Spilindex

Hebt u eind september ook in stijgende verstomming zitten kijken naar het spektakel dat de Vlaamse ministers en partijvoorzitters hebben opgevoerd rond de begrotingsgesprekken? Hoe de cd&v, bij monde van voorzitter Sammy Mahdi de begroting eerst niet wilde goedkeuren omdat zijn eis voor een volledige indexering van het “groeipakket” (de kinderbijslag, dus) niet ingewilligd werd. En hoe hij twee dagen later diezelfde begroting, ook zonder volledige indexering van de kinderbijslag, wél heeft goedgekeurd. “Uit bezorgdheid voor de zes miljoen Vlamingen die lijden onder de huidige crisis.”

Ik begrijp de “eis” van de cd&v wel: alle lonen en uitkeringen worden geïndexeerd, met 2% verhoogd telkens de fameuze “spilindex” overschreden wordt. Alleen had diezelfde cd&v in de vorige legislatuur mee ingestemd met een beperking van de indexering van het “groeipakket” tot 1% per jaar. En alléén was voorzitter Mahdi pas op het laatst met die bijkomende eis afgekomen, terwijl er eerder een consensus was geweest om het “groeipakket” jaarlijks opnieuw met 2% te laten stijgen, zoals vroeger. Het klopt natuurlijk dat een stijging van 2% per jaar in deze tijden van hyperinflatie, 10% op jaarbasis, allesbehalve voldoende is. Maar de andere partijen van de Vlaamse regering waren vastbesloten de vinger op de knip te houden om het begrotingstekort te beperken. Vergeten we niet dat de federale regering al met een gat van 23 miljard in haar begroting zit. Een gat dat u en ik, én onze kinderen, zullen mogen dichten.

Dat cd&v eerst halsstarrig bleef vasthouden aan de aanpassing van het “groeipakket” bij elke overschrijding van de “spilindex”, past uiteraard perfect in hun imago een “gezinspartij” te zijn. Maar vergis u niet: het was Sammy Mahdi helemaal niet om de gezinnen te doen. Het ging over het voortbestaan van zijn zieltogende partij. Sammy Mahdi heeft van zijn voorgangers een partij geërfd die op sterven na dood is, en hij hoopt de partij nieuw leven in te blazen door gedecideerde standpunten in te nemen, en zich op te werpen als de behoeder van de Vlamingen. Vandaar dat hij nu die afkalving van de stijging van het “groeipakket” ongedaan wil maken, ook al heeft zijn partij die mee ingevoerd. Vandaar ook zijn verzet tegen de uitvoering van het “stikstofdecreet” dat door zijn partij mee was goedgekeurd. Vandaar ook zijn steun aan de rebellerende cd&v burgemeesters tegen de bovengrondse oplossing voor “Ventilus”, hoewel zijn partij daar eerder nooit bezwaren tegen gemaakt had. Vandaar ook zijn kritiek op de “eindtermen” in het onderwijs, die zijn partij mee had opgesteld.

“Een kat in het nauw maakt rare sprongen.”

Eén van de argumenten van de andere partijen om de kinderbijslag niet volledig te indexeren, was dat ook zij die dat helemaal niet nodig hebben, zouden mee profiteren. Dat klopt. Maar dat geldt uiteraard evengoed voor de lonen, die wél volledig geïndexeerd worden, zelfs voor iemand die 10.000 euro per maand verdient. En dan spreken we over de parlementsleden en, vooral, over de ministers. Die hebben die indexering absoluut niet nodig om rond te komen op het einde van de maand, maar die profiteren er wel het meeste van: iemand met een bruto wedde van 2500 euro krijgt er telkens 50 euro (bruto) bij, iemand met een bruto wedde van 10.000 euro ziet zijn loon met 200 euro stijgen.

Maar het strafste van allemaal is nog dat ook de dotaties voor de politieke partijen geïndexeerd worden. Herinner u mijn stukje over de partijfinanciering (“Rijk, rijker, rijkst”, van 9 september). De Belgische politieke partijen worden vorstelijk beloond, met ons belastinggeld, en ze zwemmen bijna allemaal in het geld. Welnu: ook die dotaties worden jaarlijks geïndexeerd en verhoogd met 2% voor elke overschrijding van de spilindex. In 2022 zullen de politieke partijen dus nóg wat rijker geworden zijn, en nog geen klein beetje.

Toch een beetje bizar dat daar wél budget voor kan gevonden worden, maar niet voor de verhoging van de kinderbijslag. Niet?