We mogen al eens lachen

Er is heel veel ellende en droefenis in de wereld van vandaag. Daarom is het belangrijk om af en toe toch eens vrolijk te kunnen lachen. VRT neemt dit ter harte, en zorgt bijgevolg op tijd en stond voor een artikel waarmee ze ons allemaal uitbundig aan het lachen brengen.

Een recent nieuwsitem dat mij bijzonder vrolijk heeft gemaakt, is dat wat onlangs op de site van VRTNWS verschenen is: “Crisis in de windmolensector”. De strekking van dat artikel was dat de investeerders in windmolenparken allemaal riskeren af te haken omdat de bouw van windmolens, op zee of op het land, niet meer rendabel is. Niet meer rendabel omwille van de sterk gestegen kosten, we kennen het verhaal ondertussen allemaal al wel: gestegen loonkosten, gestegen rentelasten door de hoge intrestvoeten, gestegen energiekosten, gestegen kosten van de grondstoffen zoals staal bijvoorbeeld. Allemaal de schuld van de oorlog in Oekraïne uiteraard. Of van de klimaatverandering, dat zou ook kunnen. Gestegen kosten, dus, en minder, of toch onzekere inkomsten, want de prijs van de elektriciteit is erg variabel geworden: die woekerprijzen zijn verdwenen, en er is geen garantie meer dat de opbrengst voldoende zal zijn om de investeringen terug te betalen. En bijgevolg haken de investeerders af. Tenzij… Tenzij de overheid met subsidies voor de dag komt: de nieuwe windmolenparken, op land of op zee, moeten véél beter en véél meer gesubsidieerd worden; anders kunnen die nooit rendabel zijn. Zeggen de betrokken partijen.

En waarom is dat zo grappig, zal u vragen? Omdat de bouw en uitbating van windmolenparken gedomineerd wordt door de grote elektriciteitsproducenten. En die grote elektriciteitsproducenten, die blijkbaar niet zonder subsidies kunnen als het gaat om de bouw van windmolens, dat zijn nu net diezelfde multinationals die gigantische winsten maken de laatste jaren. Om een paar voorbeelden te geven: Engie boekte in 2022 een netto winst van 5,2 miljard euro; voor TotalEnergies was dat zelfs 20,5 miljard. En die grote elektriciteitsproducenten zijn dus die eigenaars/uitbaters van die windmolenparken waar in een wanhopig bericht subsidies voor gevraagd worden. Kan u nog volgen?

Het vreemde is dat daar in het artikel van VRTNWS weinig kritische vragen over gesteld worden. De auteurs van het artikel nemen de redenering van de sector zonder meer over: “De elektriciteitsmarkt is zeer onvoorspelbaar. Niemand kan de toekomstige elektriciteitsprijs voorspellen. Dus een investeerder die een miljardeninvestering doet vandaag, heeft absolute onzekerheid over die elektriciteitsprijs. Om die reden is een gegarandeerde prijs per megawattuur een noodzakelijke voorwaarde om investeerders aan te trekken.”  Met andere woorden: de Staat moet bijleggen als de prijs van elektriciteit niet hoog genoeg is naar de zin van die multinationals met hun miljardenwinsten. En onze federale energieminister gaat daarin mee: zij voorziet een “externe studie”  die zal moeten uitwijzen of de nieuwe, nog te bouwen, windmolenparken op zee ons, de belastingbetaler, extra geld zullen kosten. Ik kan het resultaat van die studie nu al voorspellen.

Ik begrijp het allemaal niet zo goed… Wind en zon zijn gratis, dus eens die windmolens er staan of eens de zonnepanelen er liggen, kost het niets meer: er zijn geen (dure) grondstoffen zoals olie, of kernstaven, nodig. Wind en zon zijn immers “duurzame” energiebronnen die ons door de natuur geschonken worden. Hoe kan het dan dat wij als belastingbetaler nog eens bijkomend zullen moeten betalen voor de nieuwe windmolens? Of zou het allemaal misschien toch niet zo “duurzaam” zijn als men ons wil laten geloven?

Enfin, ik heb dan toch nog eens goed kunnen lachen. Dat is ook veel waard.