Took the Children away

De kolonisatoren van Australië hadden dezelfde instelling als alle kolonisatoren: zij zouden de inheemse bevolking eens wat “beschaving” bijbrengen. En het was niet eens slecht bedoeld: zij meenden, in die tijdsgeest, oprecht dat het de inheemse volkeren ontbrak aan “beschaving”. Meer zelfs: zij twijfelden eraan of die inheemse stammen echt wel “menselijk” waren. En dus hebben zij er “de beschaving” gebracht. Soms zelfs met harde hand, zoals je (vroeger) moest doen met weerbarstige kinderen. Dat die volkeren evenzeer (of nog meer) “beschaafd” waren als de kolonisatoren, zijn het dan op een andere manier, kwam totaal niet bij hen op.

Om die volkeren te beschaven, werden vooral de kinderen aangepakt. (Voor de volwassenen was geen redding meer mogelijk, veronderstel ik.) En daarvoor moesten de kinderen weggehaald worden uit de omgeving waar er (volgens de kolonisatoren) geen enkele beschaving heerste: weg uit hun gezin. Dat gebeurde in Afrika, dat gebeurde in Amerika met de Native Americans, en dat gebeurde ook in Australië met de Aboriginals. Duizenden kinderen werden bij hun gezin weggenomen en bij een pleeggezin of in een tehuis geplaatst. Dat dit een dramatisch gevolg had voor het mentaal en psychisch welzijn van die kinderen, laat zich raden. Niet alleen werden ze weggerukt uit hun gezin, weg van hun moeder en vader, maar bovendien kwamen ze terecht in een totaal vreemde wereld waar ze weinig van begrepen. Het gevolg was, helaas, dat veel van die kinderen opgegroeid zijn tot ontspoorde jongeren: geweldpleging, verslavingen, gebrek aan vooruitzichten, totaal verloren. In Australië spreekt met over de “Stolen Generations”.

Archie Roach was ook een aboriginal-kind, en toen hij twee of drie jaar was, is hij net als zovelen, ook zijn broers en zusters, weggehaald uit zijn gezin. Hij is bij verschillende pleeggezinnen terechtgekomen, maar kon nergens aarden. Op zijn vijftiende is zijn moeder gestorven, zonder dat hij haar nog teruggezien had, en daarop is hij helemaal op het verkeerde spoor geraakt: de volgende veertien jaar heeft hij op straat doorgebracht, verslaafd aan alcohol. Gelukkig heeft hij in één van die pleeggezinnen kennis kunnen maken met muziek: gitaar, keyboards, zang. En dat is zijn redding geweest: hij heeft zich kunnen herpakken en is in Australië een gevierde zanger geworden.

Ik kende de man totaal niet, tot voor een jaar ofzo. Hoewel hij in Australië een bekend figuur is. Althans toch bij de inheemse bevolking, de “Aborigines”. Bij de blanke bevolking is hij misschien net iets minder populair omdat hij zich heel sterk inzet voor de belangen van zijn volk, en tegen het onrecht dat hen ook nu nog altijd aangedaan wordt. Want hoewel de Australische regering formeel haar excuses aangeboden heeft voor het leed dat de overheersende blanken de “Aborigines” berokkend hebben, blijft het onderhuids racisme heel sterk aanwezig in de Australische samenleving. En het vreemde is: ook bij ons is er heel veel racisme en discriminatie, maar dat gaat uit van de “inheemse bevolking”, de “autochtone” mensen, zij die hier bij ons geboren en opgegroeid zijn. En het is gericht tegen de “allochtone” mensen, de “immigranten”, zij die naar hier gekomen zijn op zoek naar een beter leven. In Australië zien we het omgekeerde: daar zijn de oorspronkelijke bewoners slachtoffer van racisme en discriminatie, vanwege de immigranten, de “allochtone” mensen. En dat is toch een heel bizarre situatie: in Australië zijn het niet de “immigranten” die gediscrimineerd worden door de inheemse bevolking en daardoor dikwijls in bittere armoede terechtkomen omdat ze geen kansen krijgen.

Het is over zijn belevenissen, en die van alle kinderen van de “Stolen Generation”, dat Archie Roach dit lied geschreven heeft. Een felle aanklacht tegen het onrecht dat hem en zijn lotgenoten is aangedaan. Al eindigt de song op een positieve noot: de dag dat, eindelijk, de kinderen konden terugkeren naar hun eigen volk.

https://www.youtube.com/watch?v=R3FPc72ntY0

This story's right, this story's true
I would not tell lies to you
Like the promises, they did not keep
And how they fenced us in like sheep

Said to us, "Come, take our hand"
Set us up on mission land
Taught us to read, to write and pray
Then they took the children away

Took the children away
The children away
Snatched from their mother's breast
Said, "This is for the best, " took them away

The welfare and the policeman
Said, "You've got to understand
We'll give to them what you can't give
Teach them how to really live"

"Teach them how to live, " they said
Humiliated them instead
Taught them that and taught them this
And others taught them prejudice

You took the children away
The children away
Breaking their mother's heart
Tearing us all apart, took them away

One dark day on Framingham
Came and didn't give a damn
My mother cried, "Go get their dad"
He came running, fighting mad

Mother's tears were falling down
And Dad shaped up and stood his ground
He said, "You touch my kids and you fight me"
And they took us from our family

Took us away
They took us away
Snatched from our mother's breast
Said, "This is for the best, " took them away

Told us what to do and say
Taught us all the white man's ways
Then they split us up again
And gave us gifts to ease the pain

Sent us off to foster homes
As we grew up, we felt alone
'Cause we were acting white
Yet feeling black

One sweet day all the children came back
The children came back
The children came back
Back where their hearts grow strong
Back where they all belong
The children came back
Said the children came back

The children came back
Back where they understand
Back to their mother's land
The children came back

Back to their mother
Back to their father
Back to their sister
Back to their brother
Back to their people
Back to their land
All the children came back
The children came back
The children came back
Yes I came back