”, dader is dan ook veroordeeld voor moord. Maar hebt u ooit iets gehoord over de dood van Elijah Doughty, in Australië, in 2016? Niets, niemendal. Geen haan heeft daar ooit naar gekraaid. De enigen die luidop geprotesteerd hebben, zijn de Aboriginals zelf. Maar voor de rest van de wereld is dat volkomen onopgemerkt voorbij gegaan.

Elijah Doughty was een 14-jarige Aborigine. Zoals veel van die ontheemde jongeren was hij niet vies van een deugnietenstreek hier of daar. Ik ga niet beweren dat de jongen “een heilige” was. Op 28 augustus 2016 ontdekte een blanke boer dat twee van zijn motorfietsen gestolen waren. Hij is toen op eigen houtje op zoek gegaan en heeft de volgende dag iemand met één van zijn motorfietsen zien voorbij rijden. Hij heeft onmiddellijk de achtervolging ingezet met zijn zware “pick-up truck”, en hij heeft de jongen op die motorfiets van de weg gereden. (Achteraf is gebleken dat Elijah, de jongen die op die motor reed, eigenlijk niet de dief was geweest; dat was een vriend geweest.) De 14-jarige jongen heeft het “ongeval” niet overleefd. (Volgens de bestuurder was het een “ongeval”, maar de vaststellingen achteraf ter plaatse spraken dat ondubbelzinnig tegen. Al was het maar omdat de jongen door de klap bijna 10 meter verder was geslingerd.) De (blanke) bestuurder werd aangehouden, en moest later voor de rechtbank verschijnen op beschuldiging van “doodslag”. Waarna hij door het Hooggerechtshof van de staat West-Australië vreemd genoeg vrijgesproken werd van “doodslag”, en enkel veroordeeld werd voor “gevaarlijk rijgedrag met de dood als gevolg”. De man heeft uiteindelijk amper 19 maanden in de gevangenis moeten doorbrengen.

De reacties van de inheemse bevolking in Australië waren bijzonder heftig, en soms zelfs gewelddadig, omdat dit als “rassenjustitie” ervaren werd: een blanke man die de dood van een Aborigine-jongen op zijn geweten had, en die niet voor moord of doodslag veroordeeld werd. Maar de protesten hebben niets uitgehaald, en ze waren blijkbaar ook niet interessant genoeg voor onze media of voor onze “wokers”. Vreemd, niet?

Het is over Elijah Doughty dat het volgende liedje gaat. Ik wil u wel waarschuwen: u houdt beter een zakdoek bij de hand. Ik heb het in elk geval “niet droog gehouden”.

https://www.youtube.com/watch?v=AfMDpItDim0