Bekend bij de Veiligheidsdiensten

Ik aarzel heel sterk om dit stukje te schrijven, omdat ik riskeer hiermee in een politieke hoek geduwd te worden waar ik mij absoluut niet thuis voel. Maar ik voel de noodzaak om mijn vragen en bedenkingen van mij af te schrijven, en probeer dat dus toch maar te verwoorden. Als de lezer mij hierdoor een bepaalde politieke voorkeur wil toeschrijven, dan is het maar zo.

De dader van die aanslag in Brussel op enkele Zweedse supporters was “gekend bij de veiligheidsdiensten”. Dan is mijn vraag dezelfde als bij vele anderen: “Waarom kon die man dan gewoon vrij rondlopen?” En meer zelfs: hij kon blijkbaar zonder veel problemen een oorlogswapen verkrijgen. Het is niet de eerste keer dat er iets fout loopt met een man die “gekend is bij de veiligheidsdiensten” maar evengoed gewoon vrij rondloopt zoals u en ik. Hoewel de vergelijking wellicht mank loopt, moet ik hierbij toch aan radiomaker Sven Pichal denken, die in de cel zit op verdenking van het bezit van kinderporno. Die man zit wél vast, en moet wél in de cel blijven. Ik wil zijn fouten niet minimaliseren, maar wat zou hij kunnen doen als men hem in afwachting van zijn proces naar huis had laten gaan? Niet veel, lijkt mij. Hij zou in elk geval niet in Brussel met een oorlogswapen op pad gegaan zijn. Maar een potentiële terrorist, die “gekend is bij de veiligheidsdiensten”, die mag wél vrij rondlopen, en doen waar hij zin in heeft. Ik begrijp dat niet zo goed.

Het is trouwens geen louter Belgisch probleem, blijkbaar. Ook de geradicaliseerde moslim die in Arras, Frankrijk, op een school met een mes is tekeer gegaan, was “gekend bij de veiligheidsdiensten”, maar hij liep wél vrij rond. Dat zal dan wel eigen zijn aan onze Westerse “vrije” samenleving, zeker? Potentiële terroristen mogen gewoon vrij rondlopen en doen en laten wat ze willen, zolang ze niet écht een misdaad plegen. Het is een beetje hetzelfde verhaal als bij een gevaarlijke stalker: zolang hij zijn slachtoffer niet fysiek heeft aangevallen, kan hij gewoon zijn gang gaan. Tot het te laat is, natuurlijk. Zoals ook bij deze aanslag, of die in Frankrijk: de man kon gewoon gaan en staan waar hij wilde, ondanks zijn “status” van potentiële terrorist. Tot het te laat was en het ergst denkbare gebeurd is. Is er dan echt geen manier om proactief op te treden en die mannen vast te zetten vooraleer ze in actie komen?

Ik heb trouwens nog een andere bedenking bij de moordenaar in Brussel. Blijkbaar betreft het een uitgewezen asielzoeker, en de man had eerder “het bevel gekregen ons grondgebied te verlaten”. Wat liep hij dan nog in Brussel te doen? Het is trouwens ook niet de eerste keer dat iemand die uitgewezen werd naderhand in ons land een misdaad pleegt. (En daarna, in het beste geval, als hij gevat wordt, bij ons in de, overvolle, gevangenis gestopt wordt.) Hoe kan zoiets? Hiervoor is toch een simpele oplossing te bedenken? Wie het land uit moet, wordt ook effectief uit het land gezet. Desnoods met harde hand. Nu krijgen die mannen gewoon een papier toegestopt waarop staat dat ze land moeten verlaten, en daarna kunnen ze beschikken. Een klein kind weet dat zo iemand niet vrijwillig zal opstappen. Maar toch is dat de procedure. Dat is toch om bij te huilen? Die mannen blijven rondzwalpen in ons land, zonder middelen, zonder inkomen, zonder huisvesting, zonder toekomst. En dan raken ze aan de drugs en komen ze in de criminaliteit terecht. En dan radicaliseren ze en begaan ze een gruwelijke misdaad. Die perfect had kunnen voorkomen worden. Het is wel “grappig” dat onze Eerste Minister de schuld voor ons falend “terugkeerbeleid” bij Tunesië legt, terwijl de Europese Unie nog maar onlangs een grote “migratiedeal” heeft gesloten met datzelfde Tunesië…

Mij lijkt de oplossing nochtans simpel, ook al lijkt ze misschien uit het programma van een bepaalde politieke partij te komen. Wie bij de veiligheidsdiensten “gekend” is als “gevaarlijk geradicaliseerd”, moet opgepakt worden vóór het te laat is. En uitgewezen asielzoekers moeten effectief het land uitgezet, of anders opgesloten, worden en niet meer de kans krijgen om bij ons in de criminaliteit te belanden. Dat laatste vereist dan wel dat de procedures tot het al dan niet toekennen van asiel veel korter zouden worden. Want het getuigt van weinig menselijkheid als je iemand eerst twee of drie jaar laat wachten, en hem/haar daarna met harde hand buiten zet terwijl die persoon misschien zijn/haar best gedaan heeft om zich gedurende die jaren in te burgeren.