Dat ons immigratiebeleid
hier in België zwaar in de soep loopt, dat zal niemand ontkennen. Wat er
precies aan scheelt en hoe het beter zou kunnen, dat is minder duidelijk.
Misschien ligt het gewoon
aan de te grote toestroom van kandidaat-immigranten die eigenlijk geen enkele
kans maken om voor erkenning als vluchteling in aanmerking te komen. Mensen die
sowieso zullen teruggestuurd worden omdat ze afkomstig zijn uit gebieden die
als “veilig” beschouwd worden, of
omdat ze eerder in een ander land al asiel aangevraagd hadden. Of mensen die
zelfs niet eens de moeite doen om asiel aan te vragen en hier als illegale
vluchteling willen blijven. Misschien zou het inderdaad nodig of nuttig zijn om
meer in te zetten op informatiecampagnes met een ontradend effect voor die
mensen, zodat ze zouden weten dat ze toch geen enkele kans hebben en beter
thuis kunnen blijven.
Of misschien loopt het
bij de “Dienst voor Vreemdelingenzaken”
en bij Fedasil helemaal fout. Hetzij
door personeelstekort, hetzij door te omslachtige procedures. Feit is in elk
geval dat Fedasil te kampen heeft met
een immense achterstand in de behandeling van hun dossiers, en dat die
achterstand jaar na jaar toeneemt. Het is natuurlijk niet eenvoudig om met
zekerheid uit te maken of iemand die in ons land asiel aanvraagt daar wel écht
voor in aanmerking komt. Onder andere omdat die mensen niet altijd de juiste
papieren mee hebben, zeker niet als ze hals over kop gevlucht zijn. En ook
omdat velen er niet voor terugschrikken te liegen als ze denken dat dat hun
zaak kan helpen.
Misschien loopt het ook
fout bij de uitwijzing van diegenen van wie de aanvraag afgewezen wordt. Die
zouden in principe het land moeten verlaten en terugkeren naar hun eigen land.
Maar velen van hen kiezen er voor om toch hier te blijven, als illegale
vluchteling. En de middelen ontbreken duidelijk om die mensen op te sporen en
het land uit te zetten.
Hoe dan ook: het gevolg
is dat ons land overspoeld wordt door asielzoekers in afwachting van de
goedkeuring van hun aanvraag. En dat er dus zowat elke dag beelden en berichten
zijn van tientallen mensen, ook vrouwen en kinderen, die op straat rond dolen
en zelfs op straat moeten slapen omdat er niet genoeg opvang beschikbaar is.
Die berichtgeving zorgt
bij veel mensen voor een ongemakkelijk gevoel. Velen voelen zich “bedreigd” door die (schijnbare) toevloed
van “vreemdelingen”. Ook al hebben ze
zelf nog nooit persoonlijk met zo iemand problemen gehad. De vele berichten
over de niet-aflatende stroom immigranten wekt bij veel mensen wrevel op. En
dikwijls ook frustratie bij het (onterechte) gevoel dat die mensen méér
krijgen, méér rechten zouden hebben dan onze hulpbehoevende landgenoten. Dat
ongenoegen vertaalt zich vroeg of laat in fanatiek “racisme”.
En dan krijg je vanzelf
de reflex dat die “vreemdelingen” de
schuld krijgen van alle problemen en incidenten en misdaden. Zoals onlangs toen
een paar jonge (?) vandalen het idee gekregen hadden om een pony en een koe te
beschieten met een kruisboog of te verwonden met darts-pijltjes. Een
veelgehoorde bijtende reactie was: “Wel
ja…Ze moeten nog meer vreemdelingen binnen laten!” Want “vroeger gebeurden zo’n dingen niet”, en
dus moeten het wel “vreemdelingen”
geweest zijn.
De meest frappante
racistische reactie die ik gehoord heb, was wel de opmerking dat Vlaams
minister Zuhal Demir een “rijstfretter” is, die onze nationale
aardappelteelt en frietindustrie wil vernietigen. Het zou kunnen dat Zuhal Demir een licht “exotisch” uiterlijk heeft, maar ze is in
elk geval geen “rijstfretter”. Zuhal Demir is op en top Belgisch. Ze is
een Limburgse, geboren in Genk, weliswaar uit een Koerdische gastarbeidersgezin.
Ze heeft aan de KU Leuven gestudeerd. En ze is lid van de N-VA, een Vlaamse politieke
partij die moeilijk van een “te tolerant”
immigratiebeleid kan beschuldigd worden. Maar in deze tijden waarin de mensen
zich “bedreigd” voelen door iedereen
die er “vreemd” uit ziet, is het
blijkbaar voldoende om een beetje “Turks”
te ogen om gewantrouwd te worden.
De vraag is een beetje: “Ligt het probleem bij ons falend
immigratiebeleid of eerder bij de overvloedige berichtgeving over de gevolgen
ervan?” Het voortdurend benadrukken van de vele, al dan niet legale,
vluchtelingen die in asielcentra moeten opgevangen worden of gewoon op straat
rondsukkelen, helpt in elk geval niet om de angst of afkeer voor “de vreemdelingen” te verminderen. Wel
integendeel! Zoals bij de komende verkiezingen in 2024 helaas pijnlijk zal
blijken…
Reacties
Een reactie posten