Sterrenparade

Vandaag eens een soort “ode” aan vriendschap en kameraadschap. Men zegt dikwijls, en in veel gevallen helemaal terecht, dat supersterren behept zijn met een immens “ego” en het niet kunnen verdragen de schijnwerpers met een ander te moeten delen. Dat dit niet altijd het geval is, bewijst dit gezamenlijke optreden van een hele reeks supersterren die allemaal bereid waren om een bescheiden bijdrage te leveren zonder alle glorie naar zich toe te trekken. Het gaat om een jubileumconcert, in 1992, ter gelegenheid van het “30-jarig jubileum” van Bob Dylan: in 1962 had die zijn allereerste album uitgebracht. Om dit jubileum samen met hem te vieren, had een ware sterrenparade present getekend. 

In dit fragment, op het einde van het concert, zingen de sterren om beurt een strofe van één van Bob Dylans vele succesnummers: “My Back Pages”. Merk trouwens op dat, geheel voorspelbaar, de auteur van het liedje veruit de slechtste zanger van allemaal was. Hij was/is een geniaal liedjesschrijver, maar écht goed zingen heeft hij nooit gekund.

https://www.youtube.com/watch?v=rEoZfu-XNZc

Het nummer heeft indertijd vooral de hitparades gehaald in de versie van The Byrds. Dat was een Amerikaanse folkrock/countryrock groep, waar Roger McGuinn een tijd lang, in de beginperiode, drijvende kracht en leadzanger van geweest is. Vandaar dat hij de eerste strofe voor zijn rekening neemt, vermoed ik. The Byrds waren in de jaren zestig en zeventig vermoedelijk de meest succesvolle groep in dat genre. Ze hebben ook bij ons trouwens vele hits gescoord. Waaronder bijvoorbeeld dit:

https://www.youtube.com/watch?v=W3xgcmIS3YU

De tweede strofe wordt gezongen door Tom Petty, die qua stemgeluid trouwens vrij dicht bij Bob Dylan aanleunt. De groep Tom Petty & the Heartbreakers was vooral in Amerika bijzonder populair. Bij ons zijn ze minder bekend. Tenzij dan, onder andere, met deze hit:

https://www.youtube.com/watch?v=vKQ8_yUiIMc

De groep Crosby, Stills & Nash was ook een exponent van het folkrock genre dat in Amerika zo populair was. Zowel Crosby als Stills komen trouwens uit groepjes die aan The Byrds verwant waren: David Crosby was één van de originele leden van The Byrds, en Stephen Stills was een vroeger lid van Buffalo Springfield. De Canadese zanger/gitarist Neil Young heeft de groep pas later vervoegd: toen zijn ze “CSN&Y” geworden. Maar hij heeft vooral een succesvolle solocarrière uitgebouwd, met af en toe een behoorlijk ruige stijl, wat hij bewijst met een gitaarsolo naast/na zijn zangbeurt. Typisch voor zijn muziek, is dit nummer:

https://www.youtube.com/watch?v=1SGOlfnTqeM

Zoals gezegd: het nummer is geschreven door Bob Dylan, al klinkt zijn bijdrage hier niet bepaald “zuiver”. Maar goed: de man heeft wel talloze hits geschreven. In veel gevallen vertolkt door andere artiesten of groepen. Maar er zijn ook mooie eigen interpretaties te vinden:

https://www.youtube.com/watch?v=cCV84dTevX0

Het lijkt er een beetje op alsof de geniale, maar bescheiden, Eric Clapton zich niet helemaal thuis voelde in het selecte gezelschap waarin hij zich bevond. Het is duidelijk dat hij liever op de achtergrond gebleven was, om te doen wat hij als geen ander kan: een prachtige gitaarsolo spelen. Eerder dan ook een verplicht stukje te moeten zingen. Een voorbeeld van zijn genialiteit én van zijn grootmoedigheid, is bijvoorbeeld hier te zien:

https://www.youtube.com/watch?v=UprwkbzUX6g

Dat ook George Harrison hier een stukje is komen zingen, lijkt misschien eerder vreemd, want de wereld van The Beatles lag mijlenver verwijderd van het repertoire van The Byrds. (Hoewel The Byrds in eerste instantie wel bedoeld waren als het Amerikaans antwoord op de Britse groep). Maar als je weet dat George Harrison een jarenlange vriendschap onderhield met Eric Clapton, én dat hij samen met Bob Dylan en Tom Petty (en met Jef Lynn en Roy Orbison) de gelegenheidssuperformatie The Traveling Wilburys heeft opgericht, dan is het min of meer logisch dat ook hij kwam mee zingen in deze ode aan het genie Bob Dylan. Voor wie niet bekend is met het solowerk van George Harrison, luister hier maar eens naar (met een gitaarsolo van Eric Clapton, en met onder andere ook Jef Lynn, Ringo Starr, Phil Collins en zelfs Elton John):

https://www.youtube.com/watch?v=XzSrShbqlz8

Hoe dan ook: de supersterren waren er op het concert voor Bob Dylan duidelijk niet op uit om zélf te blinken en succes te oogsten. Ze waren er om samen plezier te maken en het publiek te entertainen. Zonder grote ego’s. En dát vind ik zo mooi aan dit fragment.