Telemarketing

Onlangs was het weer prijs. Een heel vriendelijke mevrouw aan de telefoon, met een Hollands accent, die mij eens wou spreken over mijn hoge “stookkosten”. Toen ik even aarzelde, omdat ik niet goed begrepen had welke energieleverancier mij nu weer kwam lastig vallen, herhaalde de dame heel attent dat ze mij belde in verband met de gestegen “stookkosten”. En om alle misverstanden te vermijden, vroeg ze mij daarna voorzichtig of ik ervan op de hoogte was dat de “stookkosten” de laatste tijd enorm gestegen waren?

Het was erg attent van die mevrouw om bezorgd te zijn over mijn “stookkosten”. Maar ja, toch wel: ik ben ervan op de hoogte dat de “stookkosten” gestegen zijn. Ik merk het aan mijn rekening. Al zou ik het in mijn geval geen “stookkosten” noemen, want wij “stoken” niet. Wij verwarmen ons huis elektrisch, wij hebben in ons huis zelfs geen aardgas. Waarbij ik me er blijf over verbazen hoe het dan komt dat onze energiefactuur toch zo schrikwekkend hoog blijft stijgen omwille van het dure aardgas, als wij geen aardgas verbruiken?

Maar ik had geen boodschap aan het verhaal van de vriendelijke dame. Ik was, vreemd genoeg, niet geïnteresseerd in haar fantastisch aanbod om honderden euro’s te besparen. Ik ben trouwens in geen enkel aanbod geïnteresseerd. En al zeker niet van een vriendelijke dame via de telefoon. Ik háát telemarketing. Ik krijg er de kriebels van als iemand mij lastig valt via de telefoon. Ik weet het wel: die mensen die bellen, hen treft geen schuld. Zij doen gewoon hun job. Ik vermoed dat ze elke dag minstens “zo veel” telefoontjes moeten plegen. Ik weet nu wel niet of ze een soort “commissie” zouden krijgen als ze effectief iemand kunnen over halen? Aan mij zullen ze dan in elk geval niet veel verdienen: ik ga nooit op een telefonisch aanbod in, al was het maar uit balorigheid. Zélfs als ze mij zouden bellen voor een merk waar ik op zich wél sympathie en interesse voor heb, dan nog zou ik aan de telefoon “Nee” zeggen.

Maar ik verplicht mezelf wel vriendelijk en beleefd te blijven, want die mensen proberen ook maar hun best te doen. Tenzij ze te hard en te fel blijven aandringen, dan breek ik hen abrupt af en leg de telefoon dicht.

Wat bij dit laatste telefoontje toch wel nogal angstaanjagend en behoorlijk griezelig was, is dat die dame aan de telefoon zelfs mijn adres kende. Die mevrouw kende blijkbaar al mijn persoonsgegevens: mijn naam en voornaam, mijn telefoonnummer (van de vaste telefoon dan nog), én mijn volledig adres. Hoe kwam die daar aan? Ik geef die informatie nooit door. Tenzij dan bij één of andere online aankoop, maar dan ben ik “beschermd” door de privacyregels: de “Algemene Verordening Gegevensbescherming” die stelt dat mijn persoonsgegevens niet door derden mogen gebruikt worden, en zeker niet voor commerciële doeleinden door anderen mogen aangewend worden. Als die energieleverancier, en wie weet wie nog allemaal, toch aan mijn persoonsgegevens is geraakt, dan kan dat alleen omdat één of andere webshop waar ik een online aankoop heb gedaan, die gegevens (tegen betaling) heeft doorgespeeld aan één of meer geïnteresseerden. Wat een flagrante schending van de AVG is.

Ik zal natuurlijk nooit weten welke louche webshop mijn gegevens heeft doorverkocht, maar de volgende die mij durft te bellen, zal mij om te beginnen toch mogen uitleggen hoe hij of zij aan mijn gegevens gekomen is.