Jesu

Vervolg

Een vierde stukje in mijn “reeks” over het lot van de Australische “Aborigines”…

Wie vroeger al mijn blog gelezen heeft, die zal nog wel weten dat ik een grote fan ben van Geoffrey Gurrumul Yunupingu, een Australische Aboriginal die blind geboren werd en die op zijn 46^ste al gestorven is als gevolg van een hepatitis-infectie die hij als kind had opgelopen. In deze Blog-stukjes van de categorie “Mijmering”, zal ik vermoedelijk meer dan eens een stukje over Gurrumul neerschrijven.

Dit stukje gaat over het liedje “Jesu”:

https://www.youtube.com/watch?v=N4LiJiiSlf8

Net zoals de meeste inheemse volkeren die door de Europeanen gekoloniseerd werden, hebben ook de Australische aboriginals volop kunnen “genieten” van de Christelijke bekeringsijver. De meesten van hen zijn dus christelijk gelovig, zij het met een aantal eigen accenten gelinkt aan hun oorspronkelijke godenvereringen. Dat zij in Jesus geloven, is dus niet zo vreemd. Dat Gurrumul een liedje zingt over “Jesu” is al evenmin verwonderlijk, en dat de aboriginals in grote getale naar de kerk komen en met hart en ziel meezingen ook niet.

Het is trouwens een prachtig en enig mooi liedje, dat mij tot in het diepst van mijn ziel beroert. Ik nodig je uit om de ogen even te sluiten en je door het liedje te laten overweldigen. Het ontroert tot tranen toe.

Maar tegelijk zou ik willen suggereren om ook eens heel aandachtig naar de videoclip te kijken, naar wat zich in die kerk afspeelt. Misschien valt het je niet direct op, maar als je bedenkt dat de oorspronkelijke bevolking in Australië net als die in Amerika tot voor heel kort maar tweede- of derderangsburgers waren, dan zal het merkwaardige tafereel in die kerk je zeker treffen.

Om te beginnen is er de heel uitdrukkelijke “segregatie”. Ook al zitten ze allemaal samen in dezelfde kerk, voor dezelfde gelegenheid: de inheemse bevolking zit aan de ene kant van de middengang en de blanke kolonisatoren zitten allemaal aan de andere kant, mooi afgescheiden. En verder is er ook het flagrante verschil in “uitdossing”: de blanken zijn allemaal goed gekleed, misschien niet direct “chic”, maar toch “op z’n zondags”, terwijl de aboriginals er allemaal slonzig bij lopen, armoedig en haveloos gekleed. Het contrast tussen de beide gemeenschappen is echt wel bijzonder groot.

Wat dus volgens mij, helaas, aantoont dat ook Australië, ondanks de goede voornemens en mooie beloften, nog een héél lange weg af te leggen heeft eer de oorspronkelijke bevolking er dezelfde mogelijkheden en kansen zal krijgen als de kolonisatoren. Het is waar dat hun kinderen niet meer uit het gezin weggehaald worden, en het is waar dat ze hun heilige gebieden teruggekregen hebben (tenminste: als er geen Uranium gevonden werd of andere zeldzame stoffen), maar echt “gelijkwaardig” zijn ze duidelijk nog niet, en van echte “integratie” lijkt er ook geen sprake.

Maar goed… Als we de ogen sluiten en alléén maar luisteren, dan kan de prachtige stem van Gurrumul ons hart verwarmen. Of je nu gelovig bent of niet, dat maakt hierbij niets uit.

(Ik heb geen songtekst gevonden, maar de tekst is hier niet zo belangrijk, denk ik. Het is een soort “gospel”-song.)