Sex on the Beach

Ik moet toegeven dat ik een dubbel gevoel heb bij het concept van “nudisme”.

Langs de ene kant heb ik er wel begrip en sympathie voor. Tenslotte zijn we allemaal naakt geboren, en is er helemaal niets fout aan onschuldig bloot. Ik kan me het gevoel van “vrijheid” wel voorstellen, als je in de buitenlucht in je blootje kan rondlopen. Het gevoel ook van een sterkere verbondenheid met de natuur als je alle kleren van je kan afgooien. Al is “naturisme” niet noodzakelijk synoniem van “nudisme”.

“Naturisme” gaat over “jezelf vereenzelvigen met de natuur, harmonie vinden en respect hebben voor elkaar en het milieu.” Dat kan door naakt rond te lopen in de natuur, maar dat hoeft niet persé. Een “naturist” is dus niet per definitie ook een “nudist”. En omgekeerd. Bij “nudisme” draait het echt om het naakt zijn op zich. Niet veel meer dan dat. Je zou dus kunnen stellen dat “nudisme” eerder een hobby is, terwijl “naturisme” een filosofie is. Een “nudist” is gewoon iemand die graag in zijn/haar blootje loopt. (Een legale vorm van exhibitionisme, als je het mij vraagt.) Bij naturisme gaat het over respect hebben voor zichzelf en anderen. Over het laten wegvallen van alle vooroordelen en dus met een open ingesteldheid anderen benaderen, zonder vooringenomen ideeën.

Dus ja, ik heb er wel begrip voor. Maar aan de andere kant: ik zie mezelf toch niet direct publiek in mijn blootje rondlopen. En al zeker niet aan sport doen. Ik weet het wel: bij de oude Grieken werd ook naakt aan sport gedaan. Maar mijn gevoel voor esthetiek heeft het toch moeilijk met, bijvoorbeeld, blote volleybalspelers of voetballers of petanquespelers. Het zal wel aan mij liggen, ik geef het toe.

Bij ons in België is er één mogelijkheid voor “nudisten” om hun hobby uit te oefenen: het naaktstrand van Bredene dat sinds vorig jaar weer toegankelijk is. In 2020 kon dat niet. Wegens Corona. Of wat had je gedacht? Het strand biedt plaats aan 1000 mensen. En blijkbaar heeft het héél veel succes.

De vraag is natuurlijk: “Zijn dat inderdaad allemaal mensen met een onschuldige ingesteldheid?”

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het naaktstrand ook minder brave burgers aantrekt. Mensen die eens geheel ongestraft “voyeur” kunnen spelen. Mensen die opgewonden raken door de zichtbare aanwezigheid van al dat bloot. Mensen ook die zich niet wensen te houden aan de grenzen van dat naaktstrand.

Er is in elk geval vorige zomer, op enkele weken tijd, al 23 keer een proces-verbaal opgemaakt wegens “openbare zedenschennis”, daar in Bredene, in de buurt van het naaktstrand. Dat ging dan over “nudisten” die zich om één of andere reden niet wilden beperken tot het afgebakende gebied, en ook in de duinen rond het domein in hun blootje meenden te mogen vertoeven. En het ging over mensen die door al dat bloot blijkbaar de natuurlijke aandrang niet meer konden onderdrukken en dan in de duinen rondom het gebied zijn gaan toegeven aan de opgewonden verlangens. “Sex on the Beach”, dus. Waarom niet, hee? Ik herinner me nog dat het liedje indertijd, in 1997, uitbundig meegezongen werd door kindjes in de lagere school.

Nudisme… Voor mij hoeft het écht niet, maar er zal wel behoefte aan zijn. Daar is op zich niets mis mee. Ik weet alléén niet heel zeker wat die “behoefte” dan precies inhoudt. De mens en zijn tekortkomingen kennende, vrees ik er toch een beetje voor dat het niet altijd om onschuldig “naturisme” gaat. De uitgeschreven processen voor de betrapte “natuurliefhebbers” zijn alvast géén positieve aanwijzing.