Dit was het dan

Nee, we kunnen niet allemaal helden zijn. We kunnen niet allemaal onszelf, onze energie, onze bezittingen, ons hele leven, onzelfzuchtig wegschenken om anderen te helpen: vluchtelingen en andere slachtoffers van menselijke wreedheid. We kunnen niet allemaal een wetenschappelijk genie zijn en een revolutionaire kankertherapie ontwikkelen. We kunnen niet allemaal creatieve geesten zijn die prachtige muziek voortbrengen waar mensen blij en gelukkig bij worden.

Maar we kunnen wél proberen om binnen onze eigen beperkte mogelijkheden, en met het klein beetje inzet dat we kunnen verzamelen, toch iets te betekenen voor onze medemens. Of toch voor enkelen onder hen. We kunnen dat niet alleen proberen, we moeten dat zelfs proberen! Want als we in ons hele leven voor niemand écht iets betekend hebben, dan hebben we niet geleefd. Dan hebben we het geschenk van het leven verkwist. En dan zullen we na onze dood ook niet verder leven in de herinnering van dankbare mensen.

“Iets voor onze medemens betekenen”, dat kan op heel veel, ook kleine of “alledaagse”, manieren. Door iemand te troosten die verdriet heeft, door iemand te steunen die pijn heeft, door naar iemand te luisteren die zijn/haar hart moet luchten, door iemand moed te geven die geen hoop meer vindt, door wijze woorden te spreken waar iemand verlichting in kan zoeken, door iemand te laten lachen of glimlachen, door iemand een verkwikkend moment te schenken om de dag te beginnen.

En eigenlijk is dat mijn voornaamste drijfveer geweest om met deze blog te starten, en de voornaamste motivatie om ermee door te gaan. Het idee, het gevoel, dat deze blog iets is waar mensen (kunnen) naar uitkijken, dat het hen een fijn gevoel geeft met mijn blog hun dag te beginnen. Dat ze er af en toe eens kunnen om (glim)lachen, waardoor hun dag een beetje vrolijker wordt. Dat het hen soms dat extra inzicht geeft om te begrijpen wat er in deze doldwaze wereld om gaat. Dat ze het gevoel hebben dat ze niet alleen staan met hun mening en ideeën.

Maar in de periode dat ik door het LiKe-virus geveld was, in het voorjaar van 2022, en een aantal dagen naeen geen blog-stukje gepubliceerd of geschreven heb, wegens veel te ziek, ben ik me gaan realiseren dat ik me vooral veel illusies maak.

Het is niet zo dat mijn blog werkelijk gemist werd, in die schrijfloze dagen. Wie regelmatig mijn blog las/leest, zal gemerkt hebben dat er geen nieuwe blog was op zondag, en zal dat misschien eventjes jammer gevonden hebben. Maar dat was dat. Als er ook de maandag en de dinsdag geen stukje was, dan zullen sommigen zich vragen gesteld hebben, maar nog altijd: “Dan is het maar zo.” Niemand heeft het uitblijven van een nieuw blog-stukje als een écht tekort aangevoeld, een anomalie, een verlies. Ik heb geleerd dat het al bij al niet zo heel veel uit maakte, of er al dan niet een blog-stukje was.

En ondertussen ben ik me ook gaan realiseren dat wát ik in mijn blog schrijf, nu ook niet direct “horizon verbredend” is, of “verlichtend”. En heel zelden zo grappig als ik het bedoeld had. Wát ik in mijn blog schrijf, stelt al bij al niet zo heel veel voor. Het is niet iets waarbij de lezer denkt: “Ah, zo zit het. Nu begrijp ik het.” Of waarbij de lezer zijn/haar dag met een brede glimlach kan beginnen. Helaas: het zijn eigenlijk teksten waarvan er dertien in een dozijn gaan. Algemeenheden die iedereen zou kunnen neerpennen. Of anders een heel persoonlijke opinie die ik eigenlijk niet aan een ander zou mogen opdringen.

Kortom: mijn blog is niet geworden wat ik oorspronkelijk op het oog had. Mijn blog is niet mijn échte bijdrage om voor een ander iets te betekenen. Het is ijdel geschrijf dat heel goed kan gemist worden. Zoals ik gemerkt heb in de periode van mijn ziekte, in april.

Ménière dwingt mij er nu min of meer toe om er, voorlopig althans, helemaal mee te stoppen. Ik kan niet lang genoeg meer aan de computer zitten om dingen op te zoeken en te verifiëren, laat staan om een goed leesbare en onderhoudende tekst te schrijven. De inspiratie is er nog wel, maar fysiek lukt het mij niet meer. Misschien kom ik ooit nog eens terug: als Ménière besluit dat het wel genoeg geweest is.

Het ga je goed, lieve lezer.