Felice

Wat moet je met al je geld aanvangen als je steenrijk bent? Je kan bijvoorbeeld een kunstwerk kopen. En dan spendeer je een fortuin aan een creatie van een beroemd artiest, of toch in elk geval van iemand die door de kunstkenners opgehemeld wordt. Het hoeft niet eens een “mooi” kunstwerk te zijn. Je zal het misschien zelf wel spuuglelijk vinden, misschien lijkt het gewoon op het geklieder van een kleuter van drie. Maar omdat de kunstenaar een beroemd iemand is, geef je daar met plezier heel veel geld aan uit. Alleen maar om later te kunnen opscheppen over het feit dat jij een werk van die beroemde man/vrouw bezit. Het gaat je helemaal niet om het kunstwerk zelf, het gaat je om het prestige de eigenaar te zijn van een werk van iemand van wie je nu eenmaal een kunstwerk “moet” bezitten om mee te tellen in de “beau monde”.

Of je koopt een voetbalploeg. Bij voorkeur een ploeg met naam en faam. Ook al presteert die club de laatste jaren ondermaats, je kan nog altijd opscheppen over de glorieuze prestaties uit het verleden, je kan dan toch zeggen dat je eigenaar bent van een voetbalclub met een grote naam. En dan engageer je natuurlijk ook de meest succesvolle trainer van het moment, want geld is geen obstakel. Of die trainer wel de juiste persoon is voor je ambitieuze en prestigieuze club, dat is niet relevant en daar sta je ook niet bij stil. Wat telt is dat je een succestrainer aangeworven hebt.

En zo komen we bij de avonturen van Felice Mazzù.

Felice Mazzù had enkele jaren geleden een onverhoopt en onverwacht succes behaald met een heel middelmatige en bescheiden voetbalploeg: Sporting Charleroi. De ploeg had heel weinig ambities, en ook heel beperkte mogelijkheden, maar tot ieders verbazing slaagde Felice Mazzù erin om erg mooie resultaten neer te zetten. Omdat hij de gave had/heeft om een groep bescheiden voetballers te doen “samen werken” en de groep om te vormen tot een hecht en gemotiveerd team.

De eigenaar van topclub Racing Genk was dat succes niet ontgaan, en die besloot dat hij die succestrainer voor zijn club moest inlijven. De man heeft zich niet de vraag gesteld of Felice Mazzù wel de geschikte trainer was voor zijn ambitieuze club met supersterren, hij ging er domweg van uit dat een succestrainer zijn ploeg naar successen zou leiden. Helaas is dat verkeerd uitgedraaid: de resultaten van de ploeg bleven uit, de prestaties waren ondermaats. De clubeigenaar had zich, net als de koper van een lelijk kunstwerk, blind gestaard op de naam. Hij had niet de moeite genomen zich ook om de aard van zijn trainer te bekommeren. Dan zou hij geweten hebben dat Felice Mazzù wonderen kan verrichten met een groep spelers die bereid zijn hem blindelings te vertrouwen en die bereid zijn samen te werken als een team, zonder al te grote verwachtingen. Bij een topclub als Racing Genk botste de trainer op torenhoge ambities en steile verwachtingen, én op een aantal sterspelers met een ego dat niet paste in een team. En dus: na enkele weken was het exit voor Felice Mazzù. Zij het dat hij er wel een ontslagvergoeding van ongeveer een half miljoen euro aan over gehouden heeft.

De man had het wel gehad met ambitieuze topclubs, vermoed ik, en hij ging aan de slag bij een bescheiden club uit de tweede klasse: Union Sint Gillis. En het wonder herhaalde zich: de ploeg was onverwacht en onverhoopt succesvol. Union Sint Gillis promoveerde al direct naar de eerste klasse, en werd daar zelfs vice-kampioen.

De eigenaar van de gewezen topclub RSC Anderlecht was dat succes niet ontgaan, en hij besloot die succestrainer voor zijn sukkelende ploeg in te lijven. De les die Racing Genk enige jaren eerder pijnlijk had geleerd, was blijkbaar al vergeten. Of anders bleef de rijke eigenaar van Anderlecht daar blind voor, en ging hij er domweg van uit dat een succestrainer zijn ploeg automatisch naar successen zou leiden. Vreemd genoeg leek ook de trainer zélf die harde les vergeten te zijn, of anders is hij gewoon gezwicht voor een riant salaris. Hoe dan ook: Felice Mazzù verliet de club waar hij enkele heerlijke jaren mee had beleefd, en waar hem vermoedelijk nog meerdere mooie jaren hadden gewacht. En hij trok naar RSC Anderlecht. Het werd het voorspelbare fiasco. Zodat hij na enkele maanden alweer mocht opstappen. Weliswaar met een riante ontslagvergoeding van zowat een half miljoen euro.

Ondertussen is de man opnieuw trainer bij de club waar het voor hem begonnen is: Sporting Charleroi.

Om maar te zeggen: net als rijke kunstverzamelaars kijken rijke voetbalclubeigenaars niet verder dan naar de naam, zonder ook maar even stil te staan bij de inhoud. Het is de stuitend oppervlakkige mentaliteit van zij die zich tóch zowat alles kunnen permitteren: als het tegenvalt, hebben ze geld genoeg om het nog eens te wagen. Het lijkt een typisch kenmerk van de superrijken dat hun geld vooral moet dienen om het eigen prestige op te krikken…

Het cynische hierbij is wel dat alle voetbalclubs steen en been klagen over de tegenvallende inkomsten en over het idee dat zij zowaar een faire sociale bijdrage zouden moeten betalen, én dat ze bijna allemaal een berg schulden mee dragen. Maar dat belet hen niet om extravagante uitgaven te doen zonder na te denken, en zonder grondig onderzoek of al dat geld wel zinvol besteed wordt.

Het zal Felice Mazzù uiteraard een zorg wezen. Als hij elke keer opnieuw zo’n mooie ontslagvergoeding mag opstrijken, dan wil hij er gerust enkele weken miserie bij nemen. Aan het eind van de rit is hij uiteindelijk de winnaar. Zoals zijn voornaam eigenlijk al voorspeld had, niet?