Iets te veel gedronken

U hoeft het niet met mij eens te zijn, maar ik heb me alweer blauw geërgerd aan de sensatiezucht van de (klassieke) media.

Dat de bezoekers op het verjaardagsfeestje van een minister tegen een politiecombi geplast hebben en dat die minister (die zo’n beetje de baas van de politie is) daarvan al dan niet op de hoogte zou geweest zijn, dat is nauwelijks een nieuwswaardig feit te noemen, en al helemaal niet iets wat het hoofdpunt van het nieuws zou moeten zijn. Er zijn heel veel mensen die in een zatte bui gaan wildplassen, zelfs tegen huizen en tegen kerken en in de voortuin van brave burgers. Is dat niet erger? Maar dat is dan geen nieuws. Als elke ongepaste plasbeurt de nieuwsberichten zou halen, dan is er nauwelijks ruimte voor ander nieuws. Maar omdat het gebeurde bij, of met medeweten van, onze minister van Justitie, wordt het opeens groot nieuws. Die minister is toch ook maar een mens zoals een ander? Wat maakt die plasbeurt dan zo bijzonder? Hetzelfde trouwens met de racistische zatte praat van een partijvoorzitter. Ik ga zelf nooit op café, maar ik ben er zeker van dat dat soort praat schering en inslag is aan de toog in Vlaanderen. Wat de partijvoorzitter gezegd heeft, wordt dagelijks in honderden cafés geroepen en betoogd. En er zal wel een oorzaak zijn voor dat gepraat: de frustraties van de mensen omtrent de overlast van bepaalde groepen zijn niet verzonnen, en zouden misschien beter ook eens ernstig genomen worden. Zeker als we een catastrofe bij de eerstvolgende verkiezingen willen vermijden. Die cafépraat is nooit het onderwerp van een tv-journaal, laat staan dat het een hoofdpunt zou zijn. Maar omdat het uit de mond van een partijvoorzitter komt, is het opeens een hot topic en sensationeel nieuws. Waarom? Die voorzitter is ook maar een gewoon mens zoals de meesten van ons; waarom zou zijn gepraat belangrijker zijn dan dat van al die andere cafégangers?

Dit gezegd zijnde: het verontrust mij wel dat de beide heren zó zat waren dat ze zich niet eens meer herinneren wat ze gezegd of gedaan zouden hebben. Dit zijn de heren die ons land (moeten) besturen, maar ze drinken erop los tot ze zelfs niet meer weten wat ze doen: Conner Rousseau weet totaal niet meer wat hij op die ongeremde avond zou gezegd hebben, en Vincent Van Quickenborne herinnert zich niet meer wat hij om vier uur ’s ochtends precies gedaan heeft. Vreemd genoeg tillen de media dáár helemaal niet zo zwaar aan, maar ik vind dat ernstig. Volgend jaar moeten we gaan stemmen. En moeten we dan mensen verkiezen die zich zó lazarus drinken dat ze zich niets meer herinneren? Zijn dat de heren die moeten zorgen dat het goed gaat met ons land? Ik zou er zelfs mijn boodschappenlijst niet aan toevertrouwen; wie weet waar ze mee komen aanzetten? Ik kan best begrijpen dat die mannen ook wel eens een pintje willen drinken, af en toe. Ze hebben een zware job, naar het schijnt, en ze mogen zich gerust ook wel eens ontspannen, en ze mogen vrolijk hun verjaardag vieren. Maar drinken tot je niet meer weet wat je zegt of doet? Dat wijst op een totaal gebrek aan zelfbeheersing en discipline, en dat wekt bij mij in elk geval weinig vertrouwen in de (politieke en andere) integriteit van die mannen. Dat zijn namelijk de mensen die wetten moeten maken of doordrukken, die mee beslissen over de toekomst van ons land en over ons welzijn, maar ze zijn niet in staat om zichzelf te bedwingen als er drank in het spel is, en ze zeggen en doen dingen zonder het zelf te beseffen.

Dat onze Justitieminister een welwillend oogje heeft dichtgeknepen toen zijn feestende gasten tegen een politiecombi stonden te plassen, daar heb ik niet eens zo’n groot probleem mee. Hij zal wel gedacht hebben: “Laat ze nu maar. Op zo’n feestje doen mensen wel meer zotte of domme dingen…” En het is ook niet zo dat ze dat voertuig zouden beschadigd of bekrast hebben. Een ritje door de carwash en alle sporen zijn weg. Maar dat hij dat zelf niet meer weet en niet meer weet wat hij later die nacht zélf gedaan heeft, dat vind ik wél een probleem. En dat Conner Rousseau ongeremd met zijn gefrustreerde mede-tooghangers mee geklaagd heeft over de problemen met de Roma in Sint-Niklaas, ook daar heb ik geen probleem mee. Hij is wellicht gewoon meegegaan in het algemeen ongenoegen. Maar dat hij niet eens meer weet wat hij gezegd heeft, dat vind ik wél een probleem.

Ik weet niet wat u ervan denkt, maar ik wens mijn welzijn en het welzijn van mijn land niet toe te vertrouwen aan een stel dat bij momenten niet weet wat ze doen of zeggen.