Before the Deluge

We kunnen niet ontkennen dat wij, de moderne mensen, er lustig op los leven alsof alles oneindig kan blijven duren. We zijn een beetje zoals Madame de Pompadour, de maîtresse van Lodewijk XV: “Après nous, le déluge”. We verbruiken de natuurlijke hulpbronnen van  de Aarde alsof die nooit zullen opraken, of anders kan het ons gewoon niet schelen: we zullen er toch niet meer zijn als het “einde” er is, het is voor diegenen die na ons komen.

Het is een soort “woordgrapje” als Jackson Browne de frase omkeert: in plaats van “na ons, de zondvloed” heeft hij het over “vóór de zondvloed”: "Before the Deluge". Deze onheilspellende song van Jackson Browne uit 1974 was er trouwens al lang voor er sprake was van “klimaatactivisten”.

Daarin beschrijft hij hoe de mensen op een verschillende manier reageren op het vooruitzicht van “de grote zondvloed”. Er zijn er die toch nog altijd blijven dromen van de toekomst en plannen blijven maken. Er zijn er die steun en troost zoeken bij elkaar. Er zijn er die lijden, en anderen die plezier blijven maken en zorgeloos genieten van het moment.

Over wie voor die onvermijdbare “zondvloed” verantwoordelijk is, laat Jackson Browne weinig twijfel, en hij heeft het ook over zij die daartegen, tevergeefs, in opstand komen:

“Some of them were angry
At the way the earth was abused
By the men who learned how to forge her beauty into power
And they struggled to protect her from them
Only to be confused
By the magnitude of her fury in the final hour.”

Maar uiteindelijk is er geen ontkomen aan en er zijn er maar heel weinig die het natuurgeweld zullen overleven:

“And when the sand was gone and the time arrived
In the naked dawn only a few survived
And in attempts to understand a thing so simple and so huge
Believed that they were meant to live after the deluge.”

https://www.youtube.com/watch?v=7SX-HFcSIoU

Misschien moeten we toch even iets langer stilstaan bij de reële mogelijkheid van een “zondvloed” of een Apocalyps. En allemaal samen proberen om die te vermijden. Door wat minder “gulzig” te zijn, door iets van de overvloed van de Aarde over te laten voor onze nakomelingen in plaats van als hebberige kindjes alles zo veel mogelijk zelf te willen consumeren.

Al zijn het misschien toch vooral de “machtigen der aarde” die hard bezig zijn om onze wereld naar de verdoemenis te jagen?

Some of them were dreamers
And some of them were fools
Who were making plans and thinking of the future
With the energy of the innocent
They were gathering the tools
They would need to make their journey back to nature
While the sand slipped through the opening
And their hands reached for the golden ring
With their hearts they turned to each other's hearts for refuge
In the troubled years that came before the deluge

Some of them knew pleasure
And some of them knew pain
And for some of them it was only the moment that mattered
And on the brave and crazy wings of youth
They went flying around in the rain
And their feathers, once so fine, grew torn and tattered
And in the end they traded their tired wings
For the resignation that living brings
And exchanged love's bright and fragile glow
For the glitter and the rouge
And in a moment they were swept before the deluge

Let the music keep our spirits high
Let the buildings keep our children dry
Let creation reveal its secrets by and by, by and by
When the light that's lost within us reaches the sky

Some of them were angry
At the way the earth was abused
By the men who learned how to forge her beauty into power
And they struggled to protect her from them
Only to be confused
By the magnitude of her fury in the final hour
And when the sand was gone and the time arrived
In the naked dawn only a few survived
And in attempts to understand a thing so simple and so huge
Believed that they were meant to live after the deluge

Let the music keep our spirits high
Let the buildings keep our children dry
Let creation reveal it's secrets by and by, by and by
When the light that's lost within us reaches the sky