Misbruik

De media hebben een nieuw “hot topic” gevonden, een nieuw sensatie-onderwerp waarmee ze kunnen scoren: het kindermisbruik in de Katholieke Kerk. Let wel: je zal mij niet horen zeggen dat het niet gebeurd is, en nog minder dat het allemaal niet zó erg was. Ik heb het zelf nooit meegemaakt, maar ik kan me voorstellen hoe traumatisch het moet zijn als je als kind misbruikt wordt, en hoe zoiets je voor je hele leven tekent.

Maar ik begrijp de hardnekkige focus op de Kerk niet zo goed: het is heus niet alleen in de Katholieke Kerk dat dergelijke mistoestanden zich in het verborgene hebben voorgedaan. N-VA politica Valerie Van Peel, zelf slachtoffer van kindermisbruik, heeft in een vlammende toespraak melding gemaakt van 1 kind op 10: één op tien Belgen zijn in hun kindertijd of in hun jeugd het slachtoffer geweest van één of andere vorm van misbruik; we hebben het hier over minstens één miljoen mensen! Het kunnen niet allemaal priesters of nonnen geweest zijn die daar verantwoordelijk voor waren. Dat soort vergrijpen kwam/komt overal voor waar er een soort “machtsverhouding” bestaat tussen een kind en een volwassene: in de Kerk, in de jeugdbeweging, in een sportclub, in de scholen, in een toneelkring, in een “religieuze context”. En die “religieuze context”, dat hoeft niet persee een “katholieke context” te zijn. Er is geen enkele reden waarom geestelijken van Katholieke gezindheid kinderen zouden misbruiken en andere geestelijken niet; het zijn allemaal maar mensen. Het misbruik zal dus zeker ook voorkomen in de protestantse kerken, of in de Islam-gemeenschappen. Maar daar hoort men niets over, daar maken de media geen melding van, dat blijft zedig met de mantel der liefde bedekt en niemand maakt daar misbaar over.

En dat stoort mij. Dat stoort mij omdat het lijkt te suggereren dat hier een andere, verborgen, agenda achter zit. Als het allemaal zou draaien om het misbruik als zodanig, en het leed van alle slachtoffers, dan zou men geen enkel potje gedekt laten, geen enkele rotte appel laten liggen. Maar dat is niet wat de media doen: de media focussen enkel en alleen op de misbruiken in de Katholieke Kerk, de media viseren de Katholieke Kerk. Ik ben misschien erg sceptisch, maar het lijkt mij dat de media niet zozeer begaan zijn met alle slachtoffers, maar wél met het kapot maken van de Katholieke Kerk.

En de kijkers en luisteraars, die gaan daarin mee, die laten zich opzwepen. En dan krijgen je gemediatiseerde acties waarbij de mensen zich massaal laten “ontdopen”. Als die mensen zich laten ontdopen omdat ze écht verontwaardigd zijn over de gevallen van misbruik in de Kerk, waarom stappen ze dan niet even massaal uit de jeugdbewegingen, of uit hun sportclub? Waarom verlaten ze de scholen niet onder luid protest? Waarom stappen ze niet weg uit de moskeeën of uit de protestantse en andere tempels?

Eén op 10 Belgen is ooit slachtoffer geweest: dat zijn één miljoen mensen, jongeren en volwassenen. Maar men focust enkel op die paar duizend slachtoffers van katholieke priesters en nonnen; die andere één miljoen tellen blijkbaar niet mee, die zijn niet interessant. En wat de media in hun sensatiezucht vooral vergeten, is dat de overgrote meerderheid van de gevallen van kindermisbruik zich situeren binnen het gezin of binnen de naaste familie. Dáár zouden de media beter wat meer aandacht aan besteden, dáár zouden de politici zich beter druk over maken, dáár zouden de mensen verontwaardigd over moeten zijn. Het is bijzonder hypocriet om misbaar te maken over het kindermisbruik in de Kerk, en tegelijk het misbruik binnen het eigen gezin of in de eigen familie te negeren.

Ik kan verkeerd zijn, maar ik heb sterk het gevoel dat de hele heisa in de media en in de politiek niet zozeer te maken heeft met oprechte verontwaardiging omwille van het leed van de vele slachtoffers van kindermisbruik, dan wel eerder met een zorgvuldig opgezette campagne om de Katholieke Kerk te beschadigen (alsof dat nog nodig zou zijn). Ik hoop dat ik fout ben, en dat de media en de politici zich in de nabije toekomst gaan richten op alle slachtoffers, ongeacht wie de daders zijn of waar ze zich situeren.